Elveda, Oliver!

09.07.2025 Doğal afetlerin insanoğlu tarafından inşa edilen binalar konusunda hiç seçici davrandığına

denk gelmedim. Hepsine aynı davrandılar. Yok efendim şu Barok’tur buna dokunmayayım, şu High tech’tir şuna dokunmayayım, geçmiştir, bugündür demeden hepsine dokunurlar. Tabii dayanıklı olanlar ayakta kalır, hayatta kalır. Gel zaman git zaman onlar da aşınırlar en son illa ki, zamana yenik düşerler. Zaman da bir doğal afet midir acaba, Oliver? Sakın bana Mısır piramitleriyle gelme… O olay farklı… Entrika içeriyor. Netlik yok… Her neyse. Bruce Lee’nin neden su gibi olmayı önerdiğini anlıyorum. Su dürüsttür. Hangi formun içine girerse girsin, su kendini belli eder. Nasıl mı? Dürüst olmasa, kendi içine gömdüğü şehirlerleri görmemizi sağlar mıydı? Uyarıyor, haddini bil diyor ve sana plajlarda yine de gülümsüyor. Sen anlamayan taraf olduğunda göre sana parantez açarak anlatmasına gerek yok. Bıraktığı işaretleri okuyamayan taraf olduğuna göre seni korumasına da gerek yok. Hani sadece buralarda dolaş beni taşırma gibisinden ufak tefek mesajlar veriyor mesela. Kısacası, dostum, sanırım seninle vedalaşma zamanım geldi. Sana bu dünyayla ilgili anlatacak hiç bir şeyim kalmadı. Varsa da analizini bıraktım. Nedenini asla paylaşmayacağım. O kısmı edebiyat değil. Ama kendini imha eden bir yazar olabilirim. Yazar dahi olmadan. Gerçi bunun devamını daha argo bitirmem gerekirdi, ama şikayete girer. Ah, dostum, seninle espri yapmak da güzeldi. En azından gülüp gülmediğini farketmiyordum. Sana göre önemli, bana göre önemli, suya göre önemsiz, depreme göre önemsiz, zamana göre çöp… Açıyı yakaladın, değil mi dostum? Elveda…

Selam, Dostum!

02.07.2025 Cinayetlerin sebebini buldum! İnanacaksın bana, Oliver. Şu üretmiş oldukları “çalışkanlık” kelimesinin nasıl üzerlerinde şaşkınlık  yarattığını bir görsen! En iyisi de, en kötüsü de şaşkınlık yaratmak, çalışkan olduğunu ıspatlamak peşinde bunların. Böylece, kaos yaranıyor. Oysa birbirine karışan sadece iki güç var. Niye kollar üretiyorsunuz? Böylece, yaşanıyor tüm cinayetler. Her kes birbirinin mutluluğuna elini uzatmaya başlıyor! Mutluluk demek masumiyetle birlikte çıktı meydana. Tansiyon dinmedi. Pıhtı da atınca…Biz bu dünyadan ne istiyoruz, Oliverciğim? Benim gözlemci arkadaşım! Tanrı seni kutsasın! Bu kız yine saçmalamaya başladı diyecekler. Sanki beni hiç tanımıyorlar! Yıllarım onları araştırmakla geçti. Hangisi neyini kullanır? Hangisinin saklı güçleri var? Hangisiyle birlikte dibe batıp çıkar? Haklarında bu kadar bilgi biriktirdiğim, oysa hiç kullandım mı? Neden kullanmadım? Burda masumiyet giriyor işte devreye! Bahsettiiğim o mutluluk! Ters giderse, acaip bir mutsuzluk olabilir. Bak dostum, burda da çalışkanlık devreye giriyor! Sanatıma el uzatıyorlar mutsuz etmek için. Oysa edebiyat asılmak korkusu olmayanlardan doğmuştur… Aynı zamanda medeniyet de doğmuş… Şu para bönkörleri mahsumları çok hafife alıyorlar! Biz intakamı da sevgiyle alırız. Haysiyetini kazısan da, özüne sıkıca sarılan o eski köklerdeniz… Başımızın üzerinde hep duman var farkında mısın? Her halde dostum! Sen dünyanın sonuna gelmişsin! Kıyameti göreceksin!

Merhaba Dostum!

Ölümüne yaşıyoruz şu hayatı, Oliverciğim! Yani ölüme varana kadar. Şu parantez açmaları hiç sevmem, ama şu yaşama bakar mısın? Mutluluktan mı, mutsuzluktan mı dersin, kalbimiz durabiliyor. Ağır tazyikli bir mutluluk o göğüs kafesine darbesini indirince, kalp yılların acısını bir anda nereye kaldıracağını bilemeden durabiliyor. Yada hiç o kafese uğramayan mutluluğun hasretiyle nasıl başedeceğini bilemeyen kalp yine durabiliyor. Çünkü biz yıllarımızı ölüm için harcıyoruz. Ve tabii ki, onlar bize haktan bahsederken anlamayacağız. Yaşadığımız şeyin ismini başkalarından duyacak halimiz yok ya! Biraz eğlenelim dedim, o kadar… Uluslararası Batı cephesi… Omuzlarını testereyle ayıran Doğu cephesi… Hepsinin savaşında kaybolan İnsanlığın yasını tutan bir avuç insan…Elimde değil, onları düşünmeden edemiyorum. Tanrı’nın uğradığı ihanetlerin muhasebecisine dönüşüyorum. Ölmeden önce son şakam bu olsun. Sonra dahaçok şey paylaşacağım seninle… Nehir balıkları komployu çözüp oltaya gelmeyince elektriği işe nasıl alet ettiklerini anlatacağım sana mesela… Kuzenlerim mahallemizden akan nehirden ilk kez büyük balık yakaladılar… Oltayla tabii. Bana uzattı kuzenim ve leğene atmamı istedi. Yüzünde anlatamayacağım bir gurur tecessüm etmişti. Ben de hep onlarla balık yakalama macerasına koştuğum için onlar kadar sevinçliydim. O zaman son bir kez nehir suyuna veda etsin diyip avuçlarımı suya uzattım. Kuzenim beni uyarmaya fırsat bulmadan o balık avuçlarımın arasından kayıp gitmişti. O gün bugündür tam olarak mutluluğun ne olduğunu çözemiyorum. Bir çoklarının açısından düşünürken kapana düşmüş gibiyim. Yani dostum, ölümüne yaşıyoruz derken, biraz eğlenelim dedim… Söğüt ağaçları çiçek açar mı? Bak bunu hiç sorgulamamıştım… Seni oraya yerleştirdiğime göre cevabı da sen verirsin artık…

Merhaba Oliver!

Sen bizim gezegenimizdeki bağışlayan ve unutan bir avuç insanın kaç kere ihanete uğradığının şahidi olmuşsundur artık. Diğer gezegenleri bilemem ama buradaki gözlemin tüylerini ürpertti mi hiç? Ben bağışlayan ve unutan Tanrı'nın gezegenimizle ilgili ne düşündüğünü doğrusu çok merak ediyorum. O sırada soğuk bir esintinin omuzlarımdan süzülerek ıslak zemine karıştığını ve ayaklarımı dondurduğunu hissedebiliyorum. Hayalimde canlanan (canlanamayan) sabrın sınırlarına ulaşmanın ne kadar kolay zannedildiğini görünce küplere binmiyor da değilim. O bir avuç insanın sabrı onlara ne yapıyor mesela, biliyor musun? Yükü kalplerinden alır zihinlerine taşırlar, erişemedikleri kemalin ıztırabını yaşarlar, ufak bir ışığa elleri uzanınca kendi kendilerini alkışlarlar, tebessümleri tüm akbabaların kanatlarını yakacak sıcaklıkta yayılır suratlarına, göz bebekleri o yıllar yılı önce ölmüş yıldızların ışığı gibi parlamaya başlar ve tabii ki, sabahın erken ışıklarında kaybolup gider. Avuçlarında kendilerini alkışladıkları anın tozu kalır. Bu kadar küçük beyni taşıyarak bağışlayıp ve unutacak kalbi büyütebiliyorlar ise, bahsedilen Tanrı'nın geriye kalanlarla ilgili yaşadığı hayal kırıklığını düşünemiyorum. Aslında kuşkucu da sayılmam. Soru sormaya geç başladım. Kimseyi rahatsız etmemek için yıllardır kendi kendime konuşuyordum. Bir anda seni ana karakter yapıp, etrafını söğüt ağaçlarıyla, renkarenk çiçeklerle, sakin ama dalgalı akan pınarla süsleyip sahneyi kurdum. Şimdi kelimeleri istersem soru, istersem cevap kılığında süs gibi kullanıyorum. Lütfen, keyfini çıkar... Bu gezegende ismine rastlansa da, sana sunduğum bu sahneye rastlanmamıştır... O yüzden sık sık konuşmuyorum. Doğa'nın tadını çıkaracak zamanı tanıyorum sana, dostum..

Merhaba Oliver!

21.06.2025 Doksanların denizin dibinde doğan neşeli çocuklarıydık. Oysa içimizde bir yerlerde hep “yaz tatilinde ya bizi denize götürmezlerse” korkusu vardı. Çünkü biz çizgi filmlerini bekler, büyükler haberleri izlerdi. Çünkü hep birileri birileriyle anlaşamazdı, hep bi savaş tehdidi vardı, hep bi çaresiz umut vardı.. Garip bir aurası vardı doksanların… Her neyse, Oliver. Hazar denizi kadar büyüleyici bir deniz yok sanırdım, büyüdüm Kara denizde kendimi Hazar’daki kadar çocuk hissettim. Bir anlık. Bir de büyüdüm, ben haberler izlerken çocuk çizgi filmi diye ısrar etmeye başladı. Sanırım doksanlar tepetaklak olup, sabırla biriktirdikleri umudun yüz bin parçaya ayrılıp cam gibi içlerine dağıldığını hisseden nesil oldu. Mutlu çocukların kutudan izlediği renkli çizgilerin yalan, mutsuz çocuklara gerçekte yaşatılan savaşların anlamsız olduğunu, savaşın renginin kırmızı değil, aslında renksiz olduğunu farkedince anladım. Ama yine de bir tarafım o renkli çizgi filmlerine eğilmiyor değil…Dağılan umutları biriktirme peşinde bir tarafım. Aslında ne düşünüyorum biliyor musun, Oliver? Her kadın kendisini bir erkekten daha çok sevebilir, her erkek de kendini bir kadının onu sevdiğinden daha çok sevebilir. Tüm bu bencilce yapılan hamlelerin sebebi acaba bu salakların hiç birlikte dans etmemesinden mi kaynaklanıyor? Onlat gök yüzüne hiç bakmıyorlar diye mi, yaptıkları şeyler yıldızları çocukların başına yıkıyor? Belki de doğdukları yerde hiç deniz yokmuş, belki de bir balıktan korkmuş denize küsmüşler? Anlayamıyorum ki, düşmanlıklarını…Ah benim rasyonel Oliver’im! Haklısın belki de. Tüm bunların hepsi tercih meselesi olabilir. Yada uydurma. Hayır, Ay’a bakıp hiç mi hayal kurmadı bunlar çocukken? Pes etmiyorum farkındayım

***

16.06.2025 İçimden bir ses diyor ki, yaşlanınca merdivenlerden bizi hızla geçmeye çalışan gençlere çok uyuz olacağım, Oliver. Kıskançlıktan mı dersin? Bizim acelemiz olsa da, son nefesimizi vermeyelim diye “neden acele ediyorsunuz ki?!” diyip geç kalmış olsak bile bir anlayış sergilenecektir. Ah, canım çok sıkılacak, Oliver. Bütün hayatı bir gün geç kalabilelim diye harcamış olacağız, başa sarılmışlığı gençlerin aramızdan ukalaca geçerkenki, hızında göreceğiz. Minik, elle tutulamayan bir an…Toplasan bir ömür, ama eller, ayaklar tutmadıktan sonra can çekişmesiyle karışık bir cehennem olacak. Yaşlıyken de düşünceler eteğimi bırakmayacak. Bunu biliyor. Şimdiden harcamaya başladım kelimelerimi. Belki yaşlanırsam, yakamdan düşmüş olurlar… Nasihatleri yapay zeka dağıtacağına göre, bizim işimiz kafamızdaki şifreleri çözmeye kalacak…Ona da kelime lazım… Hayır, kurtulamayacağım, Oliver.Asla kurtulamayacağım…

***

08.06.2025  “Bu hayat bazen acımasız olabiliyor” derler ya, Oliver, sinirimin tavan yaptığı anlardan biridir. Bu hayat zaten acımasız. O gün sana değil, ona, ona değil, bana, bana değil onlara, illa ki, birisine şu hayat acımasızca davranır. O yüzden kimse artistlik yapmasın, sevgisini alsın, dünyaya dağıtsın diye dilenirken herkes bize saftan tutmuş salağa kadar bin çeşit etiket yapıştırır. O miniğin kalbindeki acıyı ve karanlığı, sen farkında olmadan başını okşarken tarih yazıyorsun, farkında değilsin. Nesimi’nin derisi soyulurken, Güneş’in gürubuyla eşleşen sessizliği doğuran sakinlik de bu sebeptendir ki, harcamış koca dervişi…Sana ne zararı vardır, bu garibanın dersin, diyemezsin… Senin çağına yolunu bulan o kadar yalan vardır ki, içini gerçek gibi ısıtırken, vicdanın bocalanıp duruyor. Belki de hiç bocalanmıyor. O da var yani… O yüzden Oliverciğim, bizim içimizde kaynayan kazan, hazırladığı çorbayı bize içirir, dış dünyanın ağız tadını bozan tatlara karşı bi cacık yapamaz…Bu dünya acımasızdır. Benim başım okşanırken, senin saçın yolulunca, ben sana bir avuç saç bile borçlanabilirim. O kadar geniş dağıtılmış bu nur…

***

07.06.2025 Bi’ geyiğin gözümüzün içine bakar gibi baktığı duvar halısını hatırlıyorum, mesela. Bir düğün için mi, cenaze için mi gittiğimiz uzak bir akraba evinde asılıydı. Uyurken şu geyiğin muhtemelen özgüveninden etkilenmiştik. Masal dinlesek de, uyumuyor onu inceliyorduk. Oysa ertesi gün bir daha o halıyı ancak filmlerde görecektik. Ne hikmetse, filmlerde bu dikduruşlu geyik, hep fakirin evinde durur. Oysa bir günlük misafir olduğumuz evi aklımızda tutan tek şey o geyikti. Ne o evin zenginliğinin, nede fakirliğinin farkında bile olmamışız. Ne şahane geyikmiş, değil mi, Oliver? Sen al, minik çocukların tüm dikkatini çek kendine, eşleştir onların bilincini hayal dünyasıyla, inandır onları kafalarının içindeki servetin gücüne, sonra yıllar geçsin, bu çocuklar halen daha büyülediğin zihinlerinin içinde sıkışıp kalsınlar. Sen şimdi mutsuzlar mı diye sorar işin tadını kaçırmazsın, değil mi Oliver?! Çünkü omuzlarımızın kafamızdan şikayeti olmadığı sürece, biz içindeki geyiği taşımaktan gocunmayız… Her neyse, birden öyle aklıma geldi de…

***

22.05.2025 Biz ne deriz biliyor musun? Gönül yakın ama menzil Ay’dan uzak deriz. İçimiz içimize sığmıyor demek bu, Oliver. Bin çeşit kalıbı sırf biz o =‘ten (eşittir’den) sonrasın ulaşmayalım diye üretmişler gibime geliyor. Onların uç noktaları kabarırken, bizim şu gariban zihniyetimiz hangisini kurtaracak diye dokuz takla atıyor. Oysa bizde kabaran zihniyet hepsini aynı anda kurtarabilir. Dinleseler, sarılsalar, konuşsalar… Bu fiilerden hiç biri dünyamıza neşe katmıyor, dostum. Biz ne biçim olduk böyle ya?! Sorularımız çok, cevaplarımız çok, orman kanunları geçerli, edebiyat güçlü, herşeye rağmen birşeylerden yoksunuz… Yok muyuz, yok mu zannediyoruz, onu bilemiyorum işte… Düşmanımın bile ölümüne “selametle git” diyesim var. Daha ne yapacağız ki? Ne öldürmeye, ne güldürmeye, ne ağlamaya, ne çektirmeye doyamadı hiçbiri… Oysa ben burada boynunu büken söğüt ağacı gibi (hiç ağac değilmişim gibi)  bunların hepsine gülüyorum ya Oliver😂… emojilerin duyguları ifa ettigi saçma sapanımsı bir dünyadan yazıyorum sana… Ne güldük be, dostum. Nadide bir küfürle günü kapatalım.

***

16.04.2025 Yine ağaçtan, sudan, topraktan bahsedesim geliyor, Oliver. Ama konuyu değiştiresim de var. İnsanoğluna değinmeden edemiyorum. Gerçek satranç oyuncuları hariç, herkes kendisini satranç tahtasında zanneder bizim dünyamızda. Herkes mat yapmak peşinde olur. Oysa eminim ki, hepsi aslında dama tahtasındalar. Ulaşacakları en büyük zirve dama olmak. Bilinçsizlik damanın kulağa “Şah” gibi haşmetli gelmediğinin farkına varmaya engel oluyor ve dama olur olmaz sürünmece başlıyor. Ki, tabii bunun da farkına varmak zor. Diğerlerinden farklı veya yüksek olma bilinci yetiyor damalara. Birisi neden satranç gibi bir oyun icat eder ki? Bunu çok düşündüm, Oliver. Gerçekten zor ve uygulamaya konulmayacak kadar riskli bir oyun. Belki de gerçek oyuncular o yüzden kafayı bir kere taktılar mı, bir daha kaldıramıyorlar. Ve meydan dama “satrançör”lerine kalıyor… Tabii bu ismi de ben takmış olayım… Acaba lügatin kaç kuralını çiğnemiş bulunuyorum bu icadımla? Gülme ama satranç gibi bunun da cevabı bende yok… Belki ben de yokum. Sonuçta ayağımın tahtaya bastığını asla hissetmedim. Konuyu rüzgara,ağaçlara, nehirlere ve hatta doğal afetlere bile  döndürebiliriz şuan.Amaç hasbihal etmekti, değil mi dostum?!

***

02.04.2025 Benim saçmalıklarım onlar için saçmalıktır. Budanan bir ağacın gölgesinin olmamasından şikayetçiler, Oliver. Ağacın bunu açıklaması mı saçmalık, yoksa derdini anlatamadan;  ona iyi gelecek diye budanması mı? Belki de tüm bunlar değil saçmalık, bu soruları sorduracak dünyada yaşıyor olmamızdır çorabın ipini çeken? Ben karanlıktan korkmam, gözlerimi kapatınca renklerü boyadığım yine aynı karanlıktır. Sonra da yok efedim, siyah bükülmezmiş. Hep hikaye. Hikayeler de hayal gücüne bağlı. Arkadaş, hiç mi çocukken uykudan kaçmak için duvardaki halının desenlerinden tutunmadınız? O zaman bir işe yaramamış mıdır? Dönelim bu soruyu da saçmalaştıran dünyayı oluşturan maddelere… Hava, ateş, su, toprak derkene… Nevruz’u kutlayan bir ülkede doğmuş olmak. Su çarşambası denen gün nehirden su almaya giden çocuğun diğer çocuklar tarafından köprüden atılan torpillere karşı gittikçe duyarsızlaşması kadar saçma bir Nevruz’suz gelecek var mıdır? Beni budanmış olmaları sıkmıyor, Oliver… Beni delirtiyorken, sorumluluğunu aldığım  şeylerin küstahlığı beni bitiriyor.

***

22.03.2025 Öyle ki, Oliver, kelimeleri kullanıyorlar, anlamını bilmiyorlar. Terimleri biliyorlar, anlamını bilmiyorlar. Hayır, tabii ki, sorsan açıklayacak kapasitedeler ama o masum kelimelerin ne kadar itici enerjisinin olduğunun farkında değiller. Köklü bir ağaç gibi davranmıyor, yağmurdan sonra çıkan mantarlar gibi zehir salıyorlar. İstedikleri şeyin anahtarı yok, kontrolü yok, deliği yok. Çünkü karanlık. Onlara ait bir karanlık. Ben ağaçla birlikte köklerine indim, toprağın altına gömüldüm ama ölmek için değil, canlılığın kaynağını bizzat hissetmek için. O yüzden susuyorum. Konuşurken nefes almadan anlatıyorlar ve hiç tökezlemiyor dilleri. O kafadaki filtre ne ara işini yapıyor, anlamış değilim. Belki de işini yapmadığı için çene tüm gücüyle harekete geçiyor. Nerden baksan, suçluyuz. Filtresiz kontrol nasıl olur ki? Kulak en iyi sensör nasıl olur ki? Lisan karanlığın içinde nasıl gelişir ki,  anlatacak ne bulur ki? Sadece bağırır. Bağırmak bir ifade şekli olabilir ama iletişim şekli olamaz… İletişim için önce beyni “bencillikten” kurtarmak lazım. Dürüstüm demek için entelektüel yeterliliğinin seviyesini tespit etmek lazım. Zeka sadece noktaları beş saniyede birleştirmek değil, tüm açılardan oluşan resme anlam verebilmektir. Hangi anlam elenirse elensin, soru - sen nelere kadirsin? Ama yok iki nokta kavuşunca çene yine acele ediyor… Bence bugün benim moralim bozuk değil. Aksine… Garip hissediyorum.

***

21.12.2024 Ateşler içerisinde alev alev yanarak limana doğru ilerleyen bir gemi vardı. Varamaz ki, yanıyor en iyi ağacın en sağlam ürünü. Ama şu gövdesinin suya gömülmüş tarafı saniyelik bir teselliyle o limana varacağına inanıyor. Tabii ki, varamıyor ama küle dönmesi o kadar kolay oluyor ki. Bihuş bir gemi… Evet, Oliver… Bu dünyayı çok güzel donatmışlar. Fani demelerinin sebebi de muhtemelen her geminin önünde sonunda alev alarak perişan olacağını bildiklerindendir. Ama neden alev alsın ki? Bir tek bu soruyu kimse sormuyor? Soranlar da ilk akıllarına gelen saçmalıklarla tüm gemilere talimat vermeye çalışıyorlar… Öyle olmuyor işte… En sevdiğim tepkim bu. Bak ben de “peki nasıl oluyor?” sorusunu cevaplamadan sallıyorum. Taktım bu aralar ağaçlara… Hayır, hayatım boyunca bir kez ağaç ektiğim var, onu da çocuktum, kopan incir dalını toprağa dikmiştim. Ne hikmetse, tutmuştu.Kendimle övünürken dedem hiç sesini çıkarmamıştı. Günlerden bir gün başka bi konu arasında babaannem “İncir yüzsüz ağaçtır, her koşulda tutunur toprağa” demişti. Bunu duyunca dünyam yıkılmıştı dememi bekliyorsun belki, ama hiç gıkım bile çıkmamıştı. Sonuçta ikisinin farklı tutumuyla dengenin formülünü çözmeye başlamıştım… Belki de bu yüzden ne isyan ettim, nede boynumu büktüm. Her halde konunun başındaki alevler de canımı o yüzden sıkıyor. Ağaçlara bir şey olmasın derken, gemilerin yanmasını da gönlüm istemiyor. Denizleri ve okyanusları koruyalım bari… Oliver, sanırım ben bizimkileri özledim…

***

14.12.2024 Kimyamız hüzne eğilimli, Oliver. Aşırı mutluluktan bile hüzünlü bir şarkı eşliğinde vaz geçebiliyoruz. Ah, canım benim, sen henüz “arsızlığın” ne demek olduğunu bilmiyorsun. Bahse konu o değil. Şuan melankoli ve mutluluk arasında volta atarken, sana söğüt ağaçlarından, çocukluğumuzun ihtişamlı ağacı olan dut ağacından bahsetmek istemekteyim. Ne yıpratmışızdır o dut ağacını. Yediğimiz 3-5 tane kara dut, ellerimizin rengine gel… Övünüyor muyduk, asla. Normalimizdi bu. Rahmetli anaannem geldi aklıma. Derdi ki, ileri gidersen kurnaz derler, geride kalırsan aptal. Dutla aynı dönemde aklıma neden kazındığını bilmiyorum. Oysa alakasız hatıraların flashback’leri bunlar. Sözüm ona ki, normale ayak uyduramadığımızdan beynimiz sürekli seninle konuşmak için sebep arıyor. Yoksa bu gidişle normal beynime nasır tutturacak. İstemiyorum, dostum. Monotonlaşamaz bu hatıraların sahibi… Durduk yere ölümle yaşam arasında çizgi çizerek filozoflaşanlardan olmak istemem… Bu arada, sen İlahi demokrasiden haberdar mısın? Ben onu da çözdüm. Bir sonraki hasbihalde onu da fısıldarım sana. Haketmeden konumunu alan noktalara bırakıyorum seni… Bugün melek değilim, Oliver.

***

26.11.2024 Çok sakindim aslında coşkuyla savunurken gerçeklerimi. Önce onlar silikleşti, tartılamaz hale geldiler benim için, süzgeçime düşemeyen parçaları oldu, zamanla değişmişler gibi geldi bana. Yıllar geçti… Farkettim ki, önce ben, sonra onlar boğulmuş. İçimde, derinde ve karanlık bir yerde birlikteymişiz aslında. Alışmışız karanlığa ve birbirimizin elinden tutmuyoruz artık ışığa çıkmak için. Bizim bir sorunumuz var, Oliver. Ama ben ne olduğunu ifade edecek kelimeleri hala bulamıyorum. Arıyor muyum? Hayır, daha çok kelime bulup daha çok gömüyorum bizi. Bir pınar, bir söğüt, bir kaya parçası yeterli olabilir rus yazarlarının karamsarlığına bürünmem için. Dört duvar, kafamın içindeki sesler, bir dolu kadeh ise Heminguey’in “kulak en iyi sensördür” tavsiyesine değil, kendisine uymam için yeterli olabilir. Bir de içimizden kopan kahkahalar, sevgi yansıtan acemi bir tebessüm vardır bizi bir anlığına bu girdaptan çekip çıkardığına o anda inandığımız. Tam kanıya varacakken bölüyorlar, dostum. Alem edip gallem edip seni günlük hayatın yapay dertleriyle “eğlendiriyorlar”… Neyse, Oliver. Şimdilik noktalarla kal…

***

02.11.2024 Bu Dünyayı yakıp herşeyi geride bırakan kaç düzine  insan var ve ne hikmetse, hepsini tanıyoruz Oliver. Hiç birini sevmiyorum biliyor musun? Geride bıraktıkları için değil, yaktıkları için. İkiyüzlülüğü sevmiyorum ben, mantık barındırmıyorsa. Öyle kül etmek kolay, kafanın içindekinden sen kurtulamayacaksın da,geridekiler neden aynı şeyi tekrar yaratsınlar ki? Sonuçta hiç bir kitap yazılmasa bile, genler kodlanıyor…Ben hepsiyle papazım Oliver. Hayat bana güzel demen lazım senin tabii,istediğini bulmuşsun de bana. Ama bu iş biraz da böyle da anlattığım gibi değil. Biliyor musun, tek sorum şu: Alaaddin’in lambasından çıkan Çin’le, Nuh’un gemisinden inen her hangi bir canlının farkı ne? Bu espriyi birisi bana irdeleyerek anlatsın. Malım ben, Oliver… Haydi gülelim de ortak noktamız patlak versin…

***

Onlar sahraların olmayan güllerinin hasretinden bahsederler, biz o kadar uyanmışız ki, Güneş’in tüm ateşiyle yaktığı o örtüsüz kum tanelerinin derdini çekeriz. Bu kum tepeleri asırların hangi sırlarının üzerine örtü olmuş sorusu aklımızdan geçer, yine de yakan Güneş’in kelebeğin kanatlarına neler yapabileceğini tahmin etmekle uğraşırız. Kelebeğin öyle bir fırsatı olmaz çünkü. Anlayacağın Oliver, aklımız göğe erdikçe, ayaklarımız neden yere daha sağlam basıyor biz de anlamıyoruz. Ceza mıdır, lütuf mudur bilmiyoruz. Kesin bildiğimiz hiç bir şey yoktur biz garibanların. Deryaların içerisinde susan balıkları anlayabiliriz aslında. Bilgi aklımıza nehirlerin suyu gibi aktıkça, biz onu süzüyor, süzdükçe de çok güzel boğuluyoruz. Ses çıkaran bazı canlılar var, gürültü yapıp kafamızı karıştırıyor. O kadar hayalperestiz ki, gaza gelip kelebeğe dönüşüyoruz. Yanıyor kanatlarımız, küllerimizden doğsak da uçamıyoruz. Bu gürültücü canlılar o kadar çok kelime bulmuşlar ki, duygularına bir süre sonra kendilerine onları aynı kelimelerle anlatınca, bir sıyırmışlık seziyorlar bizde…Kendimi bir gün o sahranın kum tepelerine bırakacağım… Ya yanarız, ya sırlara erişiriz…Her şey kum tanelerinin mikroskopik bilincine bağlı…

***

11.10.2024 Şu lalelerin güzelliği duruşlarını ne kadar mağrur yansıtıyor, Oliver. Beş dakika sonra dikkatsizin teki üzerine basıp geçecek ve anlamayacak bile güzelliğin üzerine nasıl bir karanlık indirdiğini. Bir de bize bak, nur topu gibi çocukluğumuzdan “koruyarak” geride bıraktıkları çirkin insanlarız. Hep korudular bizi biliyorsun. Vay efendim, yağmurda dışarıda oynama, tanımadığın insanlara selam verme, akşam ezanından önce eve gel, beş gram saygıyı haketmeyecek fakat sadece yaşta büyük olduğu için saygı bekleyen kişilere saygı duy falan da filan. Anlıyorum, doğrusunu yapmışlar belki de. Ama kolumuz kanadımız kırılmış ya, Oliver. Yürüyoruz, uçamıyoruz. Zıplayamıyoruz bile. Çekmişler bizi mütevazı bir karanlığa, gözlerimizi görmeye alıştırmışlar. Şimdi hem o gülü görüyoruz, hem akibetini tahmin ediyoruz, bilinçaltı da kabuğumuza çekip duruyor. Ağaç etmişler bizi anlaşılan. Gölgemiz olacak, çünkü onlara lazım. Kökümüz olacak çünkü onlara lazım. Meyvemiz olacak, çünkü onlara lazım. Nefesimiz olacak, çünkü onlara lazım. Genel olarak baktığımda evet ağaç lazım. Ağaca da varolmak lazım. Ama işte insanoğlunun ağaçtan farkı lanet olası şu dilinin olmasındadır. O dil farklı şiirler yazdırıyor, farklı nağmeler söylüyor, farklı hasret duyuyor, farklı acı hissettiriyor. Tam olarak ağaç da olamıyorsun yani. Bir de felsefe yaparsın demezler mi Oliver? Gözüken köye kılavuz istemeyenler, bu kadar sessiz feryadı nasıl çözemiyorlar? Zehirliyorlar, öldürüyorlar, küçültüyorlar, sıkıştırıyorlar ve kafeste seviyorlar… Bize sevgilerini bir türlü ifade etmenin düzgün yolunu bulamadılar, canım Oliver. Bitireceğiz birbirimizi…Sona yaklaştık.

***

05.10.2024 Komşunun kafeste beslediği kuşları şakır şakır ötüyor diye ne kadar da güzel ötüyorlar yorumunda bulunuyoruz. İçindeki ses diyor ki, git geceyle bahçesine o tel örgülerden yapıp kuşları içine tıktığı kafesin kapısını aç, hepsini özgür bırak. Sonra diyor ki, aynı ses, bunlar mini minnak kuşlar. Çıktıkları an başka yırtıcılara yem olurlar, yaşayamazlar, ölürler. “Kafes kuşları”, “akvaryum balıkları” diye bin çeşit minimal çıkarmışlar başımıza, adam akıllı düşünemiyoruz, itirazı kendimize ediyoruz. Okulda uslu uslu oturup dersten kaçan çocuklara içten içe hayran olduğumuz gibi. Şöyle bir düşünüyorum da, okulda bir ders kaçırmadan, ilerde tüm dersleri nasıl kaçırmış olabiliyoruz? Tüm mesele şu lanet olası kafeslerde… Kuş diyorum sana, Oliver, kuş… Yani uçması gereken bir canlı… Ama kargalar başından vurur diye kafeste ötsün bişey olmaz diyorlar…Müzik algımız bile yanlış. Gerçi doğru olan hiç bir şeyimiz yok. Olsaydı, yayılırdı, işimizi bilirdik… Canım sıkılıyor, çoook…

***

28.08.2024 Ne istiyorum, biliyor musun? Anlamlı olduğuna inanarak savunanların coşkusuyla anlamsız olanı savunmak. Bir çok kez yaşadım bunu, Oliver. Gerçekten özünde anlamsız olduğuna emin hissettiğim şeylerin karşımda aksinin savunulmasının şahidi oldum. O kadar anlamsız bulmuşum ki, tartışmadan uzaklaşmışım konudan. Neden böyle yaptığımı ben de anlamıyorum. Kelime desen, yığınla dökerim önlerine, fikir desen hazırı geçtim, gidişata göre de üretirim, ama hiç hevesim olmuyor anlamsız olanın gerçekten anlamsız olduğunu ıspatlamaya. Aramızda kalsın, savunanlardan da soğuyorum. Uzaklaşmam çok fazla zaman almıyor, çok da acı vermiyor. Enteresan değil mi? Bence bilimciler o yüzden taktılar “atom parçalamaya”… Başka türlü o kafaları tüm konuları anlamsız çıkarıp hayattan küstürecektir adamları. Gittiler, parçalarda, hücrelerde daha sorusunu bile kesin bilmedikleri cevaplar aramaya… Neler buldular neler… Tabii duygularına rest çektiler. Onlar buluyor da birşeyler, biz bu kadar boş duygu ve beklentilerle ne halt edeceğiz, Oliver?! Bak bi’ ürkmedim değil şimdi…

SÜZGEÇ #2

🎯Bi’ düzen değişiyor. Değişim öyle bir süreçte ki, tarihi adalet sadece bir devlet için değil, bir kaç devlet için tezahür ediyor. Şöyle ki, Azerbaycan tarihi topraklarını, kendi öz topraklarını hain terrorcü devletin pençesinden kurtarırken, ona destek olan devletler de siyasi meydanda müttefiklerinin, dostlarının kim olduğunu açık ve net görmeye başlıyor, bu davada yanımızda olmayanlar ise hain “evlatlarının” artık hiç bir işe yaramadıklarını, bu saatten sonra “kullanılabilir” durumda olmadıklarını farkediyorlar. Hala üç maymunu oynamaya devam etseler bile, örneğin Ermenistanı artık hiç bir zaman eminlikle müdafaa edemeyeceklerdir.

🎯Emperyal güçlerin “üçüncü devletler” olarak tanımladıkları devletler artık bu etiketi koparıp atmak üzereler. Bu güçlerin çok önemsedikleri projeler bir kere küçümsedikleri devletlerin şah damarlarında gerçekleşiyor ve bu devletler tarihi iyi bilirler. Tarihte düştükleri tuzaklardan gayet iyi haberdarlar ve bu acıyı hiç bir zaman unutmamışlardır. Bu devletlerin anne sütünden aldıkları maddeler onlara hiç bir zaman hainlik, riyakarlık aşılamamıştır. Ki bu da sahip oldukları topraklarından, ideolojilerinden ve sergiledikleri İNSANLIK örneklerinden vazgeçirmeyecek bir bioloji bağışlamıştır bu vatanın evlatlarına. Çok uğraştılar sütümüze bile “katkı”da bulunmaya fakat olmadı. Olamazdı da zaten. Çünkü kurt kışı geçirir, ama yediği ayazı unutmaz. Bunu da o güçler unuttu. Gücü onları nisyana sürdü. Ve kurmak istedikleri o YENİ DÜNYA DÜZENİNİN şu an yön vericileri küçümsedikleri o “üçüncü devletler”...

🎯Güç birlikten doğar. Birliği ise yaşanan ortak tarih, ortak acılar ve ortak yanılgılar doğuruyor demek ki. Tüm bunları farkedip, analiz edip ayağa kalkmamak mümkün değil. Güçlendiysen, ayağa kalkacaksın, boyun eymeyeceksin, “efendimiz” diye ortalıkta çaresiz kalmayacaksın. Biz gücümüzü topladık ve darbesinin şiddetini şu an ağır biçimde hissediyor düşman(lar).

P.S. Hayal-mayal, obliviona sürüklenmeler, bağırarak zihnimize sokulan klişe “düzen”ler demek ki, aslında gerçeklere hesap vermeden hükmedemezmiş. Bu kadar basit...

https://www.gazetehamburg.com/makale/suzgec/

https://www.kirmizilar.com/tr/index.php/guncel-yazilar3/5472-karabag-azerbaycan-dir

SÜZGEÇ✍️

🎯 Belli ki, pandemi sonrası dünyanın bazı gerçeklerle yüzleşme zamanı geldi. Bunun pandemiden sonra olması yada pandeminin sırf bu süreçte vukubulması belki bir tesadüftür, belki de olaylar zincirinin ana halkası. Şöyle ki, tüm devletler bir arınma süreci yaşadı, her kes safını belirledi, bugüne kadar evrak üzerinde bold yazıyla görmezden gelinen gerçekler artık gözden kaçmayacak şekilde somutlaştı. Bir kere bunu anlamış olduk. Hala bazı gerçekleri kabul etmekte zorlanan (Fransa gibi) devletler de eninde sonunda yüzleşmeden kaçamayacaklar. Hükumetler değişir, halkın hafızasına gölge düşürülür fakat tarih notunu almıştır muhakkak. Er yada geç hesap defterini masaya koyacaktı. Ki bugün daha dikkatli gözlem yaparsak, hala bu hesaptan kaçmaya çalışanlar nisyandan kurtulamayanlardır (Ermenistan; Fransa gibi). 

🎯 Evet, bugün Azerbaycan’ın hakk davasında onun yanında yer almayan devletler vardır. Ki bu da gayet normal. Çünkü hakkın karşısında duran karanlık güçleri aydınlatmak da bu davayı yürütenlere düşer. Kendi karanlığında kaybolmayı yeğleyenler zaten kaybetmiş sayılırlar. Ermenistan bugüne kadar hiç bir uluslararası önemli bir projeye katkıda bulunmadı. Bunun için ne siyasi zekası, ne doğal kaynakları, nede yalandan dünyaya kakalamaya çalıştığı “devletçilik” geçmişi vardır. Gel gör ki, ister Kafkasya, ister Avrupa, ister Avrasya anakarasının geneli, isterse de bu materikte çıkarları olan ABD için bile Azerbaycan’ın imza attığı önemli projeler vardır. Siyasi arenada sadece “maşa” olarak kullanılan Ermenistan’ın bu projeler için tehlikeli taktikler uygulamasına göz yuman devletler, her halde kendi çıkarlarıyla kesiştiklerinin farkında değiller. Gerçi devlet ve “farkında olmamak” biraz lüzumsuz sesleniyor. Şöyle diyelim, gayesi devlet değil, seçimlerde ermeni lobisinin desteğine ihtiyaç duyan hükumetler. Devlet olsa, 3-5 yılın değil, 50-100 ve belki daha fazla sürenin hesabını yapar. Şaka bir yana, bunların siyasetçilerini de hesap makinesinin icadı kütleştirdi galiba. 

🎯 Eskiler hep der ki, bizim zamanımızda “söz” vardı. Bir erkek söz verdiyse, kıyamet kopsa sözünü tutması şarttı. Eskiler, gözünüz aydın! Galiba SÖZ trend olmaya başladı. Neden olmasın? Sonuçta koskoca uluslararası teşkilatların evrak üzerinde sağlanamadığı adalet, halka verilen SÖZ sayesinde sağlanıyor. Ve bu SÖZE imza atan, eşlik eden, destek çıkan devletlerin gittikçe çoğalması, manevi bile olsa, yanımızda yer alması, bende büyük umutlar doğuruyor. 

🎯 Güç birlikten doğar. Bugüne kadar yalnız hissedip melankoliye sürüklenmiştik. Sağa bakıyorsun GÜÇ, sola bakıyorsun GÜÇ, ne yapacaksın? İşte tam o sırada ne kadar güçlendiğimizi farketmemişiz. Şu an doya doya gücümüzün tadını çıkarabiliriz. Doğa bile eşit olmamızı engellemişken, zayıf olup güçlülerin sevdasını yaşamak neme lazım? Güçlü olup kendi sevdamızı haykırmalıyız. Şu anda yaptığımız gibi. 

🎯 Ve en önemlisi: Karabağ Azerbaycandır!!! #KARABAKHISAZERBAIJAN

QADIN

Üzünün ürəkdən güldüyü hər an onun üçün bayramdır. Bunu paylaşaraq yoluxucu xoşbəxtliyə vəsilə olur.
Həyat gücünü sevgidən aldığı qədər nifrətdən almasına səbəb olsa da, duruşuyla bunu da süfrəsi kimi zövqlü servis edir.
Gözləmədiyi anda ana olur, gözləmədiyi anda fədakar bacı olur, gözləmədiyi anda son nəfəsini verə biləcək övlad olur, amma QADIN gözləmədiyi her şeyə möcüzəvi şəkildə hazır olur.
Niyə zənn edirlər ki, qadının əks cins olmadan əhəmiyyəti yoxdur? Bunun səbəbi isə qadın kim olur olsun, natamam olduğunu hiss etdiyi hər canlının yanında olmağa can atır. Olduqca da həm özü həm yanındakı əhəmiyyət qazanır. Düzdür, bəzən yenə fədakarlığından dolayı heç kəs onun əhəmiyyətinin fərqinə varmır. Olsun, qadın buna da hazırdır.
Qadın çox danışır, qoy danışsın. Onsuz da içindəki kədərin, ya da sevincin bir parçasını belə sözlər ifadə edə bilmir. Qadın şəkil verən olduğu uçun ona balaca da olsa bir meydan lazımdır ki, xarabalıqdan gözəlliyə çevirdiyi əsərini ortaya qoysun.
Qadın kimdir?
Kosmos kişilər üçün araştırma, tədqiqat alanıdırsa, qadın üçün gizli bağlantısı olan sirli və bir çox qadının şəkkinə belə getməyən enerjili bir yerdir. Ona görə QADIN Yerlə Göyü bir etməyə qadir ola bilir. Bu da onda əlaqəsini kəsərək alınır. Qadın Allah deyil, amma O'nun varlığının möcüzələrə vəsilə olduğu təvazökar isbatıdır.
Onu məcbur buraxsanız, əlindən gəlməyəcək, gücünün yetməyəcəyi heç nə yoxdur. Əngəl ola biləcək tək bir şey var, o da itirəcək heç nəyinin olmaması. Bu durumda kişilər güclü olsa da, qadınlar zəif olur. İkincisi isə, qadını bir qadın yetişdirirsə, mütləq və mütləq üfüqlərin ötəsinə gözlərini dikə bilməsi üçün onu yetişdirə bilməlidir. Bununla bərabər, ayaqının altını görməyi də bacarmalıdır.
Kişilərin beynindən həmcinsləriylə paylaşa bilmədikləri və bunu özlərinə sığışdırmayaraq küçümsədikləri bir düşüncə keçirsə, o düşüncənin cinsi də Qadındır. Nə qədər aşağılanıb gizlədilsə də, etiraf zamanı İnqilab kimi böyüyə bilər. Halbuki Qadın inqilab deyil, üsyan deyil, müharibə deyil. Bunlar bir qəlibdirsə, yeri gəldiyində Qadın bu qəlibləri də aşmaq üçün böyümüş iztirab sahibidir. Onlar 'məcbur' sözüylə sınağa çəkilməməlidir.
İnsaoğlu getdiyi yolda geri qayıtmaq üçün izini itirsə, qadın mütləq iləridə keçmişi görəcəyinə inandıraraq onun üçün yeni yol salar. Belə bir qəribə instinktləri olan canlıdır.

Mən istəmirəm bu yazdıqlarımı kişilər oxuyub qadınlar haqqında pozitiv fikirlərə qapılsınlar. Mən istəyirəm bu yazdıqlarımı analar oxuyub qızlarına bu Qadının şəklini versinlər...

Dəlilərə tay olsaydı

Dilimə düşdü bir qığılcım,
Danış dedi, danışmadım.
Paylaş dedi, mənəm sənə sirdaş dedi.
Şərab alıb oturmuşdu,
Ağzım sözün unutmuşdu.
Yanğın çıxdı, beynim yandı,
Danış dedi, küllərimlə barış dedi.
Əllərimi qaldırmışdım tutum onu,
Dağılmasın.
Yayılmasın,
Dığırlanıb çiynimi də yandırmasın...
Mən dadına baxmamışam nə Günəşin, nə şimşəyin...
Necə deyim bəs bilirəm dirilməyi?
Ölüləri cənnətindən tərpətməyi,
Cəhənnəmə maraq salıb ürkütməyi?
Mən heç kəsi çağırmıram, səsim gəlir,
Duyğulara soyunmuram, dualara dönüb gəlir.
Bəlkə ayıq oyanmıram, ona görə yuxum gəlir?
Hansı səhnə qurulmuşdu mən yatanda?
Kim almışdı alqışları, mürəkkəbim dağılanda?
İndi deyir, susma, danış,
Güya ondan bəhsim qalıb!
İndi mənə sirdaş olub,
Elə bilir nəfsim qalıb!
Ox qayıdıb yaya girir,
Yay ovçuyla alay edir.
İndi deyir, susma danış,
Güya sözdən saray edir...
Bir qığılcım...
Bu dünyanın nüvəsindən qopmasaydı...
Təkəbbürüm danışsaydı,
Dəlilərə tay olsaydı...
Ovçu da utanmasaydı..
Bir qığılcım olmasaydı..

Dünya

Sınıq bir qələmin olmayacaqsa,
Mürəkkəb ünvansız axmayacaqsa,
Fələk baş götürüb qaçmayacaqsa,
Çarxını döndürən nədir, a dünya?

Analar bətninin sancılarından,
Atalar biləyin ağrılarından,
Gözümüz görmənin ağırlığından,
Çarxına ilişdi qaldı, a dünya!

Bir qarış torpağa sığmaz üç kişi,
Dörd divar otağa sığmaz beş kişi,
Gələn min nəfərdir, gedən bir kişi,
Haqqınla hesabın tutmur, a dünya !

Ağaclar uzanır nəm olan yerə,
Səhrada bir qurtum suyun çatışmır.
Kimə yol salırsan, kimə uçurum,
Bircə sirr saxlayan quyun çatışmır.

Nə üçün özünə gətirdin bizi?
Elə hey səninlə savaşacaqdıq.
Sağımız qırıqdır, solumuz uçuq,
Güya dərman tapıb sağalacaqdıq

Madam ki...

Madam səbrsizsən, dilən ürəyim,
Birindən istehza, birinden qınaq,
Madam ağılsızsan, öyrən ürəyim,
Soyuyan ovuclar yumruq olacaq

Özgə bağçalardan qopan güllərin,
Yalançı yaz ətri dəyir burnuma.
Torpaq bağışlamır sevgililərin,
Yağdırır yağışı dönür palçığa..

Hamıya gülənin qaşqabağını,
Sevmirəm deyənin ağlamağını,
Ölümü görənin yaşamağını
Mümkün qılanları qınayandılar.

Madam ki, sığalın günah sayılır,
Kül olub küləkdə gizlət özünü.
Madam hər qədəmin yollar ayırır,
Mənlə qal, azacıq dinlə sözümü.

Mənlə qal, Tanrını üzməyək daha,
Günahı şeytana atmayaq, ağa.
Əzəli rəqiblər tən bölünməyib,
Biz də dərd almışıq, çağından baha

CƏSARƏT

Mənim şeirimdə cəsarət yoxdu,
Çırpmıram özümü sağa, ya sola.
Oxşayıb, yalayıb solğun bənizi,
Gözlərəm sözlərim bir dərman ola...

Cəsarət yumruğun, silahın deyil,
Cəsarət özündən ummadığındır.
Necə ki, nifrəti oyatmaq asan,
Sevgidən xilaskar doğurmağındır....

Məni oyatmağa heç çalışmayın,
Yuxumda nə görsəm mənə əzizdir.
Durulan zehnimə heç toxunmayın,
Çürümüş fikirlər daha ləzizdir.

Şıltaq ayaqlara yapışan yağış
Dırmanır çöhrəmin qırışlarına.
Ağzımdan şükürlər daha çıxmamış,
Damlalar köç edir baxışlarıma.

Bu dünya ya tamı tənə böləcək,
Ya cütü ayırıb yalnız edəcək.
Bir dua yüz ürək birləşdirəndə,
Hər ürək şükürün ayrı edəcək...

Mənim şeirimdə cəsarət yoxdu,
Nalə də, fəryad da, üsyan da yoxdu.
Bir gün ayrılacaq gecəm gündüzüm,
Səni oyatmaram deyən də yoxdu...

BAĞLAYICI

O günden sonra hayatım böyle döndü. Değişti. Aşağıda anlatacağım anlamayacağınız şekilde. Ama bildiğiniz hiç anlamayacağınız dilde. İçinde bir olay olmayacak ama sesleri duyacaksınız. Öyle bir yazı ki, damarı olsa kanı durur. İşte o damarları kestirecek sesler... Başlıyorum. Sondan değişen başlangıca.

Vardı bir tane insanları ezik gibi gören birisi. Ben de onu ezdim. Arabayla. Hayr,  tabii ki. O neyle eziyorsa, ben de öyle ezdim. Suratına patlattım toplantıdayken. Neyi? Küllüğü. Hayr tabii. O neyi kullandıysa, onu. Kelimeleri ağır harflerle değil, basit seslerle gerçeğe benzettim ve suratına fırlattım. Beni kovdu. Ama unutmadı. Unutamazdı ki. O, basit kelimelere öylesine bilinçaltına inen sihirler koymuştum ki, beni unutamazdı.

....Beni unutamazdı. Yıllar sonra beni facebooktan ekledi. Genel müdür olarak yeni başladığı şirkette beni yanına çağırıyordu. Ama hayr. Öyle olmadı. Beni işten atan birinin beni yanına çağıracağına inanmak istemedim. O yüzden öyle olmadı. Aradı. Heyecanla eski patronumun numarasını arıyordu. Oysa beni kendisi daha önce kovmuştu. Ben de numarayı verdim. Hiç şaşırmadı mı, kendisi benden sonra kovulsa da, bende patronun yeni numarası ne arıyor? Bence sormadı. Sormadı diye olay böyle de olmadı. Aramadı yani. Beni unutamazdı, çünkü hiç aklına gelmeyecektim. O yüzden böyle oldu. Aklına gelmedim.

Kısacası, istediğim ebatları alana kadar ben büyüdüm. Dermişim, ama sıska birşey olarak kaldım ve etki alanım büyüdü. Romantik alan değil yahu, siyasi, ekonomik ve özgür alanım. Bir de unutmayalım ki, benim bir de sanatsal alanım var. Sizi dansa davet edebileceğim bir alan. Heheyyy! Ben zihninizi gıdıklayan karıncayım. Amacım sizi gıdıklamak değil, hareket etmek. Ama sizin gıdıklanacağınızı bilmiyorum ki. Karıncayım. Kurnazım ve yerinde susmayanlardanım. Akışına bırakır,üstünüzü kirletirim...

Senin dediğin çok zor.Başaramam. Zor bir şey. Değil, ama yine de başaramam. Başarırsam fizik kurallarına aykırılıktan cennetten kovulurum. İnsan cennetsiz boş umuttur. Vaka. Der mişim, ama hiç görmediğim yerin umudu nasıl oluştu peki? Demek ki, başarırım. Demek ki, fizik kendisine aykırıymıs.

Bu kendi başına bir hikaye olurdu. Ben çenemi tutamadım ve bu bir roman oldu. Kısa kesse idim, belki daha çok okuyan olurdu. Ama fikrimi bitirmeden doymuş olacaklarsa, demek ki, boşa yazmış olacaktım. Demek ki, yanılmışım ve dünyayı değiştirmeye kalkmışım. Kısa hikaye istemiştim kendimden. Onu da beceremedi. Kendi başına aykırı bu Leman. Ne yapacak? Yine açacak göğsünü ve incilerini ruhunuza satacak. Siz almayı kiralamaktan daha çok seversiniz. Benim incilerimi de benden istemezsiniz, alırsınız.

Bi de bana ‘’aksakallı dede’’ desinler, demiş adam. Ki ben demiştim. İlk hitap eden de ben olduğum için onun duyurusuna rağmen, ilk bulan benim. Sonra olay büyüdü. Araplar dedi Allah olsun, Hristiyanlar dedi Bog olsun, İngilizler dedi God olsun, Türkler dedi Tengri olsun...Kısacası, tek hitap bulamadılar ve dedenin 99 ismi oldu... Ne müthiş! Onları da ben buldum. İnanabiliyor musun? Ben kaşif mişim. Kendim dışında bir sürü şey keşfetmişim. Gerçi anamı, babamı da ben keşfettiğim için kendimin de kaşifi oluyorum. Ama dur bir dakika. Olay o kadar büyüdü ki, hitapları unudub benimle ONU kıyaslamaya başladılar. Şirk çıktı, oyun bozuldu... Biz de dağıldık. Ademoğulları...

Kimseler kendini bana karşı koruyamadı. Ben de onlara bulaşmış oldum. Hayat bağlayıcıydı. Ve'lerden ve ve.sairelerden  oluşuyordu. O kadar ironikti ki, beynimi ütülüyordu (Kelimeye dikkat: "iron"  ingilizce’de hem ütü, hem demir demektir) .  Anladın mı şimdi neden bulaşmış oldum. Başka şansım yoktu, bağlayıcı varken...Hem de ben iken. Bak sen, Ademoğlu hala tartışmaya devam ediyor. Oğlum, sessiz olsana, burdan da kovulacağız!

Ben aslında bunlarıı anlatmak zorunda neden kaldığımı çözemedim. İnsanın cennete geri dönüş aradığı gibi, ben de bunu savunma gibi anlatmaya başladım. Ne alaka? Bu yol uzun, biliyor musun? Ne kadar çok yürürsen, o kadar hızlı döner. Ve sonra da dünyanın eklipse benzediğini bulurlar. Ki onu da ben buldum. Çünkü bu kıyası yapan da ilk bendim. Sincap gibiyiz kafeste. Klişe mi oldu? Ama bulan benim. O zamanlar daha moda değildi kelimelerim. Siz ezberleyince klişe oldu. O yüzden kendimi suçlu hissetmiyorum. Gidin, değişin, değişelim. Belki değiştiririz. Şübhem izin vermedi bu konuda gurursuz olayım. Hissettin değil mi??

Saati ibre gösterir. İbreyi tahta tutar. Tahta duvara yaslanır. Duvar eve dayanır. Ev ise dolu olmak ister. Tamir edeni ne kadar çok olursa, o kadar geç dökülür. Böyle evler geç dökülsün diye içerisine aile adı altında insanlar sokarlar. Hepsi bir birinden farklı, yüzleri yada ebatları benzese de. Kısacası, evler durur ama yine de ebediyeti yakalayamazlar. 10 Sene sonra yine dökülürler. Çünkü aileler dağılır.

İyi içerdi, derler bir de. Sanki onlarla çişi konuşuyor, çenesi değil. N’olmuş iyi içiyorsa? Konuşmuyor mu yine de? Cevaplamıyor mu sorunuzu? Olay işte tam anlatamadığım gibi oldu.
Bana koşan perilere ruhumu sofra ettim. Doydum ve nankör ruhum onları kovdu. Yorulduğunu söyleyen ev sahibi misafirlerin gözünde ne ise, ben de ona dönüştüm. Nankörlük bu yüzden günah olabilirdi. Ama kutsal olarak görmediler. İlahileştiremediler. O yüzden nankörlük hep aralarında yaşar.... Yani yüksekte olmak değil mesele. Mesele TAM olmaktır, sadece Gökte ve Yerde değil ,her alanı dolduracak kadar tam DOLU..  Mesele bu olduğu için benim iddiamı, onun varlığıyla kıyaslarlar. Ama bu haksızlık... Onu da ilahileştirmemişler…

GÜÇLÜ İNSAN

Güçlü insan sessiz erir. Hani çatılardan sarkan buzlar erirken damlaların sesini duyarsın ya, buzdağı erirken öyle sinirbozucu sesler çıkarmaz. Güçlü insan aynı o buzdağı gibidir, sessizce erir ve onu var eden okyanusa karışır. Bir gün bi daha varolacağını umursamadan. Güçlü insan varoluşu tek seferde, kapsamlı ve sessizliğinin ağırlığıyla sergiler. Feci aşık olursun bu hareketsiz gözüken hareketliliğe. Hani Yer gezegeni kendi okunun etrafında dönmesine rağmen biz çarktaki gibi hissetmiyoruz ya, güçlü insan da öyle "hareketsiz" döner oku etrafında. Kabaca desem, çaktırmadan ve huzurunuzu bozmadan. Sizin huzurunuzu diyorum. Hani hep bi tatmin olmayan ve tatminsizliğinin zıttına bela arayan huzurunuzu bozmadan. Güçlü insan kötü olsa, size karşı üşenmeden sizi kullanır. İyi olsa, size karşı üşenmeden sizi kullanır. Çünkü güçlü insan biliyordur hızlı dönmek arabayı ağaca ille de bi gün toslar. Bu cesaret değil, akılsızlık olur. Dehalarda gözüken akılsızlık değil, bildiğin cahil cesareti ve amaçsızlık. Şu hayat bir gün her kesi ağaca toslatır derseniz, susun ve düşünün... Belkiler hep vardır. En kesin kararın bile belkisini bildiği için çok tribe girmez güçlü insan... Güçlü insanı nasıl tanırız derseniz, onu nefessiz bırakın. Ciğerlerinde toplanmış havaya siz bile hayret edeceksiniz. Kısacası, güçlü insan hayatı içine çekmiş ve ağzına su alıp oturmuş gibi duruyor. Konuşursa, hepiniz için sihrini kaçırır. Fıldır fıldır açılan gözleriniz pembe gözlüklerinize toslar. Kiyameti, gidişi, kayboluşu ağırdır güçlü insanın. Belkileri size bırakmaz, onları da götürür giderken... Yüzünde bir tebessüm vardır, Azrail bile sıksık görsün diye çevresinde dolanır. Bilimsel tebessüm. Hafızana oturur, midene değil...

Dağıtdım misraları...

Bəlkə gözlərimdən düşən yaşların,
Qədəri yerləri islatmaq imiş,
Ayağım altından sürüşən torpaq,
Düşən hər damlanın günahı imiş...

*************************************

Bir kəlmə kəsəydik, çörək yerinə,
Masamdan söhbətin əskilməsəydi.
Lətifə böləydik, günah yerinə,
İçimi təbəssüm tərk etməsəydi.

*************************************

Qələmim həmdərdim olmayacaqdı,
Bir ömür bir günə sığmayacaqdı.
Sənsizlik səssizlik libasın geyib,
Məni öz-özümdən almayacaqdı.

*************************************

Kaşki bütün bəşəriyyət o şairin olaydı,
Dünya bizim üstümüzdən ağırlığın salaydı,
Qara-qara fikirlərlə qəbir qazan insanı,
Çəmənlikdə çiçək edib qoxusunu yayaydı.

**************************************

Qırılan istəkan qulpunu sormaz,
Çatından axan su dodaq islatmaz,
Mən də düşüncənin hayına qalsam,
Yalnız ürəyimi özgəsi sarmaz...

01:23

Bazı geceler vardır, mevsiminden asılı olmadan çok uzar. Anlamsız olduğunu ve seni sıktığını hissedersin. Öyle olmaz aslında, zamanın ömrüne nasıl yansıdığını fark edersin. Önemli bir buluştur. Fakat aklından geçer ya hataların, doğruların, gerçeklerin, yalanların, zannedersin ki, iyisinin de, kötüsünün de darbesini sırtında taşımışsın. Beynindeki nöronlar sabaha kadar çalışmaktan şarjlarını bitirir, sen ise sabah olduğunda anlarsın yorulduğunu. Bütün gece tüm gücünü sırtını görmek için uğraşırsın. Aynaya baksan, onun da ayarı dakik değildir. Bunu çocukluktan beri biliyorsundur. Gel gör ki, bildiklerin sürekli daha fazla bilgiye açtır. Sürekli senden daha fazlasını talep eder ve bir gün buza dönüştüğünü anlar, duygusuz davranışlarını ve odun gibi yaşamayı tercih edersin. Neden mi dersin? Çünkü beynin bir türlü doymadı ki, sıra gönlüne gelsin. Hatta gönlünden çalıp beynine yedirdin. Başka kimseyi de suçlayamazsın. Ama kendi gönlünden çalmak ne kadar zor bir iş, bilir misin? Midenden çalsan, açlık bu kadar uğraştırmaz. Aklından çalsan, cehalet bu kadar uğraştırmaz. Ama aklın için gönlünden çalarsan... Ki çalarsın...Evet...Ne demiştim? 

Bazı geceler tüm damarlarımızdan uzaya yol salacak kadar uzun gibi gelir. Abartılı mı oldu? Konuşmaya başlayan beyninle tek gece geçir, o zaman görüşürüz. Bu konuşan canlı sildiğin hatıraları saklamış; gidenlerin sebebini, bahanesini, mecburiyetini; kalanların duygularını, yalanlarını, yansıtamadıklarını saklamış; seni kendinden korkutan her karanlığı aydınlatmış; sinsice de değil, senden beslenerek, seni vurmak için silahını sana doldurtarak, uykunu elinden almış ve kafanı duvara dayamış. Ne sıkar, ne bırakır. Yine seçimi sana yaptırır. Kendi git-gellerinin bedelini sana ödetir. Ne yaparsan yap, sen bilinçli bir canlısın ve bunun bedelini kolay ödeyeceğini de kimse garanti etmemiş. Tavlamaya çalışırsın, hayattan ne istediğini sorarsın: mutluluk mu? aşk mı? sevgi mi? güç mü? cesaret mi? ne? ne? Ama ağzını açmadan acizliğine ve tekliflerinin saçmalığına önce kendin gülersin. Kalkıp adalet desen, o zaman da bütün oyunu bozarsın. Heyecanı kaçar ve hiç böyle bir şey yaşamamış gibi bilinmezlikte kalırsın. Bu kadar kelimeyi de boşuna dökmüş olursun. Göz yaşı olmayanların, dökecek kanı da olmaz. Sadece sözleri olur... Bir gecede uçurumdan atlamaması için insana merdiven gibi hizmet eder kelimeler. Kimi yükselmek için, kimisi de inmek için kullanır... Ama her kes kullanır. Çürük tahtaları olanlar da var ama. Ne demiştim? Ömre benzer geceler olur... Onu diyordum...''

Yuxuma gəl, NƏNƏ!

31.10.2016 tarixində vəfat edən nənəm
Tamara Cəfərliyə ithaf olunur.

Yuxuma gəl NƏNƏ, gəl apar məni,
Özüm də gələrdim, cəsarətim yox.
Bu həyat fanidir, hamı tələsir,
Məndən gedənləri geri verən yox.

Sənin son nəfəsin mənə yetmədi,
Bəlkə də çağırdın külək əsmədi,
Mən necə inanim haqqın işinə?
Son dəfə sarılmaq haqqı vermədi.

Nənə, mən uşağam, böyüməyəcəm,
Siz gedən qatara yetişməyəcəm,
Bəlkə gün gələcək, mən də öləcəm,
Məni sizsiz qoyan ömrümü neynim?!

Bilirəm torpağın üzü soyuqdur,
Bir daha əllərim isinməz yenə.
Bilirəm fələyin dərdi oyundur,
Məni gəlinciklər böyütməz, nənə.

Nənə, mən payızın övladı idim,
Nə üçün xəzanı yorğanın etdin?
Bilirdin, bu uşaq böyüyən deyil,
Nə üçün doğduğu payızda getdin?

Hələ boş qalmışdı babamın yeri,
Sənin gedişinlə qəlbim boşaldı.
Mən niyə qaldım ki, zamandan geri,
Əlvida demədən ömrüm boşaldı.

Nənə, qurban olum, bəyaz saçına,
Əlim qoxusundan məhrum qalacaq.
Mən neçə gül düzsəm, sən yatan yerə,
Əlimdə torpağın izi qalacaq...

https://www.youtube.com/watch?v=SWM5qUryz1k

Qəribəm, qərib

Məni qərib olmaq yorub, əzizim,
Vətəndə qəribəm, qürbətdə qərib.
Gəncliyin vədəsi dolub, əzizim,
Fikirdə qəribəm, duyğuda qərib.

Qarları əriyən ölkədə bəyaz,
Yayda tir-tir əsən ruhum da qərib.
Bəlkə yaşayana yüz il gəlir az,
Körpəyə yanaşan ölüm də qərib.

Dəyişib yerini Xeyiri Şərlə,
Dostuma qəribəm, düşmənə qərib.
Sözümün üstünü cızdığım xətlə,
Kağıza qəribəm, qələmə qərib.

Havaya fırlayan oxam, əzizim,
Nə hədəf görürəm, nə geriyə yol.
Bir fələk qapımı bəlliyib mənim,
Bükdüyü belimdən gözləyir sağ ol.

Məni qərib olmaq yıxıb, əzizim,
Dağlara qəribəm, Palıda qərib.
Yoxluğun köksümü sıxıb, əzizim,
Sevincə qəribəm, kədərə qərib.

Gözlərdə parlasa, bircə damla yaş,
Silməyə qəribəm, öpməyə qərib.
Torpağa dikilsə, sinəmdəki daş,
Getməyə qəribəm, gəlməyə qərib.

Gedənləri saxlama...

Söz verərək gedənləri saxlama,
Əllərində ürəyinlə gedirlər.
Boş sinəni ümidlərlə dağlama,
Geri ancaq yuxularda gəlirlər.

Həm gedən ol, həm gələn ol, həm ölən,
Qoy fələyin ağlı çıxsın başından.
Həm görən ol, həm eşidən, həm bilən,
Qoy desinlər, tez böyüyüb yaşından.

Bu dünyada çox da ayaq saxlama,
Qocalırsan, "vaxtı yetdi" deyirlər.
Gəncliyini xoşbəxtliyə bağlama,
Oyanırsan, "qismətdidə" deyirlər. 

Doğulduğum şəhərə ithaf...

Mənə payız oldu doğulduğum yer,
Nəmli yastığıma öyrəşib başım.
Qəribə, qonağa ocaq olan yer,
Olmadı bircə gün könül sirdaşım.

Mənə ümid oldu doğulduğum yer,
İslanmış yağışdan qorxmaz dedilər.
Qaranquş köçünə qoşulub uçdum,
Canımız sərçəyə qurban dedilər.

Kölgəyə

Yoxdur bağçalarda lalə, bənövşə,
Gizlidir qəlbimdə sehirli köşə,
Fələk hardan bilsin, nədir bu nəşə?
Səni yaddaşımda unudub gedir.

Yoxdur yalnızlığın başqa dərmanı,
Hansı qələm verir bu cür fərmanı?!
Adımı qoyublar yel dəyirmanı,
Küləksiz pərlərim boşalıb gedir.

Yaranan yaralı, Yaradan susur,
Gözlər özgəsində axtarır qüsur,
Sənsizlik elə bil ömrümü pusur,
Gələnlər kölgənə aldanıb gedir.

Çağır

Çağır yalnızlığı, gəlsin qorxmasın,
Ürəyim boşalır, ona da yer var.
Vursun əcəli də qoluna gəlsin,
Bu dünya genəlir, ona da yer var.

Yandıraq tütünü, içək şərabı,
Havasız ciyərdə dumana yer var.
Çağır diriləri, ölü də gəlsin,
Boşalır masalar, ona da yer var.

Boşuna torpağa vurmayın kürək,
Mənim yaddaşımda yatmağa yer var.
Çağır o rəssamı seçərək bir rəng
Gəlsin, ürəyimdə cızmağa yer var. 

Merhaba derse...

Merhaba derse,
Ayrılırsanız,
Gülümserse,
Üzülürsen,
Dönüp arkanda asılı kalan,
Tozlanan,
Çizgilerini kaybeden,
İçeriği silinen,
Kime ait olduğu bilinmeyen,
Sen çizmişken, tanıyamadığın
Hatırlayamadığın bir resme,
Çerçeveye sığmış olduğu için
Nefret ettiğin bir resme bakakalırsan,
Seni ilk satan,
Seni gözlerinle aldatan,
Dilinle aldatan,
Ellerinle aldatan,
Adımlarınla aldatan,
Aldatan ve bundan hazz duyan,
Tek düşmanın, tek yalanın,
Beynindir, beynindir diye bağıracaksın.
Ama felçsin.
Felç eder seni, sesini,
Hakikatini duyan olmasın,
Seni duyan olmasin diye
Felç kalacaksın.
Kımıldamamak, başkalarinda kaybolan,
Bilinçaltlarında uyuyan,
Göğus kafeslerine sıkışmış,
Özünü, özünü kımıldatamayacaksın.
Kanatlandirmaz.
Uçurmaz.
Ayağını yerden kestiyse,
Kalbin ağzından çıkacak gibi hissettirdiyse,
Paramparça etmek için,
Hiç kalkamayacağını bildiği için,
Tek darbeyle yere çakmak için,
Önce ilhamını alır,
Sonra kaynağını kurutur,
Sonra yağmurları durdurur,
Sonra camlar tozlanır,
Dünyaya bakacağın her tarafı toz alır,
Öksürtür,
Nefes keser,
Öldürmez,
Bırakır gider...
Öldürmesi için dön diye yalvarırsın,
Geri döner,
Canını da alır gider,
Ama vücudun tozların,
Son baharın kurumuş yapraklarının,
Üzerinde komaya girdiği koltuğun,
Ve sonsuz bir sessizliğin eşliğinde,
Kendi cenazesine katılır.
Yalnız.
Sessiz.
Mutlu.
Gerçekten mutlu... 

Düşüncə

Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
Nə qızıl balığam, nə qızılgüləm.
Nə külək ətrimi hər yerə yayar,
Nə qırmaq nəfsimi özünə çəkər.
Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
Ne Aydan gözələm, nə də Gözəlçə.
Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
O dayaz yaddaşa sığmaz düşüncə.
Axı mən fikirəm, mən cümlələrəm.
Axı mən kimsəyə boyun əymərəm.
Mən heç bir qəfəsə yuvam demərəm.
Axı mən kiməm ki, yanında qalım?
Addım at, uzaqdan səni çəkərəm.
Bir uzun yol düşün, çox uzun bir yol,
Mənimlə başlayar, səninlə bitər.
Axı mən fikirəm, mən cümlələrəm.
Sonunda səni də mənimsəyərəm.
Axı mən kiməm ki, uzaqda qalım?
Düşünsən, beynində qana dönərəm.
Özümü unudub sənə dönərəm,
Səni də unutsam, qanadlarım var
Çırpınıb yağışa qara qarışıb
Yarpağa, torpağa, palçığa dönüb
Özümden keçərək, sənə dönərəm.
İnan ki, dönərəm sən olaram mən.
Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
Çox böyük fikirəm, kiçik düşmərəm.
Yadında qalmasam, köçüb gedərəm
Başqa bir yaddaşın kilidin qırıb
Anını ömrünə düyünləyərəm.

Notlar

Məzarda susuzluq çəkir ölülər,
Göyden musiqinin hərfləri yağsın.
Yadıma yalnızlıq salır dirilər,
Qəlbin hovuzuna duyğular axsın.

Bəlkə yaddaşımda, bəlkə əlimdə,
Dünyanın ən nəfis qoxusu qalsın.
Bilmirəm fələyə mən necə deyim,
İsladıb yağışdan qorxumu alsın.

Dünya yaranıbdır bətnində sual,
Əsrlər gözləsin, həqiqət doğar.
Dünən də, bugün də ağzına su al,
Hər cavab bir az da üfunət qoxar.

Bir gün gələr

Bir gün yollarıma yağar yağışlar,
İzin də, tozun da yuyular gedər.
Düşər pəncərəyə islaq baxışlar,
Kölgən ürəyimə toxunar gedər.

Bir gün ölüm gələr qanadı qırıq,
Ən gözəl qanadı qoparıb gedər.
Qopsa da köksündən göyə hıcqırıq,
Yaşamaq həvəsi çoxalıb geder.

Bir gün sən özünə, mən də özümə
Qayıtsaq, fələyin çarxı tərs dönər.
Birdən güvənərsən özgə sözünə,
İçində parlayan ulduzlar sönər.

Bərəkət də olsa, insanlar üçün
Payız, çiçəkləri ömründən edər.
Sən də bir payız ol, mən qərib üçün,
Ömrüm yarpaqların qurbanın eder...

Yaklaşıyor...

Yaklaşıyor...
Hem doğum günün, hem hatıraların...
Yaklaşıyor...
Hem tebessümün, hem yürüyüşün...
Yaklaşıyor...
Aklıma hükmeden gölgen...
Yaklaşıyor...
Zamanla seni uzaklara götüren adımların...
Yaklaşıyor...
Önce ben giderim, kaçarım dedirten şeytan...
Yaklaşıyor...
Gözlerinde anlam arayan gözlerimin ışıltısı...
Yaklaşıyor...
Ulaşılır bildiğim dağların üzerine kara bulutlar...
Yaklaşıyor...
Zekamdan korkulur dediğin son cümleler...
Yaklaşıyor...
Yine sana söylemeye cesaret edemediğim itiraflar...
Yaklaşıyor...
Sevmekten kaçarak seni sevdiğini düşündüren yüreğim...
Yaklaşıyor...
Bir kalem, bir kadeh ve bir türlü çizilmeyen kağıtlar...
Yaklaşıyor...
Yaklaşıyor...
Sensizliğin yıldönümü yaklaşıyor...

Get

Sən get, yalnızlıq da daha tək deyil,
Məni də sevginin əlindən alıb.
Sən get, gedənlərin sayı az deyil,
Hər gedən məndən də bir az aparıb.

Sən get sağ cığırla, sol mənə qalsın,
Nə günah işləsəm, ömrümdən alsın.
Sən quş qanadıyla, mənsə kəpənək,
Yağışlar isladıb tozumu alsın...

Sən get ürəyinin qaçdığı yerə,
Mənə öz ürəyim çata bilməsin.
Sən get xoşbəxtlərin yatdığı yerə,
Ölsə də yanına yata bilməsin.

Sən get, gözlərini keçmişdən çəkib
Yaddaşın adımı ana bilməsin.
Sən get, mən də gedib qarışım elə,
Ruhum öz odunda yana bilməsin.

Elə deyil?

Bu gün bayırda havanın necə olduğundan xəbərim yoxdur. Pərdələri çəkib oturmuşam dörd divarın içində və tüstünün necə rəqs etdiyinə baxıram. Etiraf edim ki, heç kəs tüstü qədər gözəl rəqs edə bilmir. Hətta mən də. Yəqin bizi heyran etdikdən sonra başlayır  səsimizi və gülüşümüzü dəyişməyə. Çay da içirəm arada. Onun da rəqs edən buxarı var. Ona məxsus tüstüsü var. Bircə, insan "təpəmdən tüstü çıxdı" deyəndə ətrafda heç bir tüstü müşahidə olunmur. Həmişə özünə aid olmayanlara sahiblənir də bu insan. Xisləti dəyişməzdir deyərdim, amma mən sahiblənə bilmirəm. İstəyirəm mənim bəxş etdiyim azadlıq məni də azad etsin. İnanmıram ki, insanın doğuşdan azad olmadığı barədə fərziyyə həqiqət olsun. İnsan yolunun başlanğıcından bitdiyi ana kimi azaddır. Önəmli olan nəticədirsə, azadlığı olmasa, o nəticənin heç bir anlamı qalmaz.Elə deyil?

Deyildən sonra vergül qoyub xitab da yazacaqdım. Amma mən çoxdandır ki, sənə xitab etmədən danışmağa başlamışam. İlk və son xitabım sənə hardasa, dörd il bundan öncə yazdığım məktubun əvvəlində olub.

Gah deyirlər insan dəyişir, gah deyirlər dəyişmir. Heç kəs bu mövzuda deyəsən, qəti qərara gəlməyib. Amma məncə, təbiətə baxıb yarpaqların, meyvələrin keçdiyi yolu izləsələr, cavab taparlar. Yəqin ki, bu cümlədən sonra ağlında mənim dəyişib-dəyişmədiyim barədə heç bir sual qalmaz. Sadəcə onu vurğulayım ki, təbiətdə müşahidə etdiklərin keçdikləri dəyişmə mərhələsindən asılı olmayaraq, onları "öz" edən mənanı dəyişmirlər. Yəni meyvə kal olduqda da meyvədi, yetişdikdə də meyvədi, çürüdükdə də meyvədi. Yarpaq yaşıl olanda da yarpaqdı, saralanda da, xəzan olub yerlərdə əziləndə də yarpaqdır.

Biri deyir hamımız eyniyik, biri isə deyir nəinki insanlar, hər şey bir-birindən fərqli yaradılıb. Kim hansı ölçülərlə fərziyyələrini doğurur, bilmirəm. Əminliklə deyə bilərəm ki, biz səninlə həm eyni, həm də fərqliyik. Təsəvvür et ki, sənin iki üzün var. Güzgüyə baxanda sən özünə aid olanı, üzünü çevirəndə isə mən özümə aid olanı görürəm. Amma bir-birimizi görmürük, eyni "gövdə"ni paylaşsaq da. Bir az fantastik izah oldu, amma təxəyyülə əziyyət verib məni başa düşmək olar. Bir fərqimiz də var.

Mən səni görmək üçün az qala boynumu sındıracam, sənin isə məndən xəbərin yoxdur. Deyərsən ki, "eyni gövdədirsə, bu necə olur bəs?". Sən heç Hollivud filmlərini izləyəndə, oradakı "boşluqları" suallarla doldurursan? Sadəcə izlədiyinə inanmağa çalışırsan. Bir az da mənə inanmağa çalış. Bu ki, o qədər də çətin deyil.

Hələ də ümid edirəm ki, bir gün kompüter arxasına keçib hansısa dostunun səhifəsində mənim bloquma rast gələcəksən və bütün yazdıqlarımda özünü tapacaqsan. Bəlkə də özünü tanımayacaqsan. Axı səni heç kəs mənim qədər qanadları üzərində daşımayıb. Mən isə hərflərin köməyiylə sözlərdən elə böyük qanad toxumuşam ki, səni bundan sonra yüz il də daşıya bilər.

Zamanı görmədiyimizdən şikayətlənirik. Amma bəlkə Yaradan heç "zaman" deyə bir şey yaratmayıb? Bizi yaradıb və bizi geri qaytarana kimi nəfəs alacağımız bir şərait qurub. Sən nə vaxt qayıtsan, cismimi həmin zamana aid görəcəksən. Amma ruhum yenə də başqa yerlərdə olacaq. Bu gedişlə və bu sözlərlə bəlkə heç mən də səni tanıya bilmədim.

İndi uzun zamandır özümü üstünə qovduğum bir ruh halındayam. Laqeyd, vecsiz və hamının sevdiyi söz olan "xoşbəxt". İndi durub halımdan şikayətlənsəm, bir az kobud desək, "şit" çıxar. Halımdan məmnunam. Ölkədə onsuz da heç kəsin keyfi yerində deyil. Sən facebook-da yoxsan. Olsaydın, görərdin ki, uzun zamandır hamını "başı çıxdı-çıxmadı siyasətə qarışmaqda" ittiham edən adamlar belə, indi sevgi statusu yazanlara qəzəblənirlər. Yəni indi hamı bir-birindən "xilas" təklifi, ya da "xilas" gözləyir. Amma hiyləgərlik də edirlər. Off-line olanda sevməyə və gülümsəməyə həvəsləri qayıdır. Qınamıram, əşi. İnsan bekar qalmamalıdır. Xeyirdən udduğu kimi, Şərdən də udmalıdır. Axı içindəki cərəyanlar yalnız biriylə alışmaz.

Bir də göz qapaqlarımdan əlini çəksən, sevinərəm. Tez-tez mənə gözlərimi yumdurub özünü xatırlatdırmağa çalışırsan. Buna ehtiyac yoxdur. Həyatda  yolları ayrılanlar üçün yuxular düşünülüb. Gəl yuxularımda görüşək. Beləcə, həyatımda qalmaqdan qorxmayacaqsan. Yuxular hər kəs üçün pulsuz, məsuliyyətsiz və zamanı məhdudiyyətsizdir. Sənə verilən 7-8 saniyəni, uzun bir gün kimi keçirə bilərsən. Oyanmaq isə sənə çıxış yolu olaraq verilib. Yəni qalmaq istəsən də, oyanırsan və bunu yuxuya getmədən öncə də bilmiş olursan. Həyat kimi sərt deyil yuxular. Həyata doğulmaq istəmədən doğulursan, ölmək istəmədən ölürsən və heç birinin vaxtından da öncədən xəbərin olmur. Axı reallıqda sən insansan, yəni zamansan. Yəni sən hara gedirsənsə, zaman da səninlə gedir. Nə arxanca düşür, nə də önündə gedir. Zaman sənin içində səninlə birlikdə hərəkət edir.

Yoxluğundan başqa heç nə yoxdur deyə, məcburam vida öpüşünü tüstünün doldurduğu boşluğa göndərirəm. Qoy tüstü də elə bilsin ki, onun rəqsinə bu şəkildə qiymət vermiş oluram.