Ürəyimdən, ağlımdan Facebook-a püskürənlər...

Ey Qərib, özünü bu bəndələrin aləminə o qədər çox uyğunlaşdırdın ki,sənin arxanca su atdığım gündən yolunu gözləyirəm. Dərviş olsaydın, özündə qalsaydin.Tanıdıqlarım arasında tanıyaraq öldürmək istəmədiyimi itirmək mənim axtardığım macəra deyildi...Bir gün yağış yağar və sənin dalınca atdığım suyun izini itirər,geri dönə bilməzsən.Üzülərəm.

Uduzduğumu qəbul etmək üçün öncə uduzduğuma inanmalıyam.Di gel ki, qarşımdakının məni inandıracaq qədər təmkin və ağıl sahibi olmadığını biləndə, ona özünü qalib hiss etmək şansı verməkdən həzz almaq da başqa şeydir... Yəni bu "əzələsiz qolun" şişməsinə bənzəyir...Bir az fasilə...Və budur!Qol patladi.Mən qazandım...)))

Gülər Əhmədova belə çıxır ki, Milli Məclisin "Kamikadze"si oldu... Bizimkilərdə də dəbdi axı, yıxılana daş atmaq. İndi Allah bilir, daha nəyi onun boynuna yazacaqlar. Qadın videoda yaman "siyasət,siyasət" deyirdi, amma görünən o ki, bu sularda üzmək üçün püxtələşə bilməyib kifayət qədər...Kimin nəyə mesaji idi bu video, hələ də bəlli deyil, bəlli versiyalar olsa da...

Madam ki, Xeyir Xeyirlə savaşır,deməli Şərrin hiyləsi baş tutub. Amma yox, illa ki, Xeyir Şərlə savaşır deyirlərsə, onda gözləyək görək xəbərlərə  və seriallara necə yansayacaq. Onların həmişə qələbə çalacaq qəhrəmanı olur, reallıqda qəhrəmanlar sussa da...Heç olmasa, media üzümüzü "güldürür".

Reallıqlar keçmişdə qalmağa öyrəşdikcə, yuxuya daha çox bənzəyirlər... Heyf ki,bəzən heç görmədiyimiz yuxulardan olurlar...

Nə zamanın önündə,nə də zamandan geridə addımlamaq olar. Hər kəs zamanın içində addımlayır. Sadəcə kimini bu zamanın əqrəbləri itələyib irəli atır,kimini isə yıxıdır. Qalxıb-qalxmamaq da yıxılanın iradəsindən asılıdır.Zaman sağaldırmış yaraları. Yox. Zaman öyrəşdirir,aldadir,yeniləndirir.Buna da "sağalmaq" deyirlər.Ancaq bəzən doğrudan sağalırsan...

Ağlayan körpələrin halına gülen körpələr yanmadığı kimi, ölən böyüklərin qanına öldürən böyüklər doymaz...Ey Dünya, sənin güzgün sənin ətrafını nə qədər texnoloji inkişafla bəzəyərək müasir göstərmiş olsa da, acgözlüyün və qəddarlığım baxımından orta əsrlərdəki halından çıxmamısan...Müharibəni yalnız ölülər üçün bitirirsən...

Qeyri-real da olsa,səssizlik qulağima qışqırır.

Muzik konuşur,sen susarsın ya, en çok da ona kızıyorum...Ben susarım, sen habersiz yaşarsın ya, en çok da o zaman duyarım o muziğin sesini...Muzik konuşur, her kes duygulanır ya, en çok da o zaman gizletirim duygularımı...Evet, ben hep gizlettiklerimi hatırlamak için dinlerim muziği...Ama unuturum bazen yine de...

Ölmek-günahsız ve yalansız olmak kadar kolaydır. Ben en azından yalansız birini görmedim...Her kesin işi zor be, kardeşim!

Xahiş etmək,yalvarmaq və s. bu siyahıdan olan fellərdən istifadəyə ehtiyac duymamağım, başqalarının məni duymazlıqdan gəlməsine vadar edir? Yoxsa hər kəs istəyir ki, özlərinin belə etmək istədikləri şeyi başqası onlardan xahiş etsin?Bu əcaib psixoloji keyfiyyətlər bizə hardan aşılanıb?!

Özüm də mat qalıram,başqa cür tanıdıqlarımın gözlərini başqa cür bildiyim şeylər kor edəndə, inanmaq istəmədiyim məqamlardan başqa inanmaq istədikləri şey olmadıqda,onların ürəyini tanıdığımı düşündükdə,beyinlərini heç tanımadığım həqiqətiylə qarşılaşanda.Yox, xeyalların suya düşməsi  demirlər buna.Sadəcə,fərqinə vardım...

Hatasız olup özür dilemek zorunda kalmayım deyip bi' yaşa geliyorsun, bakıyorsun ki, hatasız kul da "hatasızlık"ta suçlanıyor ve seçilmiyor. Aslında, o kul kendi kendini hatasız sandı belki de.Yani diyorum ki,hata yapsak da özür dilemek için karşılaşsak?!hm?Belki söylemeye sözümüz olur?

Əslində bu dünyanın qucağının bəzən ən yaxın hesab etdiklərinin qucağından fərqi olmur.Baxırsan,kimsə ofis işi axtararkən, digəri arabayla yük daşımaqdan tərini silməyə vaxt tapmır, kimsə ayın sonu alacağı böyük miqdar maaşı gözlərkən,digəri gündəlik çörəyin pulunu almaq üçün vuruşur.Sonra baxırsan,hər ikisi istəyinə çatdıqda şükür edir ki, dünyanın bağrında qalsınlar.Dünya isə bilinmir laqeyd valideyndi,ya soyuqqanli?

Ağıllılar ifade olunmağa uyğun söz tapmayanda, axmaqlar onların bütün həyatını ifadə etdikləri bir kəliməyə sığdırırlar.Bu cəsarət onların deyəsən ağlın yoxluğundan yaranan boşluğunda gizlənib. Məni təəccübləndir,İnsanlıq!Təəccübləndir! Nədənsə, çoxdandır ki, eyni səhnədəsən...

Yaddaşımda hər kəsin portreti var.Sadəcə kimi canlıdır, kimi təhrif olunub, kimi isə tanınmaz haldadır. Ancaq özlərini görmədən elə bilirlər ki, gözümdən siliniblər...

Yaxşı ki, demədiklərim var, yoxsa dediklərimi anladığını düşünərdin...

Ölümdən beter diyenler,ölümün beter olduğunu ne zaman keşf ettiler ki, acılarına böyle benzetme buldular? Bunlar ya o dünyayı görüp geri dönmüşler, ya da kaybettikleri insanların dirisinin ölüsünden daha değerli olduğunun farkına varmışlar...İnsanlığın DNA-sında bi' sorun olduğunu anlamışdım,ama...Bu kadarını beklemeden...

Yaşarkən ruh olmaq mümkünmüş...Ruh kimi mövcud olub kiminsə həyatına girirsən,sonra isə o səni görməyib sənin həyatından çıxır. Ancaq ağır olan bu deyil. Sonra tərk eden getdikdən sonra yalnız qalan ruha can verilir və onun istifadə etməyi bacarmadığı ürək də, ağıl da başlayırlar sistemə tabe olmamağa...Ruhun nə vecinə? İstəsə tərk edər cismi...Amma yox..Onun da qadağasını qoyublar.Cismə həbs ediblər...

Özünü aldadırsan "yazıq" kimi baxırlar, başqasını aldadırsan "yalançıdan tutmus əclafa kimi" min cür adlandırırlar, aldanılırsan "saf" olduğunu düşünürlər. Mənim başım çıxmır, bu yalan taxtasında şahmat oyununa kim kimi dəvət edir ki, dalınca da ad yapışdırır...

Daxili gözəllik axtaran tanışlarımın,başqasının sevdiyi insanın xarici görünüşünə gülmələrinin çox şahidi olmuşdum.Belə təzadları insanları diqqətdən yayındırmayan Ç.Bukovski deyir: “Daxili gözəlliyi sevərik,amma zahiri ləkəli olan qarpızı almağa tərəddüd edərik.

"Kaş ki,mən dəniz olaydim" söyləyən mahnının heç olmasa,avazı olaydım.Bəlkə sən yanımda məni gördüyünə görə deyil,duyduğuna göre qalardın...

«Свобода» -единственное слово которое достоин оказаться рядом с твоим именем. Но, оказалось так, что ты из-за своего любопытства решил попробовать жизнь в «сапогах», то есть отказаться от свободы на время. И как видишь, это время по закону называется «вечность». Я не связывала твои руки, а Она завязала их «вечностью» … Черт! Есть же...

Всю свою жизнь  я  рисовала твой портрет подсознательно. Когда встретила тебя, сразу узнала. Подсознание меня не обмануло. Но, жаль... Как только я решила выставить этот портрет чтобы самой увидеть, его у меня отняли как «незаконное». Как же мне сейчас отчитываться перед своим подсознанием…

İstərdim fikirləşəm ki,insanlar sözlərdən əslində acılarının konstruktoru kimi istifadə edirlər.Yəni artıq uşaqlıqdakı "konstruktor" oyuncaqların yerini acılar,qəbuledilməz həqiqətlər aldığına görə onlar da sözlərdən "problem" ya da "dərd" tikmək üçün istifadə edirlər. Ancaq inan mənə, sözlər "oyuncaq" deyil.Oyuncaq deyil.Hisslər fikir olmayıb onlara yansıdığı kimi, sözlər də oyuncaq olmayıb həyatımıza yansayır.

Addımlarımıza cavabdehlik daşımaq öz boynumuza düşdükdən sonra cəsarətimiz məktəbdəki kimi özünü göstərəndə ya "dəlisən!", ya "zamanə adamı deyilsən", ya da "zəifsən" kimi aidiyyatsız sözlərin üzümüzə çırpılmasının şahidi ola da bilərik, o sözləri eşitməyək deyə cəsarəti məktəb xatirələri siyahısına əlavə edə də bilərik....

Hərdən fikirləşirəm bəlkə "əbədiyyət" mənim cəsarətsiz olduğum zamanlara deyilir? Demişdim axı, qürur insanı cəsarətsiz edir. Bəlkə dedim zaman da özünü cəsarətsizlikdən tənbəlliyə vurur.Sonra bir az da düşündüm...Darıxıram sən demə.Darıxıram...

Birinin derdine ağlamak için fon muziğin çalmasını bekleyenler, insanlığını kaybettin diye bazılarını suçlayan diğer "İnsanlar", hiç kafan neye karıştı da, insanlık elinden kayıverdi diye sormayanlar bugün kendilerini hangi gruba ait ediyorlar? Merak ediyorum da.... Belki içinizde bilenler vardır...

Torpaq mənim ayaq izlərimin üstünə başqalarının ayaqlarını basmasına izn verdiyi üçün mənim izlərimə xəyanət edir, amma insaflıdır çünki mənim izlərimi özü silmir,başqalarına sildirir. Sən isə arada-sırada yadıma məni dəli edəcək dərəcədə düşməklə,mənə öz izlərimi öz göz yaşlarımla sildirməkdəsən... "Sən" uydurmasan,amma bunu bacarırsan...

Ayaqlarım üstündə durmayı sərt torpaq və valideynlərin məni tutan əlləri öyrətdisə, hisslərim üstündə durmayı səndən öyrəndim amma yıxılmaqdan məni qoruyan əllər olmadan. İndi sən gör,mənim hisslərimin nə qədər çox çapığı var...