Ninni, ninni, uykumuzdan neler aldın, ne verdin? Sen bizleri uyuttun da, uyananı ne ettin? Ninni, sen ki, annelerin sesiydin, Kimsesizin hakkın aldın, ne verdin? Ninni, ninni, gördüğümden fazlası mı gerekti? Sen alemler dolaştın, ne değişti? Ninni, ninni, kabuslardan kimseler bahsetmedi, Yoksa sustun, rüyalarım ismini mi değişti?
Gəncliyi öldürdüm, sən yaşa deyə, Cavan ürəklərdə ölmək asandı. Sən ölsən, zövqüm də yaşamaz deyə, Ölüm də zövqümdən gəlsə, rahatdı. Mən burda ölürəm sən yaşa deyə, Ruhumun yaşı çox, nəfsi azaddı. Nəfsimi öldürdüm tək qalım deyə, Bu qatil bir dustaq ömrü yaşadı. Hər düzün ziddinə dəyirdi üzüm, Yalançı dedilər, dedim yalandı. Qatilmi yalandı, dustaqmı düzdü? Məhkumlar inanmaz hakim yalandı. Bir üstə bir gəldim, iki dedilər Bir birə gələrkən bəlkə çox azdı. Şəkk edib yaşlanmaq günahdır deyə, Yaşlanıb ölmək də bir az yalandı. Gəncliyi öldürdüm, sən yaşa deyə, Cavan ürəklərdə ölmək asandı.
Bütün odayı ezberledim. Bu odadan mı korkuyorum
yoksa bu odadakı hareketsizliğimden mi? Bilemedim. Düşüncelerim vardır kitap
yazmak için. Ama hareketsizliğim kitap için bile cümlelerin uzun olduğunu
aşılıyor bana ve ellerimi kaleme uzattırmıyor. Bu odada çalan müzik kaldırdı
beni yerimden. Not defterimi aldım elime ve odada dönmeye başladım. Her ayağım
üzerinde ağırlığımı 3-4 saniye yubatarak. Not defterinin sayfaları arasında
burnumu gizlettim ve kağıt kokusuna olan takıntımla beraber dans etmeye, daha doğrusu
dönmeye devam ettim. Başım döndü ama durmadım. Çünkü o andan zevk alıyordum.
İşte, insan öyledir: zevk aldığı andan
başı dönsü bile vaz geçemez gerektiğinde. Oysa cismim beni dinlemeseydi
kafamı bi` yerlere çarparak patlata bilirdim baş dönmesinden. Yine de döndüm, döndüm, döndüm... Meğer
şarkıyı “tekrar” modunda okutuyor muşum. P.S. Ben.
