"Bir günlük gündəlik" Kanadada yayımlandı

Aşağıdakı link vasitəsilə Kanadada yayımlanmış olan yazımla tanış ola bilərsiniz:

http://turkce.azerbaijanstar.ca/bir-gunluk-gund601lik_93923.html?fb_action_ids=10151105826093347&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%2210151105826093347%22%3A529829210364727%7D&action_type_map=%7B%2210151105826093347%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

Facebook Statuslarım silsiləsindən....:)

Sözlərin istəkdən yayındırma xüsusiyyəti olmasaydı...Amma Kaş və Bəzən...

Əsəb çox qəribə bir şeydir...Elə bil ki,içəridə hansısa tüstü dolu bir qazanın ağzını açırlar və bütün tüstü içinə dolur. Yumruğunu ya o qapağı açmağa cəhd edənin üzünə, ya da divara yaraşdırırsan.Ancaq seçimin divar olur. Xeyri yoxdur, yenə də boğulursan. Sonra kimsə gəlir yenidən o qazanı örtür,başını qatır,unutdurur. Amma o tüstü bir dəfə içinə doldusa, yayıldısa "yumruğunun seçimini dəyişdirə bilsəm" deyə-deyə…

Oxumasan da, Doğum Günün münasibətilə səni təbrik edirəm. Çoxlarını  girdabına alıb əsir edən gözəlliyinin əsirlərinə azad olunmağı, o girdabın Tək sahibinə çevrilən insana səninlə xoşbəxt olmağı, mənim kimi Turistlərə isə uzun və səni unutduracaq qədər maraqlı yollar arzulayıram. Sənə  isə özünə xəyanət etməyib, özünü qorumağı arzulayıram. Üzün, gözlərin və ürəyin həmişəki kimi bir-birlərinin yalanını örtməyi bacarsın …

"Fevraldir,qalın geyin,üşüyərsən!", "İyundur, nazik geyin,tərləyərsən" cümlələriylə,həmişə böyüklər bizi fəsilə görə qəliblərə saldılar. Əzəldən girə bilmədiyim qəliblərdən biri idi. Gündəlik hava durumuna görə geyinirdim, önəmli olan mənim üçün hava necədir deyə düşünürdüm. Səni seçəndə də nə üşüyürdüm,nə də isti idi,sadəcə təqvimimdən bütün fəsilləri silib yeni BİR-ini daxil etmişdim... Amma sən də böyüklər kimi düşündün.

Üzə dəyən sillənin,burxulan ayağın ağrısını görə bilməyib hiss etdiyin kimi, hisslərinin fikirlərinə verdiyi ağrını da yaşamış olmaq insanı yorur... Vallah,yorur... Ürəyin ağzına gəlir sanki... Sonra kiminsə dediyi söz, güldürdüyü an "ağrikəsici" kimi bir müddət keyidir...Sonra isə …Sonrası da bəllidir onsuz da...

Bi' gölgen vardır, ya senden önde, ya da senden geride olur... Bazen de sende olur,içinde olur...Bi' göz yaşın vardır, ya elmacıklarında olur, ya gözlerine dolur. Bazen de sende olur,içinde olur. Benzetmek için seni kendime bi' cizgi aradım, ama ne ruhumda, ne tenimde benzerlik buldum. Bi' tek göz yaşıma ve gölgeme benzer buldum seni...

Ürəyimin səndən ilhamlanaraq sıraladığı sözləri, cümlə kimi oxumağa çatmayan hövsələn olmaq istərdim...Ya da, sənin o "bilgisizliyin" olmaq yerinə, öyrəndiyin ilk hərflər olmaq istərdim...Ya da, sadəcə anlamasa da, oxumaq üçün baxan gözlərinin gördüyü şəkilli kitabın ən yadda qalan səhifəsi olmaq istərdim...

Qiyamətə üz tutan "bəzi"ləri,yolda "şəxsiyyət" vəsiqələrini itirməsələr yaxşıdır ...

Heyf...Xoşbəxtliyin bünövrəsi qoyularkən əlinə bel alanların arasına cıxıb öz daşını o bünövrəyə atmaq üçün uşaqlığının  zavalına gələn insanın arzularına heyf....Heyf...Heç bu sözü işlətmək üçün tələsməzdi...Amma "mərdi qova-qova namərd etmək" var ikən...Heyf...

Sarılıp uyuduğu insanın koynundan sevdiğini, yazdığı  mesajın sesiyle koparmaya cesaret edenlerin "kör"lüğüne sahip olmak isterdim...

"Ruhum azaddır" deyildiyində gülənlər,"azadlığın" nə olduğunu ya bilmirlər, ya da ki, doğru bildiklərini sanırlar.Azaddır deyəndə, dost hesab etdiyi ruhların əlindən çəkinmədən tuta bilməyi bacarmaqdır,sevirəm dediyi insanı təqdim etmək üçün illa ki, barmağında bu sevginin nişanəsinin olmasını gözləməməkdir, şəhərin ən gözəl küçələrinin əyninə gecəni geyindiyi zaman ən gec saatlarda onu seyr etməyə danlaq gözləmədən gedə bilmək və peşman edilmədən geri qayıda bilməkdir.

Bilmirəm gecə arsızdır,yoxsa gündüz...Gecə gözümün önündə növbəsini səhər verir. Şəhərin əyninə geydiyi işıqlı aksesuarlarıyla gecə,soyunur və ondan qalan mənzərəyə səhər,ya da gündüz deyirlər...Bilmirəm, gecə soyunmaqla arsızdır,yoxsa səhər özü olmadığı halda adını başqasının üstünə yazmaqla arsızdır....

"Olar"larımın yaşı yoxdur, həmişə gəncdirlər, ya da doğulduqları yaşda qalıblar...Amma "Olmaz"larım... Onların yaşı artıq məni də qocaldır....

"Onsuz da heç kəs görmür" deyib yenidən öz əlimlə siləsi olmasaydım,xatirələrin üzünə tüpürərdim....

Unutmaq üçün yaddaşımı əvvələ alıram. Birinci növbədə,ön sırada olan sözləri silirəm, onlar silinərkən üz cizgilərindən parçaları da qoparır. Sonra keçirəm arxa sıradakı cümlələrə,çox qarışıq olduğuna görə birini silməyə başladıqda,digərləri qarışıqlıqdan istifadə edib önə keçir. Cizgilər yenə canlanır. Bu yaddaşıma ziyandır, lent cızılır sanki, xarab olur amma içindən heçnə silinmir. Məgər mənim keyfiyyət düşkünü olduğumu bilmirdin?

Ha ha...Sənin oxumadığın sözlərin sərrafı olmaq... Ha ha ha .... Lap üç marketin yanında dördüncüsünü açmağa bənzəyir...Adi 'market" olduğuna görə, dördüncü olduğuna görə heç gəlib qapısını açmazsan da. Elə bilərsən ki,digər  üç marketin mallarından satılır.Hm...Ha ha...Sənin oxumadığın sözlərin sərrafı olmaq... Nəyə bənzəyir,dəqiq bilmirəm...Amma gülüş doğuran ağrılardan  biridir...

Səmanı ulduzlar saxlayır ki, başımıza düşməsin-deyə duymuşdum ağıllı birindən. Bugün səmaya baxdım,ağ buludlar daha aşağıda, gömgöy səma isə ulduzlarıyla birlikdə daha yuxarıda idi... Aralarındakı boşluq məni bir anlıq qorxutdu. Ağ buludlar o qədər yaxın idilər ki, elə bildim ya məni yuxarı çəkəcəklər, ya da üstümə düşüb əslində keyfsizliyin nə olduğunu daha yaxşı anladacaqlar... Qəribə hiss idi...Yenə də tam ifadə olunmur.

Bir də hiss edirsən ki, ürəyin dardadır. Ora çırpınır, bura çırpınır.Çırpıntılar gah keyidir, gah ağrıdır, gah ağladır,gah güldürür,ancaq bütün bunları unutdurmağı bacarmadığına görə təzminat kimi ödəyir.Başını aldadır, qısacası. Bir də görürsən ki, ürək dardadır... Ora çırpınır, bura çırpınır. Bir də görürsən ki, ürək qazandığı çata görə sıxılır,bu baş aldadan çırpıntılar isə onu sınıq-sınıq edib...

Şarkıların beni nereye götürdüyü önemli değil, eğer geri döndüyümde konuştuğum yalnız göremediğim oluyorsa...Hayr, şarkılar güzel, götürdükleri yer de güzel, bir tek nefes almayı görmek istediğimi göstermemekle kısıtlamışlar....Her şey öyle değil mi? Her şeyin bi bedeli yokmu? Ya....Öyle işte...Bazı şeylere bedel biçilir, ama ödenemez...Bazı şeyler ise bedelsiz, ama ödenir yine de...Garip ya...Sana bu hayatda bir gariplik olduğunu söylemişmiydim? Ha, kusura bakma, unuttum...Söylemişimdir...

Şarkılarda sözleri susarak aşmak deniyor, denedik galiba. Doğruymuş...Daha kaç şarkı sözünün tebessüm altında saklanan hüzün olduğunu kanıtlamam gerek ki, çok zaman geçti dediklerinde her şeyi unutmuş olayim??? Sen susgunluğu aşamadın galiba...Hiç aşamayacaksın ya, ondan korkuyorum....

Məni əhatələyən fellərin inkar şəkilçisini qucaqlayaraq cümlələrimin xəbəri olmağa , ismini qoruyub varlığını itirən mübtəda olmadan cümlələrimin sonunda gəlməyə olan iddialarını rədd etsəm də,onlar mənə kələk gəldi...Cümlələrimin başına keçib,mübtədanın yerini doldurdular ki, sona çatana kimi mübtədamın rolunu unutdursunlar. Bacarmayıblar, narahat olma.Mən mübtədanı parçalara bölüb onu təyinlərdə,zərfliklərdə, zaman zərfliklərində və s. cümlə üzvlərinə qataraq gizlətdim və onun nəfəsini cümlələrimdən kəsmədim...

Gecə ...Bilmirəm səndə nə var,ay Gecə?! İnsanların zəngin nitqlərini içlərində əsir tutaraq onları böyük addımlara ilhamlandırırsan... Bircə ehtiyatli olsunlar deyə xəbərdarlıq etməyi qəsdən unutdurursan... Addımlar bəzən addım, bəzən isə Səhv adlanırlar. Gündüzləri sənin yetirmələrin qınaq obyektinə çevrilsələr və peşman olsalar da, sən yenidən gəldikdən sonra özlərini sənin dayağınla haqlı sanılar...Gecə, sənin hiylənmi var, sehrinmi?!

Sən heç vaxt öyrənmiş olmayacaqsan, mənim iki doğum günü tariximin olduğunu: biri adəti üzre dünyaya öz gözlərimin açıldığı tarixdir ki,hər il dönümündə bir arzu tutub ürəyində növbəti ad günümə kimi həyata keçməsini diləyirəm.İkincisi isə sənin dünyaya gəldiyin tarixdir ki, o tarix yetişənə kimi arzu tuturam və heç olmasa o BİR gündə arzumun siluetinin qarşıma çıxmasını diləyirəm...

Boylan, boylan! Pəncərədən boylan, balkondan boylan! Gah nəfəs almaq bəhanəsiylə, gah möcüzə görmək bəhanəsiylə, gah da ... Nə bilim, o qədər bəhanə var ki, pəncərələr pərdələrdən ayrılsın, balkon qapıları açıq buraxılsın ... Nə sən möcüzə içəri daxil olacaq qədər alçaq mərtəbəni seçmisən, nə də aşağıda olanlar möcüzəni yuxarıda axtarmağa meyllidirlər.... Boylan, boylan!!!

Sənin gözlərində nə görürlərsə görsünlər, bircə məni görməyəcəklər. "Məni" deyəndə öz əksimi nəzərdə tutmuram, mənim sənin gözlərində gördüklərimin yaratdığı mənzərəni öz fırçamla beynimə çəkdiyimə görə müəllif olaraq özümü qeyd etmişəm,"Məni"...Kaş ki, heç nə ifadə etməyən o gözlərdən bu qədər çox rəng almasaydım... Rəsm çəkəcəm deyə əlimə fırça aldım, rəsm çəkəcəm deyə gözlərindən rəng aldım,ancaq çox hissəsi mayedən ibarət olan beynimdə "ebru sənəti" əvəzinə, bulanıqlıq yaratdm...Çəkdim Səni, ey Uğursuz Şah Əsərim!!!

30 yaşlı gururun sancısı

Dün vişne şiresi içtiğim bardakları mutfakta öylece bırakıp uyumaya gittim. Uyuyamadım. Şeker mikropları  diye bir şey uydurdu aklım ve hemen beni yerimden kaldırıp mutfağa geri gönderdi. Bulaşıkları yıkadım. Sonra soketlerin deliklerini dildim, sonra ekmek kirintilarını topladım, sonra ortalıkta bulunması gerekmeyen eşyaları kaldırıp yerine bıraktım. Bi' baktım mutfak parlıyor, tertemiz. Artık rahat uyuya bilirdim.

Yatıyordum ve aklım kalbimi de mutfak gibi pırıl-pırıl hale getirebilirmiyim diye sordu. Uykum kaçtı. Kalbime indim, şaşırdım. Ne kadar çok bulaşık varmış! Tabii ki, en son durak sen olunca, önce senden başladım ve seni bi tanıyayım dedim. Kimdin Sen?

Hayatın beni koşturup koşturup yorduğunu  düşündüğüm bir zamanda yürüme gücü bulduğum bir yoldun diye bilirim. Seni sadece yürümüyordum, bastığım her karışının içeriğini öğreniyordum. O kadar iyi öğrendim ki, seni, bir de baktım bu yolun da sonuna gelmişim. Sen beni başka yolun başlanğıcına kadar kovup yeni yolcuları hayran etmeye başlamışsın. En çok senin de beni güzelliklerle de olsa, sonunda "postaladığına" üzüldüm. Kırıldım. Gururuma yediremedim ya! Kabullenemedim! Kabullenememek ilk bulaşık bardağımdı. Sonra yeni yolun başlangıcında yürümedim, öylece durup geriye baktım, sana baktım, yeni yolcuya baktım, hiç sana yakıştıramadım onu, inan! Yakıştıramadım. Bu da ikinci bulaşığımdı. Kendimi o yolcunun geçerken gözlemlemeyi unuttuğu anılarda buldum, basarken hiç bir özel duygular yaşamadığı toprağın içeriğinde buldum, yürürken yuttuğu havanın farkına varmadığı hayatiliğinde buldum. Kendimi geçmişte buldum. Bu da diğer bulaşıklardandı. Sonra sana doğru, yani geriye adım atmak istedim. Gözükmeyen bi' duvara çarptım. Bir daha denedim, yine çarptım. Sana bir türlü ulaşamayınca, o duvarın gurur olduğunu anladım. Gurur insanı cesaretsiz yapar. Ama ben gururun beni senden koruduğunu düşündüm. Çünkü o an geri dönseydim, döne bilseydim, yeni başlayacağım yolda karşıma çıkacak ve bana olan sevgisini tüm varlığıyla kanıtlayacak birine rastlamaz, onun sevgisinden gıdalanıp, ondan tüm hisslerini koparıp, onu kendimden uzaklaştırıp yeniden sana dönmek için gururu atlatacak bir cesaret almazdım. O adama rastladım ve bu cesareti ondan çaldım. O sevgi dolu insanı sana geri dönmek için öldürdüm.En büyük bulaşık tabağımdı bu. Sonra ne olduğunu bilmek istermisin? Tabii ki, istersin. Böylece kendine olan sevgin ve güvenin daha da artıyor ya! Sonra ben yine o duvara çarptım ve anladım ki, bu gururla hiç bir zaman baş edemeyeceğim. Susturdu beni. Yorgun düştüm. Ağlamak için hüzünlü tüm şarkıları dinledim. Göz yaşlarımı da kendi duvarını yaparken kurutmuşdu gurur. Yıkılacağım diye düşündüm. Aklım eğlenceye meyletti. Yüreğim de meyletmiş olunca, kendimi kaybetme cesaretine kavuştum. En büyük bulaşıkların biriktiği gün işte, o gündür!

Evet! Baksana! Bir tek senle bu kadar bulaşık birikti kalbimde. Hayatın diğer yollarından geçerken bulaştırdığım eşyalar nasıl olacak peki? Onları kime anlatacağım? Arkadaşlardan, ailemden, iş hayatımdan falan... Sen dinlermisin? Hayr, dinlemezsin. Dinlesen de duymazsın zaten. Biz seninle çok benziyoruz. Hiç kendimizle ilgisi olmayan konuları dinlemekten zevk almayız. Tabiat "İnsanlık" tohumundan içimize atmamış her halde, o yüzden birimiz diğerimizle imtahan ediliyor.

Seni çok özledim. Bak ya! Aklımı da bulaşıklara boğdun. Kalbimi arıtıyım derken... Seni çok özledim... Dur! Ne yapıyorsun?! Ben bu kadar kirin ağırlığını nasıl taşırım? Dur, lütfen! Çek git! Hiç değilse, aklımı rahat bırak. Seni çok özledim.... Ya...

Sanki ONSUZLUĞU dadmamış kimi ...

                                               Bədii məktublarım silsiləsindən

Salam DOST!

İş masamın arxasında, noutbukumun qarşısında, 40-50 yaşlarında olan nəslin dinlədiyi və “nostalgiya” adlandırdığı mahnıları dinləyərək ona olan gənc sevgimi böyüdərkən, sən də bilmədən mənim yanımda oldun. Böyüyər, qocalar və sonunda ölər sanmışdım. Böyüdü, böyüdü, böyüdü, məni böyütdü, qocaltdı və indi də ölmək üzrəyəm. Yox, narahat olma, səhətim qaydasındadır, amma ruhum onun sevgisiylə böyüyərək özündə o qədər geniş bir boşluq yaradıb ki, içinə məni alıb gözlətməklə sınağa çəkir. Yəqin bilirsən, boşluqda gözləmək çətin olur, zaman durur sanırsan. Ondan başqa heç nə düşünmür, onu düşünməkdən başqa heç bir işlə məşğul olmuram sanma. Xeyr! Çox şey araşdırmış, çox şey öyrənmiş, bildiyim çox şeyləri yenidən beynimin süzgəcindən keçirib onlara yeni dəyərlər yükləmiş və ya dəyərdən məhrum etmişəm. Ancaq bunların içində ona  aid olan bir mühüm məqam var:

İnsanın özüylə baş-başa qaldığı anlar düşüncələrə daldığı, etdiyi mütaliələrin ağlında var-gəl etməsini izlədiyi anlardır. Mənim o anlarımın yekun nöqtəsi ağlımın gücüylə dırmandığım zirvədən məni “guruguruppaz” aşağı çırpan – ona aid fikirlərin oyanması olur.

Sən bir az öncə  göndərdiyin SMS-də qeyd etmişdin ki, balkonda oturub bizim evə tərəf baxır və mənə yazırsan. Tək olub-olmadığını soruşdum. Elə bil ki, birinci dəfə öyrənirdim sənin həyatını başqasıyla paylaşdığını. Qəribə fikirlər keçdi ağlımdan. Sənə smayl göndərib yatmağa hazırlaşdım. Yuxum gəlmirdi ki, gəlmirdi. Bir anlıq düşündüm ki, yeni köçdüyünüz evin bəxş etdiyi xoş abu-hava sənin ağrayan başını sakitləşdirmək üçün həm də sənin içinə həyatı paylaşdığın insana qarşı tazə sevgi, ya da mehribanlıq hissləri aşılayıb və sən indi ona sarılıb yuxuya getmisən. Çox qısqanmaq istərdim. Ancaq bacarmadım, özümə isə buna görə nifrət etdim. Düşüncələrimdə səni həyat yoldaşınla başbaşa buraxıb, gözlərimi yumdum. Burnumu çəkib bugün işdən evə qayıdarkən metronun çıxışına çataçatda məni yaxalayan hava boşluğunu dolduran ətrin qoxusunu gülməli də olsa, xatırlamağa çalışdım. Bunu da bacarmadım. Onun qoxusu idi. Sənə daha əvvəllər də belə bir hava boşluğuna düşdüyümü demişdim. Onun qoxusu idi və çox maraqlıdır ki, mən onun qoxusunu həmişə onun keçmədiyi yerlərdə, onun istifadə etmədiyi nəqliyyat vasitələrində təsadüfən duyurdum. Burnumun mənimlə etdiyi uğursuz və xoş zarafat idi hər halda.

Oyandılar. Mən yuxuya getmək əvəzinə, yuxuya verməyə çalışdığım xatirələr oyandılar. İndi artıq onlar oyananda, sən öyrəşilməklə təsirini itirmiş yuxu dərmanı kimisən. Ha istəsəm də, düşüncələrimi sənə yönəltməklə, onunla bağlı hər şeyi unudum, bacarmıram. Artıq bacarmıram. Onsuz çox darıxıram, məni qınama.

Bu cümlələri oxuduqda elə bilərsən ki, sənin mənə olan sevginin mənim gözümdə heç bir dəyəri yoxdur, amma yox. İnan ki, sənin sevgin atdığın  hər addımda, söylədiyin hər sözündə, mənə qarşı göstərdiyin hər səbrli davranışında  özünü o qədər göstərir ki, çiyinlərimin bu yükü daşıya biləcəyini düşünməz olmuşam. Mənim sol çiynimdəki mələyin yazdığı kitab daha qalındır, nəinki sağ çiynimdəki mələyin yazdıqları. Sənin sevgin isə bu yazılanları oxuyaraq korlanmağa layiq olmayacaq qədər məsum, təmiz və realdı. Öz sevginə bəlkə özün də təəccüblənirsən. Məni heyrətləndirdiyinə rəğmən, sənə qarşı keçmişimi unutmamaqla haqsızlıq etmiş olacam. Bağışla!

Məni həmişə nikbinliyə motivasiya edən dilinin necə susduğunu, üz cizgilərinə yaraşan təbəssümün necə uzaq köşələrə çəkildiyini, kişi cinsindən olduğuna görə rəqabətdə səni kiminsə üstələdəyini düşünərək onu mənə unutdura bilmədiyin üçün özünü qınamaqla üzünü bürüyən əsəb qızartısının necə nəinki sifətinə, həm də bütün bədəninə hakim olduğunu hiss edirəm. Bu cümlələrin ağırlığını yaşayanın daha sərt hiss etdiyini də bilirəm. Buna görə də bağışla!

Hər halda, mən səndən üzr istəməklə, vicdanımı susdura bilməyəcəm. Nə edim? Axı nə edim? Dostum, mənə bir yol göstər! Məni maddi itkilərimdə, qarşılaşdığım uğursuzluqlarda, əsəbimin pozulduğu anlarda ürəkləndirdiyin kimi, indi də ruhumu titrədən bu hisslə və bu qərarla baş etməyə ürəkləndir! Səni itirmək, onunla bağlı xatirələri fasilələrlə də olsa, səninlə paylaşmaqdan səni qurtarmaq qərarımdan vaz geçirməməyə çalış məni! Bu qərarımı qorumağım üçün, sənə görə narahat olmamağım üçün ürəkləndir məni! Cəsarətləndir! Özün məndən uzaqlaş! Ya da mən gedərkən sevginin gözləriylə mənə baxma!Baxma! Məni getməyə cəsarətləndir !!!

Elə birincisi, bu məktubun sonunda necə sağollaşmaq gərəkdiyini öyrətməkdən başla, sağollaşmağa da cəsarətləndir !!!

            

Bütün anlaşılmaz hisslərini "Sevgilərlə" 

imzası altına alan Dostun - Kəpənək!

Facebook STATUSLARIMDAN ...

Bugün məni əzizləyən və ərköyünləşdirən CavanlıQ,bir gün çıxar qarşıma və mənə "Demaqoq" deməklə, qocaldığımı üzümə vurar. Heç utanmaram, lakin həzin bir rüzgarın üzümə çəkdiyi sığal artıq hiss olunmaz, onu xatırlamaqla qocalığın nə olduğunu anlayaram. Bəlkə hətta qocaldığıma sevinərəm. Bilmirəm. Bəlkə də Cavanlığın üzünü əsən küləklər üçün sığal çəkə biləcəkləri dərəcədə zərif saxlamalıyam. Birdən heç qocalmağa vaxtım qalmadı?!

Bəzən bütün sözləri tapıram, bütün cəsarəti toplayıram, bütün ruhumu alıram içimə və özümü tərk etmək qərarı verirəm...gördüyüm kimi, cümlənin sonuna çatana kimi topladığım cəsarət məni tərk edir, tapdığım sözlər də dəyərin itirir. Bircə içimə aldığım ruhum hisslərin onunla oyunundan doymadığı üçün məni tərk etmir...

Heçnə  söyləməyən bəstələr ən böyük tələ olan shüurun dincəlməsinə xidmət edirlər...Bəzən mənə rast gəlirlər...Dinləyirəm...Heçnə söyləməyən ağızlar da ən böyük ikinci tələ olan ruhun dəlilik etməsinə və anidən sakitləsib susqunları dinləməsinə səbəb olur. Dinləyirəm ... Boşluq dediyiniz fəzada nə qədər çox söz , ya da fikir var!!! İncələyirəm...Dinləyirəm...Dinmirəm ki, bulanmasınlar...

Bəzi simləri var ürəyimin,hemişə gizlədirəm ki,toxunmasınlar ancaq o simləri gizlətdiyim əhatə dairəsini elə bir basırlar ki,addımlarıyla nəfəs almağa anım qalmır. Axı mən bu simləri gizlədirdim ki,çalınıb-çalınıb yaraları qanatmasınlar, basıb onları əzməklə simləri ürəyimlə bir etməklə, məndən hansı qəmgin bəstəni gözləyirdiniz?! Mənim "cahillər" üçün çalınacaq bəstəm yoxdu...Gülürəm...

Mən bu dünyada bəstələnən mahnıların hamısını bir-birinə qatsam kədərdən və sevincdən yoğrulan bir atmosfer,ya da bu söz uyğun olmadı, hava boşluğu yaradaram. O boşluqda rəqs edən, ya da içki içən "insan"lara gülməklə keçər günlərim... Di gəl ki, mənim o boşluqda bəstəkar olduğumun ferqinə kim varacaq, onu bilmirəm...

Ben konuşurken karışık konuşurum.Ne söylemek istediğimi ilk başta anlayamazsın belki,sonunu da beklemezsin...O da belki...Ben konuşurken fazla lisandan söz alırım,kalbimin ve aklımın lisanını gizlemek için. Ben aslında konuşurken susarım,sen de beni "biri" sanırsın. Aslında,hiç tanıma imkanin olmaz ki...Aslı da olmaz,aslında...

Zamanla geçer dedikleriniz,bazen zamanla geçti,ama bazen zamani oyle bi' geçti ki, ben geçmişi yarın sandım...

Bəzilərinin içində oyanan qısqanclıq,əslində özlərinə olan inamı itirdikləri üçün deyil,sadəcə diqqət mərkəzində dayanıb onu ətrafdan seyr edənlərin üzünü deyil,kürəyini görməsidir... Bu qəbul olunmayan kin, ifadə olunanda "qısqanclığa" bənzəyir, ancaq əslində qısqanclıqla heç bir əlaqəsi yoxdur...

Hər gün bir dəfə günəşin qürubunu seyr etmək imkanım olduğu kimi, sənin tanış siluetini görmək imkanım olsaydı, bilirəm ki, mən "insanlıq" damarima basıb bu silueti kölgə kimi tapdalayıb keçəcəkdim. Ona görə günəş gündəliyini yazmağa davam edir, mən isə gündəlik tutmaqdan qorxuram...

Səni xatırlamaq qəmli sözləri, şən musiqisi olan mahni kimidir...Eşidənlər rəqs edir, dinləyənlər isə yerindən terpenmir...

… Və  başlandı pərdələr qalxmamış tənqid yağışına tutanların dilləri qurd salmağa...Və oyandı tamaşanı ən çox sevənlərin onu təkrar-təkrar seyr edərək gözdən salan hissləri ... Və unuduldu alqışlanmaqdan zövq alan ancaq bir müddət sonra yeri başqa biriyle doldurulan aktyor...Və tərk edildi bir zamanlar hamının sevimlisi olan teatr...İndi artıq kino var...Hissləri də diskə yazıb,tozlanmaq üçün gizlətmek olur...

Biri deyir ki,keçmişlə yenidən görüsmək mənasız bir şeydi,çay paketini ikinci dəfə dəmləmək kimi olacaq. Biri deyir ki, bəzi şeylər boyatlığıyla daha çox diqqət cəlb edir...Seçməyə gələnde isə, nə boyat var, nə də ki,yeni mətbəxə öyrəshmək hissi....

Превратили человека в монстра, и начали боятся ... Превратили человека в ангела, и начали завидовать. Превратили человека в дер..о, и начали избегать... . Превратили человека в ничто, и начали замечать... Превратили человека в человека, и никто не заметил, не услышал, не почувствовал.... Azerbaycancası : "Mərdi qova-qova,namərd eləməzlər"....

Havanı  dəlilərin əl-qolunu bağlayaraq öz bellərini qucaqlayan xalat şəklində təsvir edib əynimə geyirəm.O vaxtlar mənim susan vaxtlarımdır.Təəssüf ki,bu susqunluğun uzun sürməsinə izn vermirlər.Xoş olsa belə, hisslərimə, fikirlərimə bəzən müdaxilə olunanda qıcıqlanıram...İnsanların insanı öz ruhuyla baş-başa buraxmaqdan qorxmalarını anlamıram....

Çoxdandır ki,burnuna dəyməyən bir ətir yolda gedərkən təsadufən addımlarının yardığı hava boşluğuna dolanda,gözlərini yumub o boşluqdan nə vaxt çıxdığının fərqinə  varmırsan.Eynəklər belə hallarda işə yarayir,çünki heç kəs sənin səkini gözü bağlı keçdiyinin fərqinə varmir. Amma o ətir...Hm..Qəribədir...Darıxmaq hissini oyadanlar,onların xatirələrini oyadanlarla heç vaxt eyni olmurlar...Təəssüf...

Göz yaşları da insanları aldadan növbəti sahibləndikləri şeydir.Heç vaxt birini itirəcəyimizdən bizi xəbərdar etmək üçün axmazlar.İtirdikdən sonra isə guya bizi sakitləşdirərlər...Hm...Yenə də oğrulardan yaxşıdırlar.gecikmiş təsəlliylə də olsa,içimizdə olurlar.

Olur...Bəzən dinləməyə doymadığın musiqidə tək rəqqas özün olanda həyat başqa pəncərələri açıb ağlını qarışdırıbb nəsə demək isteyir....Olur...Sən də gördüklərinə cavab verməyə  tələsmirsən, mənzərəylə başını qarışdırırsan...Olur... Olur ki, susmalı olursan, amma deməyə o qədər çox hissin varkən, sözün olmur...

Özümə xəyanət edib axmaq kimi, görünməkdənsə, özümə sadiq qalib gözə görünmərəm...

Lallığın Manifesti

Bəlkə bilirlər, həssas olduğum mövzuları toxunulmaz simlər kimi ürəyimin bir küncündə gizlətdiyimi. Onları gizlətdiyimi düşünəndə rahat oluram, gülürəm, əylənirəm, günümü qayğısız keçirirəm və birdən ... Nikbinliyim yolun başındaykən biri ehtiyatsız addımlarını düz ürəyimin toxunulmaz simlər gizlədilən küncünə basır və o simlər adətən çalındıqda ruhumu titrədən qəm, bu kobud addımdan sonra ürəyimlə bir olur. Xaos yaranır sanki. Qarşıma çıxan anonim cümlələr,bəzi müəllif cümlələri və bir sıra həyatdan narazılıq ifadə edən cümlələr kimi öz cümlələrimi də sıradanlaşdırmaq istəmirəm. Lakin yaşamım axarından çıxa bilmədiyim çaya bənzəyir, istiqamətimi dəyişsəm, coşub-daşıb bir çoxlarına ziyan verəcəyindən qorxuram. İndi bir filmdə Platonun “Müharibənin sonunu yalnız ölülər görür” fikri  qeyd olundu. Necə də mənim içimdəki “mənlə” mübarizədən xəbər verir – deyə keçdi ağlımdan.

Bəzən gözəl bir tütək səsi eşidirəm. Dinləyirəm. Qulağım bu avazın içinə qatılan kənar hıcqırıqları da eşidir. Boylanıram. Ağlayan insanı tanıdığıma görə onu tütək susmadan sakitləşdirməyə çalışıram. Dinirəm. Tütəyin avazı yenidən aydın gəlir, hıcqırıqlar dalğadan kənarlaşdırılmışdır. Dinləyirəm. Bir az sonra hıcqırıqlar təkrar duyulur. Boylanıram. Heç kəsi görmürəm. Dinləyirəm. Dalğa təmiz deyil. Əlimin üstünə düşən göz yaşına baxıram və anlayıram. Sən demə bayaqdan sakitləşdirməyə çalışdığım insanlar üçün sərf etdiyim sözlər mənim ruhumu susdurubmuş. Aha. Dəqiq. Belə də olur, təəccüblənməyin.Dinmədim. Tütək susdu. Xatirələr dilləndi...

Böyümə ərəfəsindəykən, yeniyətməlikdən çıxıb gəncliyin baharlarında at  oynatmağa başlamışkən görürsən ki, atını dəli edən problemlərin həllində iştirak hüququ qazanmağındır. Uşaq vaxtı belə bir hüquqa sahib deyildin, həlləri düzgün sözlərlə cümlə halına salıb valideynlərinin qarşısına qoya bilmirdin. İndi isə görürsən ki, söz var, cümlə var, həll var, lakin hələ də eşidən yoxdu. Qulaq asırlar, amma eşitmirlər elə bil. Öz həqiqətlərinin “xəyalına dalıblar”. Məhz bu zaman sənin ürəyində dar bir cığır açılır, qarşındakıların laqeydliyi, nümayiş etdirdikləri qayğısızlıq, özbaşınalıq və xudbinlik başlayır  səni o cığırın sonunda gözlənilən çıxmaza doğru qovmağa. Qovurlar deyəndə ki, qaçmırsan. İtələyirlər. İtələyirlər, itələyirlər və budur! Tam da üzünü cığırın sonundakı divara dayadığını hiss edəcəksən ki, divar aralanır və Təxəyyülünün canlanmış qolları səni qucaqlayır. Vəssalam! Bitdi! Problemlər yoxdu! Səni daha heç kəs itələmir! Hətta nə yaxşı ki, bu qucağa qədər itələnmisən!

Təxəyyül sənə sadəcə qollarını açmaqla qalmır, həm də bu nidalarla səni öz qollarının möhkəmliyinə, sabitliyinə inandırır. İnanırsan, amma inandırıldığına görə yox, itələnməkdən yorulduğuna görə, yeni rəng axtardığına görə, rəngsaz ruhunun öz sənətini unutmağa başladığına görə. Elə ki, başını Təxəyyülün çiynindən ayırıb onun qoynundan çıxırsan, dilin başlayır səni satmağa. Sən danışmağa başlayan kimi, Təxəyyül sənin ağzından yerə düşən hər sözə yer vermək üçün bir addım geri çəkilir. Sən danışdıqca öz qiymətini qaldırdıqca, Təxəyyül səndən uzaqlaşır. Bilmirəm o an O nə istəyir. Bəlkə ucuzluq axtarır, bəlkə də daha bahalı “can”.  Bilmirəm. Təxəyyülün zövqlüsüyü ilə zövqlülüyü arasında nazik, nəzərəçarpmaz bir pərdə var. Bəli ...  Təxəyyül! Nədir O? Yox! Kimdir O?

Hamının tanıdığı, amma çox az adamın tanış ola bildiyi “Sevgi”dir deyəcəkdim, tərəddüd etməsəydim. Hamının malik olduğu, amma çox az adamın sahib çıxdığı “Dostluq”dur deyəcəkdim, tərəddüd buraya da müdaxilə etməsəydi. Hamının tanıdığı, amma çox az adamın düzgün istifadə etdiyi “Hörmət”dir deyəcəkdim, ancaq “Hörmət”in “Qorxu”yla yeri səhv düşəndə tərəddüd də onlardan ayrı qala bilmir. Hamının tanıdığı, lakin çox az adamın “Sevgi”dən fərqləndirə bildiyi “Eşq”dir deyəcəkdim, tərəddüd etməsəydim yenə də.

Təxəyyül – uşaqlıqda ruhun əlinə verilən fırçanın illər boyu cızmaqa etdiyi kağızın üzərində canlanan və böyümüş Uşağın ilk əsəri olan “PORTRET”dir. Bu cümləni yazarkən tərəddüd mənə mane olmadı.

Portret! Ah, o Portret! Necə də canlı, necə də mənim zövqümə uyğun çalarlardan ibarət, necə də fərqli idi! Artıq başa düşürəm: Günahkar mənəm! Fırça əlimdə ikən heç vaxt bu rəsmə sahiblənmək keçmirdi içimdən. Fırçanı yerə qoyub, Portreti seyr etdikdən və onun müəllifi olaraq özümü dəyərləndirdikdən sonra, əsərə olan bağlılığımı ona sahiblənmək hissi ilə qarışdırdım. Axmaq! Onu itirməyəcəyəm sandım, O da çalarlarını dəyişdi! Onu satmayacağam sandım, O da ifadəsini dəyişdi! Onu heç kəsə bağışlamayacağımı sandım, Oda MƏNİ dəyişdi!  O getdikdən sonra mənə aid heç bir şeyin qalmadığını düşünəcəkdim ki, sağ əlimdə sol əlimə nisbətən ağırlıq hiss etdim. Fırça yenidən əlimdə idi! Təəccübləndim... Fırça yenidən əlimdə idi! Mən isə daha Portret çəkməyəcəyimə söz verdim. Fırça yenidən əlimdə idi! Mən isə boyalarla yazı yazdım. Fırça yenidən əlimdə idi! Yazdıqlarıma da sahiblənməyəcəyimə söz verdim və yazımı bloqumda paylaşdım. Fırça yenidən əlimdə idi! Axı fırça yenidən əlimdə idi!!!