October 31, 2013

Geleceğe bi`şeyler yazdım

Bazılarının takıntısı daha farklı olur: takıldıkları şey bağımlılık yaptığı için değil, bağımlılığın nasıl bir şey olduğunu öğrenebilmek için takılırlar.Çünkü dikkatleri hep dağınık olan bu insanlar, laubailiklerinden sıkılır ve bir süre gönüllerini dinlendirmek isterler. Takılırlar. Bağımlı olurlar ya insana, ya içkiye, ya uyuşturucuya, ya dualara, yada en azından sigaraya. Sonra bu takıntı bi` saplantı halini alır. Kimseye dertlerini anlatamazlar. Paylaşamazlar. Acıdan zevk almaya başladıklarını ancak suskunluğun kazandırdığı güçle anlar ve keyif alırlar. Evet... Evet.

2013 yılının Ekim`inden yazıyorum sana, ey Gelecek. 2014`ün yetişmesine az kaldı. Elimi uzatırsam yakalayacakmış gibi duruyor 1-2 ay ileride. Koparacakmış gibi ellerimi. Kaybettirecekmiş gibi umudumu. Hatırlatacakmış gibi geçmişten 5 yıl geçtiğini. Ekim ayını böyle çaresiz git-gellerinden dolayı seviyorum. Onun durumuna acıyorum ve bu acı ona karşı şefkatimi uyandırıyor, canımı acıttığı için ona nefret edemiyorum. Sürünüyorum Ekimle beraber sevinçten kedere, kederden boşluğa, boşluktan özleme, özlemden umuda, umuttan da sana, yani Geleceğe. Son ünvan bile olsan, başa dönderecekmişsin gibi duruyorsun uzakta. 

En ağır bağımlılık yapan madde-İnsandır. Neden insana karşılıksız bağlandıktan sonra onun kaybını duaya, içkiye, sigaraya bağlamakla yaşarsın? Çünkü ondan sonrakiler hiç biri karşılığı senden beklemez ve insanı kendisiyle aldatırlar. Tatlı bir yalanla uyuturlar. İnsan kaybolur kendinde. İnsanın kendinde kaybı çok büyük bir suçtur ama insan kimseyi suçlayamaz. O yüzden alköl bağımlıları, uyuşturucu bağımlıları, sigara bağımlılarının yaptığı gibi İnsan kaybını gayri-insanlarla doldurmaktan nefret ediyorum. Ben her kesin bir birini kolayca aldata bildiği bu dünyada, kendime karşı böyle bir saygısızlıkta bulunmak istemiyorum. Meğer bağımlı olduğumuz insanın kaybı sarhoşluk yaşatamaz mı? Kafayı duman edemez mi? Öyle bir eder ki, bunu atlatmak cesaret ister. Düşünsene, gerçeğin tüm unsurlarının oluştuğu hayal dünyasında sen kendine bir şeyler yapıyorsun ve ne olacağını tahmin etmeden kendine güvenerek ilerliyorsun. Şimdi, bunun acıtan tarafı ne, biliyor musun? Bu yolda fazla kişi eleniyor hayatımdan. Bir çoğu sıradanlığı ve aptal duruşuyla gözümdeki değeri kaybediyor veya hiç değer kazanmadan filtre`den akıp gidiyor.

Ömrümün değerli-değersiz kurbanları. Gönül dilerdi ki, değerlilerin gönüldeki ipini ben, değersizlerse kendileri kendi iplerini çeksinler. Ama hep öyle olmuyor, işte.Tam tersiyle yaşıyoruz bazen. Tam tersiyle yaşayan insan, tam doğruyu yani hakikati nasıl arıyor, ben onu anlamıyorum. Evet... Vay, vay!

Vay arkadaş! Güzellikten ilham alan bir kişilik taşıyorsan, işin zor. Hani o güzellikten birine taparsan ve kaybedersen, karşına çıkan tüm güzelliklerde ondan bir parça arayacak ve bulamayınca bunalacaksın ya. Durmak için süratini azaltmışken,yeniden koşmak zorunda kalacaksın ya. Vay işte, vay! Sen ilhamını güzelliğe bağladıkca, güzellik senden kaçacak ilhamını ayık tutmak için. Bazıları aşktan. bazıları parasızlıktan, bazıarı da bazı şeylerden acı çeker. Benim gözümü güzellik korkuttu, dostum. Acım da kendisi oldu. Huzuru da güzelliğe bağladım. Vay be...

Güzellik anlayışımı merak ettin, değil mi? 

Kalp kırmamak güzelliktir. Mesela, siniri bahane edip kalp kırmayan doğmaların ahatesindeysen, güzelliktir. Mesela, kıskançlığı bahane edip ilişkiyi uçurumun ta ucuna kadar getirmeyen birinin yanındaysan, güzelliktir. Sokakta yürürken düşündüklerinin kattığı heyecandan, farkında olmadan, birine gülümsüyor ve karşılığında onun aklında "deli mi, ne?" fikri doğmuyorsa, güzelliktir. Çalıştığın yerde yükselmek için alçalanların sözüne boyun eymiyor ve kafanı dik tuta biliyorsan, güzelliktir. Yüz hatları ve çizgileriyle gördüğün anda ilham aldığın birinden şiir yazıyorsan ve sana "şıpsevdi" denmiyorsa, güzelliktir. Geceyarı oturduğun evin balkonundan yağmuru izlemekle yetinmiyor ve kendini dışarı atıyorsan, kimsenin sapıkça davranışlarına rastlamadan eve geri dönebiliyorsan, güzelliktir. Bu gezinin sabahı akrabaların ağzında negatif dolu bir konu olmuyorsan, güzelliktir. Nedeni sadece kendine agah bir sebepden dolayı alkol alıyor ve pişmanlığını da hemen ardından çekiyorsan,bir anlık kendini caminin kapısında buluyor ve oradan kovulmuyorsan, güzelliktir. Yere atılmış ekmeği kaldırdığını gören çocuğun sana gülümsemesini görüyorsan ve içine bir gün onun da aynı davranışı sergileğeceği umudu doluyorsa, güzelliktir. Lisanını bilmediğin bir milletle aynı konsere katılmış ve sevinc yada kederin gözlerini doldurduğu yaşı onların da gözünde görebiliyorsan, güzelliktir. Her kesin uzunca düşünüp kararsızlıkla boğuştuğu zamanlarda, sen hiçbişey düşünmeden ama güvenle kendini yanan evin içine atıp ve oradan hem kendini, hem de başka bir canlını sağlam çıkara biliyorsan, güzelliktir. Verdiğin sözün sorumluluğu senden başka kimseyi rahatsız etmiyorsa, o sözü tuttuğunda kimse tarafından alkışlanmıyorsan ve tüm bunlara
rağmen, yine de bu dürüst özelliğinden vaz geçmiyorsan, güzelliktir. Üç yanlış, bir doğruyu götürdüğünde, her kes üç yanlış moduna geçiş yapıyor ve sen bir doğru modundan çıkmıyorsan, güzelliktir. Bir din mensubu diğer din mensubunu hakaret ettiğinde, karşılığını kendi dininin köküne bile hakaret duymadan, güzel cevapla alıyorsa, güzelliktir. İlan zehirli canlıdır diye onu ormanda keyfi istediği için öldüren bir insanın, şehire getirdiği bu "ölmüş canlıya" bakarak, her kes gibi o insanı alkışlamıyorsan, güzelliktir. Küçük, masum bir sırrını yakın bildiğin arkadaşınla paylaşıp, daha sonra onun beş-altı arkadaş arasında sırrına yakın konular açıldığında, senin sırrından imalar ettiğini duymuyorsan, güzelliktir. Hiç bir bağın olmadığın, ne aşk, neihtiras, ne arkadaşlık gibi hissleri paylaşmadığın, beş dakikadır ki, tanıdığın kişiyle konuşmaların günlerce sürüyor ve buna tensel ilişki olmadan devam ede biliyorsanız, güzelliktir. Dokunduğun insanın nefesini kesecek kadar hassas bir ruha sahipsen ve onun da dokunuşlarında nefesini kesmek için gösterdiği çabayı hissediyorsan, güzelliktir. "Seni seviyorum" demediğin halde gözlerinden gözlerini alamadığın bir insanın da, "seni seviyorum" demeden sana bağımlı kalması, güzelliktir. Aşıkların ilişkilerinin dayanıklığı bir süre sonra onlardan birinin canını sıkıp, yeni macera aratmıyorsa, güzelliktir. Ama bu nedenle gidenin arkasından hiç bir kırgınlık yüklenmiyorsa kalbe, eğer sevgin o gittiğinde ölmemişse, öldürmeye çalışmıyorsan ve hayatına o aşkı engel sanmadan devam edebiliyorsan, güzelliktir.


Dünyanın nizamı güzellik, insanlığın nizamı güzellik, ama nizamların bir biriyle uzlaşmaması çirkinliktir. Çirkin birine beş adım uzaktan "güzel" diyerek yaklaşmak ve yanındayken "çirkinliğini" onun yüzüne patlatmak, çirkinliktir. Oyunbazlık heyecan veriyorsa, oynadığın oyunlarda güzellik nizamını bozmaya çalışman, çirkinliktir. Yürüdüğün yolları temiz, yürümediğin yolları uzaktan dağıtarak çirkinleştirmek, çirkinliktir. 

Güzellikten ve çirkinlikten örnekler yazmaya devam etsem, yazım hiç bitmez. O yüzden ben kısa keseyim.Sen anladın anlayacağını, değil mi? Bir de beni tanıyorsun az-çok, çabuk sıkılırım ve acele ederim yeni konuya kurs almak için. 

Sana gelene kadar ben çok büyürüm ya, ey Gelecek. Senin yaşın bilinmez, benim de yaşım çok uzasın istemem. Şimdi sen ne kadar yaşlanırsan yaşlan, hep gençsin bizlerin gözünde. Hatta hep doğmamış, anne rahminde çoçuk gibisin. Ama biz doğarız ve seni bekledikçe, her gelişine bir saniye sonra geçmiş adı verip tekrar gelişini bekledikçe, kırışlarımız yüzümüzü, tenimizi sarar. Cismimi yaşatan ruhum gençliğinde kazandığı pürüzlerden yaşlandıkca doğrulmağa çalışırken, cismim eriyor, bazen çirkinleşiyor bile. Ben bunu istemiyorum. Kırk beş`inde ölsem mi, acaba? Bu arzuya şimdiden kapılmaktan korkuyorum. Ya şimdi kırk beşin ölüm anını bekleyip, o an yetiştiğinde yaşamak hevesime adrenalin yüklenirse? Nasıl baş ederim ben bu çelişkiyle? Elimde olmaz ki. An içinde dünyamı değişirim. Nerde pişman olacağım bile bilinmiyor. Bu konuya da fazla girmeyeceğim. Boş ver. 

Seni beklemeden özlüyorum, desem? Kimse anlamasa da, sen anlarsın. Umarım sana iyi bakıyorlar. Hoşça kal. 

October 27, 2013

Manifestimdən abzaslar#2

Var ikən güc, yok ikən zəiflik olan ruh, hərdən gözümə görün. Barı gözlərim işıldasın, təəssüratla dolsun, ilham pərim sözlərini itirsin, sən yenə getdikdən sonra başlasın küncdən-bucaqdan sözlərini toplamağa. İndi kimin yanındasansa, o insan məndən daha güclüdür. Mənim isə səni istəyim ondan daha güclüdür. İstifadəyə yararsız gücümü içimdə saxlamağın nə ağır bir yük olduğunu sənə anlatmalıyam. Amma necə? Yuxunamı gəlməliyəm? Sənin olduğun evdə başqasının açacağı qapınımı döyməliyəm? Təsadüfən küçədə qarşına çıxıb sözlərimi udaraq, gözlərimi qaçıraraq, qucağımı sənə açıb amma qorxumdan qaçaraqmı anlatmalıyam? Hər şey bir tərəfə... De görüm, gözlərimdən nə oxudun qaçmaq üçün zamanını haqladın? Mən onları özümdən də gizlədirdim. Görünür çox dərində gizlətmişəm. Sən bir anlıq oralara qədər endin, mən isə gözlərindən uzağa gedə bilmədimmi?

Bugün illah da gözəl görünməli idim. Səni görməsəm də, sənə səndən yazıram axı. İstəyirəm biləsən hansı gözəllik ölçüsünün hansı gözəllik ölçüsündən bəhs etdiyini. İstəyirəm biləsən səni neçə qat yüksəyə qaldırıb özümün də niyə məhz o yüksəkliyə can atdığını. İstəyirəm biləsən mənim xəyallarım sənin reallığında nələri redaktə edib. İstəyirəm biləsən. Amma bilməsən də olar. Bəlkə bilsən, mən gözəlliyimdən utanaram. Gizlənərəm. Dalğa....Dalğa... Dalğa dəyişdi.

İnsanlar çox vaxt həyatı teatra bənzədirlər. Razılaşmıram. Əgər Yaradan tamaşa istəyirdisə, onda hər rol üçün bir aktyor/aktrisa yaradardı. Məsələn, 1 kasıb, 1 varlı, 1 detektiv, 1 həkim, 1 hakim, 1 vəkil, 1 aktyor, 1 aktrisa və s. Amma nədənsə O milyonlarla kasıb, yüz minlərlə milyonçu, yüz minlərlə həkim, minlərlə cani, milyonlarla müğənni və sairlərin doğulmasına izn verib. Mənə maraqlıdır, məgər bu qədər səhnə Ona dünyanı tamaşaçıyla doldurmaq üçün lazım idi? Axı bunların çoxu öz rolunu oynamağı bacarmır. Etiraf edim ki, çoxu məni qıcıqlandırır. Etiraf edim ki, bəzən məhz onlardan asılı vəziyyətə düşməyim məni daha çox qıcıqlandırır. 

Yəqin ki, sıralamamda gözlərin “1 aşiq”, “1 məşuq” sözlərini də axtardı. Yox, onlardan 1-1 var idi, şeytan azdırdı və nəticəsi bugün bizik. Çoxalırıq. Çoxu da narahat deyil bununla bağlı. Çətin məsələdir, qarışıqdır, mücərrəd olduğu qədər də realdır. Bilirəm ki, mücərrəddən danışana çox vaxt ya “romantik” ya “filosof” ya da “nağılbaz” deyirlər. Gəl, bu “deyənbazlar”ın şərindən uzaq olaq və reallıqdan danışaq. 

Hardasan? Adını çəksəm, gələrsən? Minlərlə adaşın var və adını çəksəm, məni tanımadıqlarına görə heç biri hay verməz. Sən də. Məni xatırladığına inanır, xatırlamaq istədiyinə inanmıram.

Siyasəti niyə sevirəm, bilirsən? O da sənin kimi oyunçularını özü seçir, natiqlərini özü seçir. Özü. Seçir. Sənsizlik gəlir, gəlir, gəlir və düz  ağlımda sən olmayan yerdən keçir. İndi siyasəti, diplomatiyanı sevməyən varmı? Hamı bir cür bulaşıb. Əvvəl müğənni olmaq istəyən, arzusuna çatıb deputat olur. Əvvəl kosmonavt olmaq istəyən, arzusuna çatıb yazıçı olur. Əvvəl siyasətçi olmaq istəyən, arzusuna çatıb şair olur. Nə isə qəribə-qəribə hallar baş verir. 

Rəhmətlik M.Ə.Sabir demişdi ki, "Səs salma, yatanlar ayılar, qoy hələ yatsın..." Mənə elə gəlir ki, bugünə qədər gəlib çıxmağı bacaran bu cümlə yeganə cümlədir ki, xalqın qulağına batıb. Ancaq o dövrdə olduğu kimi, indi də "əmmasız" keçinməyib. Yatanlar ayılıb ancaq başqalarının həyatına müdaxilə etmək üçün, öz həyatlarında çöpü görmürlər. Mən indi misal çəkməyəcəm, amma dünən elə bir "aciz" insanın başqasının həyatı haqqında fikrini duydum ki, gülməkdən az qala insan olduğuma nifrət edəcəkdim. Amma sonra düşündüm ki, məsələ hələ insan olmaq deyil, məsələ "qərarsız zonada qalmaqdır" yəni "İnsanam?" ya "Deyiləm?" sualları arasında gedib-gəlmək. Məncə, yuxudan ayılanların növbəti mərhələsi də güzgüyə baxmaq olmalıdır. Bu suala bəlkə cavab taparlar. Hm... Hey! Gedib üz qırışlarınızı göstərən güzgüyə baxmayın ha! Daxildə də biri var. 

Eh, Bağışla. Yenə də fikrim başqalarına yayındı, səni unutdum. Əslində, səni unutmadım, səni susdum. Yoxluğun zəbt etsə-etsə, gəncliyimin böyük bir hissəsini zəbt edər. Əskilmərəm. Özümü səndə itirmərəm. Səni özümə hopdurub yenə də mən olaram yoxluğunla. Esas işim susmaq olar. O da çətin işdi. Hər qələm bacarmır. Yuxum gəldi. Mən qaçım...

October 18, 2013

Növbəti müşahidə yekunu

"Mərdi qova-qova namərd edənlər"in başqa bir qıcıqlandırıcı keyfiyyəti də ondan ibarətdir ki, yaratdıqları namərdə birinci daşı özləri atırlar.

Hərdən ciddi dərəcədə kinayəli gülüşün mənfi "həzzini"  yaşayıram. Baxıram ətrafa, hamı cəmiyyətdə önəmli rol oynadığına inandırılıb.Yaxşı, bəs hamının bir-birinin xor gördüyü cəmiyyət kimə lazımdı? Hələlik yüngülvari cavabını tapmışam: insanların ən güvəndiyi nərdivan-başqalarını ayaq altına alaraq qalxma imkanı verən nərdivandır. 

Təəssüf ki, hər reallıq əjdahasına virtualda od püskürəcək kərtənkələlər tapılır. 

Keçən dəfə bir nəfərin Türkiyə şou-biznesindən yaxşı tanıdığımız Sərdar Ortacın Haitiyə yardım edənlərə etiraz edərək verdiyi müsahibədən narazı qaldığını gördüm. İstədim soruşum ki, sən o müsahibəni sonuna qədərmi dinlədin? İstədim soruşum ki, sən o sonuna qədər dinlədiyin müsahibənin hər kəliməsini, hər arqumentini eşitdinmi? Qulaq asmaq başqa, eşitmək başqa. Eşitdinmi? Soruşdum. Yenə də keçi inadıyla Sərdara qarşı çıxmaq keçdi adamın ürəyindən və bu da dilinə yansıdı. Bəzən həmin insanlara həmin anda başqa bir sual vermək istəyirəm. Məsələn: Sizin bu müğənniyə qarşı ümumiyyətlə antipatiyanız var? Sizi bu müsahibənin nə qədər haqlı tərəfi olsa da, ona qarşı "qışqırdan" məhz müsahibə olan antipatiyanızdır? Ancaq özümü saxlayıram. İnsanları həqiqət damarından vuranda daha çox yalan danışırlar. Mən də qıcıqlandığım bu "humanizm qaynağına" daha çox sual vermədən ondan uzaqlaşdım. 

Obyektivizm nəzəriyyəsiylə tanınan Ayn Rand-in "Atlas shrugged" əsərini xatırlasaq, bayaqdan əsassız "humanizmiylə" qarşımda özünü ağıllı göstərən insanın sanki yazıçının tənqid etdiyi cəmiyyətin bir parçası olduğunu düşünəbilərəm.

#Təcrübəyə bax#"Boğazdanyuxarıinsanlıqsevənlərdərnəyininxətrinədəymədim-inşəallah"

Çox xırdalamaq istəmədiyim bu mövzünü həm Ayn Rand əsərlərindən, həm də Sərdar Ortaçın Haitiylə bağlı verdiyi müsahibəsindən xəbərdar olanlar anlar. Hər ikisindən bixəbər olanlar isə yəqin ki, səhifəmdəki sorğunun "heç birini (yazılarımdan) bəyənmədim" bəndinə səs verib blogumu "tərk edəcək". Yüz on iki yazıdan heç birini bəyənməyən oxucuya nə desən, qulaqları Sərdar Ortac müsahibəsini dinləyib ona etiraz edənlər kimi eşidəcək. Yəni bir sözlə, dediklərimi eşitməyəcək. #Mənə əziz olan məfhumlara, həmçinin də yazılarıma, başqalarından öncə özümün dəyər verəcəyindən xəbəriniz vardı hər halda.Ona görə də cümlələrim sizə qəribə, özündən razılıq şəklində görünməsin.#   Yəqin bu yazını beşinci abzasa kimi oxuyanlar qınayacaqlar ki, niyə Sərdar müsahibəsi haqqında gecikmiş yazınla başımızı ağrıdırsan? Ümid edirəm bir nəfər onlara anlatmaq istədiyimin "Sərdar müsahibəsi" olmadığını izah edər. 

Misallarla məsələləri qarışdıranlarla mübahisə etmək, rəng korluğundan əziyyət çəkən "daltoniklər"ə rəng tanıtmaq cəhdinə bərabərdir. 

Yoruldum. Gəlin, musiqi dinləyək. Kimi? Keyfinizi açım bir az :/

Dadsız Şeirim

Uşaqlıq nə zaman bitdi, bilmədim,
Gəncliyim başımdan ötdü, görmədim,
Sümüklər sızladı, heç hiss etmədim,
Elə bil gözaçıq məzara girdim.

Alimlər elmini kitaba yazdı,
Arifin sirrini kim hara yazdı?
Azadlıq köhnədən qalma avazdı,
Sanki öz dilimlə günaha girdim.

İnsanlar qaynadı, qarışdı burda,
Çobanlar özləri yem oldu qurda,
İştahın boyu da artdı nə boyda,
Gözümü tox tutub günaha girdim.

Bilinmir sən hara, bu ürək hara?
Bilinmir nə vaxta sağalar yara?
Səni də, məni də qoyub avara,
Sanki min fələklə sınağa girdim.

Əlimi əlindən üzəsi oldum,
Vardın özgə yara, keçəsi oldum.
Dəlilik suyundan içəsi oldum,
Tay-tuşum dirilik çayına girdi.

October 9, 2013

İYİRMİ ÜÇ - 23

Bu dəfə nədən bəhs edirsən et, fikrin 20 yaşa qayıdacaq. Nədənsə yenə ordan bəhs etmək istəyəcəksən. necə ki, 19 yaşında dilinə nədənsə 20 demək gəlir, eləcə də 23 yaşında, yaddaşında nədənsə yenə 20 yaşı oyatmaq gəlir. 19-la, 23 arasında olan oxşarlığı ayırd etməyə çalışmıram, heç maraqlı da deyil. Ona görə də susub daha bir 9 oktyabrı yola salmaq üzrəyəm, ya da qarşılamaq. 

Qəribə də olsa, Prezident seçkilərinə görə doğum günümü unutmayanlar var. Sevindim ki, dünyaya gəlməyimin bu il təbriksiz qalmaq üçün bəhanəsi olmadı. Yox, yox, melanxolik abu-havada deyiləm, əslində payızın rəngarəng və oynaq havasındayam. Yəni ürəyimə yağış yağsa, gözlərimdə gün çıxacaq, parlayacaq. Yox, yox, ürəyə yağış yağması pis əlamət deyil, əslində ürək quraqlıqdan əziyyət çəkməmək üçün bəzən özü-özünə islanmaq əziyyəti verir, ya da zövqü yaşadır. Məsələn, indi birbaşa blog`a yazıram içimdən gələnləri. Heç nəyi redaktə etməyəcəm.

Böyümək. Mənim nədənsə bu sözdən xoşum gəlmir. Sanki daha məsum bir şeyi öldürür şüuraltında. Sanki lazımsız çərçivələr yaradıb insanı kiçildərək, kiçildərək salır bir-bir o çərçivələrin içinə. Sanki çiyninə yaraşmayan məsuliyyətlər yükləyir. "Böyümək" sözünü mən sevmirəm, qınamayın. Bilirəm, uşaq qalmaq da adətdən deyil. Amma ən azından əlimizdən gəldiyi qədər ömrün çağlarına ad verməyə bilərik. 

Yaşamaq. Bu məfhumu sevirəm. Di gəl ki, "böyümək" sözüylə çox vaxt uzlaşmayan "yaşamaq", bəzən həvəsimi məndə saxlamır. Ancaq sevgi elə bir şeydir ki, onu yaşatmaq üçün  min cür bəhanə taparsan. Mən də "yaşamaq" sözünə olan sevgimi xırda-xırda mozaik hissəcikləri bəhanə edərək də olsa, qorumağa çalışanlardanam deyə bilərdim. Amma yox. Mənim "yaşamaq" sevgim  oktyabr ayında mənimlə birlikdə payızın rəngarəngliyinə məni bürüyərək dünyaya gəlib. Bir sözlə, qurtuluşu yox kimi bir şeydir. Çünki yaşamağı sevməsən, düşünmürəm ki, onun sonunu gətirən ölümə layiqincə baxarsan. İnsan başladığı işdən zövq almasa, o işin sonunu məgər maraqla bitirər? Ya da o işin nəticəsi kiminsə diqqətini cəlb edər? Yaşamaq lazımdır, dostlar! Yaşamaq lazımdır...

Azadlıq. "Sərbəstlik" sözü qəfəsdə qalmağa layiq olsa da, "azadlıq" sözü qəfəslər üçün doğulmayıb. Arzu edirəm ki, sərbəstlik qəfəslərinin açıq qaldığı zəmanədə, həyat mənim azadlığımı sərbəstlik qədər ucuzlaşdırmasın. Özümə arzu etməyin vaxtıdır hər halda... Görüm nə arzulayıram:

Mənə  "Ləman" adını babam verib və mənim üçün bu adın önəmi, babamın itkisini xatırladığımda hər dəfə tazələnən acı kimi önəmlidir. Mənim babam isə qürurlu, heç kəsə baş əyməyən biri,  tamamilə fərqli dünyagörüşünə və fəxr ediləcək  zəkalara sahib iki övladın atası idi. Arzu edirəm ki, Ləman düşüncə azadlığını borclu olduğu damarındakı hər damla qanın sahiblərinə heç vaxt xəyanət etməsin. Bəziləri onun həyatında sadəcə xatirəsiylə qalmış belə olsa.  

Ləman, arzu edirəm ki, qələminin ucu heç bir qəlbi qırmasın amma sərt uclara sahib qəlbləri korrektə edə biləcək qədər güclü olsun. Sənin ürəyinin demək olar ki, məhrum olduğu qorxu hissi, qoy hər zaman mənəvi dəyər daşıyanların itkisiylə barışmamaqla məhdudlaşsın. Uşaq vaxtı  gah rəssam, gah arxeoloq, gah alpinist, gah detektiv, gah vəkil, gah da diplomat olmaq istəyən ürəyin, əgər bugün böyüdüyünü hiss edirsə, qoy axtarışlarıyla zirvələri fəth edərək hər zaman vicdanının səsinə qulaq asıb onu həyəcanlandıran şeylərlə həyatındakı harmoniyanı qoruyan bir ürək olsun. Sənə təəssürat bolluğu arzu edirəm. Axı ilham pərisi  üçün təəssürat flaş kimidir. Gözləri qamaşmasa, görməyən növlərdəndir sənin ilhamın hər halda. Bu barədə çox düşünməmişəm, bəlkə daha aydın olardı arzularım.

Mən sənə o qədər çox şey arzu edə bilərəm ki, Ləman! Lakin qoy mənim demədiklərim aramızda sirr qalsın. Yaşayaq bəlkə? Yaşayaq Ləman! Ad günün mübarək, MƏN!


October 4, 2013

Diyalog#1

 -  Neden varmış.

- O,neden olmayalı uzun zaman geçti. Benle beraber oldu artık, asvalt gibi. Geçilecek  yol olarak görmedi beni ama kendi yolunu üzerimden  saldı. 

- Kafa "gitmiş" yine galiba?

- Hiç döndü mü ki?