Hekayədən
uzun, romandan qısa
Bir
günü dolduracaq səhvlərlə öz mənəviyyatına bu qədər ziyan vura biləcəyini
düşünmüşdüsə də, çoxdan unutmuşdu. Boşluqlar parçalanıb ona əziyyət verirdi.
Özündə müşahidə etdiyi qəribəlik ondan ibarət idi ki, yorğunluğunu və
keyfsizliyini zahirinə yansıda bilmirdi. Əslində, bunun üçün onun nə isə etməsi
gərəkmirdi, əhvalsızlıq təbii olaraq özü zahirə yansımalı idi, ancaq Mələyin
suallara cavab verərkən üzündə təbəssüm, əyləncəli halından ayrılmağa
qorxar kimi bir hiss var idi içində.
İş
vaxtının tam ortasında bu qorxu onu tərk etdi, yerini isə daha böyük, sinəsində
bağlanan qubarla ona daha da həyəcan qatan bir qorxu tutdu. Əsəblər təzyiqə
davam gətirməyən şüşə kimi çilik-çilik olub hər tərəfə səpələnərək dəhşətini hər
kəsə hiss etdirdi. İş yerində rəsmi qeydiyyata düşməyi yubandırdığı üçün heç
bir ərizə yazmadan müdirin otağına girib işdən çıxmaq istədiyini elan etdi.
Onun ani qərarı nə qədər təəccüblü olsa da, heç bir sözlə və təskinliklə dəyişdirilməyə
meylli deyildi. Heç nə dinləmək istəmədiyini və bu qərarının qəti olduğunu
bildirib üzr istəyərək müdirlə sağollaşıb arxasına baxmadan iş yerini tərk
etdi.
Ünvanı
xatırladığı üçün işdən çıxan kimi gedəcəyi yerdə görməli olduğu insanın evdə
olması üçün dua edirdi. Ona deyəcəkləri artıq beynində formalaşıb diliylə
hücuma hazır idi. Qapını çaldı. Bir neçə dəqiqə sonra səbrsizcə çalınan qapı zəngi
orta yaşlı, yaşına görə çox qabarıq makyajlı bir qadının qapını açmasıyla
susdu. Salamlaşıb içəri keçdikdən sonra qadına qaşlarını çataraq sərt
baxışlarıyla baxan Mələk deyəcəklərinə başlamadan keçib oturdu. Orta yaşlı və üzündə saxta ifadə olan bu
qadın da masanın Mələklə üzbəüz tərəfinə keçib öz yerini aldı. Aralarında ancaq
qadına məxsus kartlar və Mələyin anlam verə bilmədiyi bir neçə masaüstü əşya
var idi.
-
Ən yaxın rəfiqənizi itirmək çox ağırdır. –deyərək qadın Mələyə baxdı.
-
Bunun sizi o qədər də narahat etdiyini düşünmürəm. Axı sizin məsləhətiniz
sayəsində
o öz dünyasını qurmuş və onun
qurbanına çevrilmişdir.
-
Başa düşmədim. Siz nə demək istəyirsiniz?
-
Mən? Mənim əslində burda olmamağım lazım idi. Sizin evdən çıxmağınızı
gözləyib
sizi boğmağım lazım idi. Həyatımda
heç vaxt heç kəsə qarşı bu qədər nifrət hissiylə dolu olmamışam. Sizə nifrət
edirəm!
-
Bir dəqiqə...
-
Yox! Bir dəqiqə yox! Məni dinləyəcəksiniz! Nə əcəb, deyəcəklərimi və
hətta buraya
gəlib sizi günahlandıracağımı
kartlarınız sizə xəbər verməyib? Nə əcəb, onlar sizə Sənəmin ölümünə aparan
yolun inşasında sizin də əməyinizin olduğunu göstərməyiblər?- deyən Mələk səsinin
kifayət qədər çox yüksəldiyinin fərqinə varmışdı.
-
Mənim Sənəmin ölümündə heç bir günahım yoxdur.
Falçı
qadın əsəbdən qeyri-iradi olaraq ayağa qalxdı, oturduğu stulun qarşısındakı
kiçik ərazidə bir-iki addım atıb yenidən soyuqqanlılıqla ona baxan Mələyin
qarşısına oturdu.
-
Günahınız var! Məgər ona deməmişdiniz ki, əlaqə saxladığın oğlan səninlə
elə-belə
vaxt keçirir, onunla əlaqəni kəsməyin
məsləhətdi? Məgər ona parlaq gələcəkdən xəbər verib yaşadığı zamanı səhvləriylə
doldurmasına səbəb olan siz deyilsiniz? Siz onun ata biləcəyi ən axmaq
addımların özəyini qoydunuz. Siz...
-
Rəfiqənizin ağlı harda idi? Demək ki, təskinlik tapmaq üçün ən doğru
yerin mənim
yanım olduğunu dərk etmişdi. –
deyən falçı qadın Mələyin sözünü kəsdi.
-
Bilirsiniz mənə nə maraqlıdır? Müştəriniz olan rəfiqəm haqqında
ruhuna hörmət
etmədən danışmağınız və öz
işinizdə mahir olmanıza inamınızın haradan qaynaqlandığı. Madam ki, belə ustasısınız
işinizin, niyə ona vaxtında dayanmasa başına gələcəyi bədbəxtliklərdən xəbər
vermədiniz?
-
Mən onu xəbərdar etmişdim. Demişdim ki, əgər istəyirsə dua yazım və
oğlanı ona
əbədi bağlayım.Ancaq özü səhv
addımlar ataraq başını bəlaya salmasın. Demişdim.
-
Nə? Sizin başınız doğrudan da, işləmir. Qıza nə təklif
etdiyinizi dərk edirsiniz? Onun çarəsizliyindən həm istifadə
etməyə çalışmısınız, həm də onu seçim qarşısında qoyaraq
bədbəxtliyinə birbaşa yol açmısınız. Sənəm Allahdan qorxan
insan idi. Bura gəlməsi də çarəsizliyindən və təskinlik axtarmaq
istəyindən qaynaqlanmışdı. Görünür, Ramizə olan sevgisi onun
içindəki Allah qorxusunu da şübhəyə salmışdı. Bilmirəm. O
çaşmışdı. Ancaq əminəm ki, sizin ona etdiyiniz təklif, həmin
qorxunu ona yenidən xatırladıb və o öz gücüylə nəyə isə nail
olacağına inam cücərtmişdi içində. Bu da onun bədbəxtliyinə səbəb oldu. Mən sizə nifrət edirəm. Siz
mənim həyatımdan ən gözəl anlarımı paylaşdığım və ən yaxın rəfiqəmi sildiniz. Siz günahkarsınız
və ən ağır cəza...-fikrini göz yaşlarının doğurduğu hıcqırıqlardan davam etdirə bilməyən Mələk
gözlərini silib falçı qadını nə demək istədiyini gizləyən baxışlarıyla qorxutdu.
Qorxudan özünü itirən qadın Mələk qarşısında nə etməli olduğunu bilsə də, özünü
etdiyinizi dərk edirsiniz? Onun çarəsizliyindən həm istifadə
etməyə çalışmısınız, həm də onu seçim qarşısında qoyaraq
bədbəxtliyinə birbaşa yol açmısınız. Sənəm Allahdan qorxan
insan idi. Bura gəlməsi də çarəsizliyindən və təskinlik axtarmaq
istəyindən qaynaqlanmışdı. Görünür, Ramizə olan sevgisi onun
içindəki Allah qorxusunu da şübhəyə salmışdı. Bilmirəm. O
çaşmışdı. Ancaq əminəm ki, sizin ona etdiyiniz təklif, həmin
qorxunu ona yenidən xatırladıb və o öz gücüylə nəyə isə nail
olacağına inam cücərtmişdi içində. Bu da onun bədbəxtliyinə səbəb oldu. Mən sizə nifrət edirəm. Siz
mənim həyatımdan ən gözəl anlarımı paylaşdığım və ən yaxın rəfiqəmi sildiniz. Siz günahkarsınız
və ən ağır cəza...-fikrini göz yaşlarının doğurduğu hıcqırıqlardan davam etdirə bilməyən Mələk
gözlərini silib falçı qadını nə demək istədiyini gizləyən baxışlarıyla qorxutdu.
Qorxudan özünü itirən qadın Mələk qarşısında nə etməli olduğunu bilsə də, özünü
itirib daha da vahiməyə
qapıldı və səs-küylü nitqiylə Mələyə evindən çıxmasını əmr etdi.
-
Narahat olma, gedirəm.
-
Get, evimin ətrafında bir də səni görməyim! Hər kəs layiq olduğu həyatı
yaşayır.
-
Sus! Bir kəlimə daha etsən, bu evdən səni öldürüb çıxacam.
Mələyin
son cümləsi falçı qadını qorxudub qarşılıq verməməyə məcbur etmişdi. Bu hadisədən
sonra Mələk daha da keyləşmişdi. Hər gün Sənəmin qəbriüstə gedib ona gah
ağlayaraq, gah gülərək ürəyini
boşaldırdı. Elə bil heç Sənəm ölməmişdi. Həmsöhbətinin ondan fərqi təkcə,
torpağın altında səssiz yatması idi. Bu xoşagəlməz qarşılaşmadan sonra da getmişdi.
-
Bilirəm Sənəm. Bilirəm ki, sənin bədbəxtliyində mənim də payım az
olmayıb. Səni
anlamadığımı düşünməyəsən deyə,
sənin hər atdığın səhv addıma haqq qazandırmağa çalışırdım. Bu gün o falçı
qadının üstünə gedib onu günahlandırdığıma baxma, mən daha çox özümə əsəbləşdiyim
üçün ona ağzıma gələni dedim. Demirəm, o günahkar deyil, amma mən daha çox
günahkaram. Gərək səndən hər an nə etmək istədiyini, nə düşündüyünü soruşaydım.
Bəlkə onda beynində baş verənlərlə, ürəyində baş verənlər qədər daha yaxından
tanış olardım. Bəs mən nə etdim? Sənə verdiyim məsləhətlərə güvənərək, sənin hər
addımdan sonra sevinclə və ümidlə mənim yanıma qaçdığını görərək sənə daha çox
dəstək oldum. Kaş, səndən dəstəyimi üzəydim, yanında olmayaydım, haqsız
olduğunu, səhv etdiyini deyəydim! Kaş, mənə nifrət edəydin amma indi sağ
olaydın!
Sənəmin
öldüyü gündən bəri halında anlamadığı qəribəlik indi bütün açıqlığıyla özünün
sözdə ifadəsini tapmışdı. Mələk ürəyini boşaldırdı:
- Həyatım boyu leksikonumdan çıxardığım iki
sözdən biri idi “Kaşki”. Sən isə bu addımınla nəinki, mənim leksikonumu dəyişdin,
hətta yaşadığım və özümü inandırdığım hər şeyin üstündən böyük bir xətt çəkdin.
- Məni bağışlama! Yalvarıram! Məndən sənin
yanına gələndə hesab sor. Səhvlərində əsl günahkarın mən olduğunu söylə. Onsuz
da Allahın qarşısında heç nəyi gizlətmək olmayacaq. O da bilir ki, mən yaxşı bəndə
rolunda fəaliyyət göstərsəm də, əslində yaxşı bir bəndəni həyatından etdim. Neçə
gündür, əhvalıma anlam verə bilmirəm. Sənin ölümün ən çox məni üzməli idi və hər
kəs mənim üzüntümdən yazıqları gəldiyi üçün ağlamalı idi. Ancaq mən özümü də təəccübləndirdim.
Elə bil şüuraltım da səni itirəcəyimə hazır idi, sənin zəif olduğunu və məsləhətlərimin
sənə ağır gələcəyini bilirdim. Sən mənim kimi güclü deyildin ki, mənim təcrübəmdən
alınan məsləhətlərə də düzgün əməl edəsən. Xudbinliyimdən yenə də əl çəkmirəm.
Bağışla məni! Ya da yox... Heç buna görə də bağışlama. Əslində, ikimizin də
ortaq cəhəti bilirsən nədir? Biz ikimiz də seçdiyimiz şeylərdən əl çəkmək istəmir
və onlara sahiblənmək istəyirdik. Mən indi dərk etmişəm ki, həmişə zorla sahib
olmağa çalışdığım şeylərin heç birinə sahib ola bilməmişəm. Sahibləndiyim şeylər
olub, bəlkə də mənim seçdiklərimdən daha üstün şeylərə sahiblənmişəm, ancaq mənim
seçdiklərim olmadığına görə mən seçimlərimin siyahısını durdurmamışam. Fərqimiz
isə, sənin bu xüsusiyyətinin hələ yeni-yeni ortaya çıxdığı, mənim isə gülməli
ifadə olunsa da, artıq bu yolda “qoca qartal” olmağım idi. Düşündüm ki, mən
keçmişəmsə belə bir yolu, sən də keçməyi bacararsan. Amma mən axmaq, bütün
gücünə və istəyinə rəğmən sənin içindəki qorxunun böyüklüyünü anlamadım. Sən də
nə o qorxuya sadiq qalıb mənim və o falçı qadının göstərdiyi yoldan getdin, nə
də bizim yolumuzdan gedərək içindəki o qorxuya xəyanət etdin.
- İntihar! Aman Tanrım! Buna necə ürəyin gəldi?! Səni
bunu etdiyinə görə də qınamıram. Bu addım sənin zəifliyini bütün çılpaqlığıyla
ortaya çıxarsa da, mənim kimi axmaqlara böyük bir dərs oldu. Özlərini güclü
hesab edib həyatla “sinif-sinif” oynamağın asan olduğunu hesab edən “mənim
kimilər” bundan sonra bir az daha ehtiyatlı davranacaq və verdikləri məsləhətləri
süzgəcdən milyon dəfə keçirəcəklər. Düzü, mən bundan sonra çətin bir də
danışam. Özümü iyirmi doqquz yaşıma gələnədək etdiyim bütün səhvlərə görə cəzalandırmalıyam(
uşaqlığımı çıxa da bilərsən, çıxmaya da). Sənin özünü cəzalandırdığın kimi
özümü cəzalandırmağı mən bacarmaram. Axı sən həmişə deyirdin “intihar-ən böyük
günahdır”. Bunu təəssüf ki, sənin yerinə xatırlayan mən oldum. Sən bu addımı
atdıqdan sonra gördüm ki, vicdanıma kəsilən cəza üçün bu çox rahat bir şey olar.
Çünki, yenə də ruhuma sadəcə vicdan əzabı yükləmiş olacam. Onsuz da sənin
yanına gələndə sənə nə cavab verəcəyimi bilmədiyim üçün və Allaha bütün şəxsiyyətimdən
hesabat verəcəyim üçün vicdanım dinc durmur. Vicdanım o qədər əziyyət çəkir ki,
hərarətdən əziyyət çəkən bədən kimi inildəməsə paramparça olacağını düşünür və
məni danışmağa, ürəyimi boşaltmağa vadar edir. Ona görə də, düşünürəm ki,
susmaq mənim ən böyük cəzam olar. Susacam.
- Sənəm, bir həftə keçib, sən isə hələ də yuxuma
girməmisən. Yəqin öldükdən sonra məni daha yaxşı tanıdın və incimisən. Mən
yuxuda Ramizi görmüşəm. Görürəm ki, adını bilmədiyim hansısa rayonda, parkda
oturub dostuyla söhbət edir. Sənin ona ən çox yaraşdırdığın zabit
formasındadır. Doğurdan da, yaraşırmış. Bir qız görürəm, bəlkə də sənsən, ancaq
nə üzünü ayırd edə bildim, nə də adını öyrənə bildim, gəlir mənim əlimdən tutur
və parkda olan fəvvarəyə doğru aparmaq istəyir. Mən də heç nə soruşmadan onunla
fəvvarəyə yaxınlaşıram. Mənə deyir ki, “Bax! Ordadır!Ordadır!”. Soruşmaq istəyirəm
ki, “Axı kim ordadır?” ağzımı tərpətsəm də, səsim çıxmır. O da elə hey təkrar
edir ki, “Ordadır! Bax! Ordadır”. Fəvvarəyə baxıram, suyun rəngi yamyaşıldır
ancaq başqa heç nə görə bilmirəm. Tam da suya doğru əyilirəm ki, qonşumuzdaki
ailə içi mübahisə məni yuxudan oyadır.
- Yadındadırsa, sənə yuxularımdan şikayətlənirdim. Deyirdim ki, elə bil döyüş
filmlərini mən çəkirəm yuxuda, ya da baxdığım filmlərin davamını yuxuda görürəm.
Bax, bu yuxu isə onların heç birinə bənzəmirdi. Mən yuxu yozmağı heç
bacarmamışam, heç yuxularımı yozsunlar deyə başqalarından maraqlanmamışam da. Sənə
danışıram, bəlkə sən ordan daha aydın yozarsan. Ah...Sənəm! Bir bilsəydin, indi
özümə nə qədər gülmək istəyirəm! Heç hənanın yeri idi? Bu yuxunu mən niyə
danışıram ki?! Uff... Nə isə.
Bu gün səninlə söhbətim uzun çəkdi. Sənə ürəyimi
boşaldıb sağollaşmalı idim. Yenə də yanına gələcəm amma susacam. Bunu günah
yumağa çalışmaq hesab etmə. Belə etsəm rahatlığı yenə də tapmayacağımı bilirəm,
ancaq etməsəm öləcəyimi də bilirəm. Bundan isə çox qorxuram. Hesab vermək
üçün siyahıda bircə dənə belə olsun
yaxşı bir əməl saxlamamışam. Bəlkə bunu etməklə, o hesabata məndən bir ağ zolaq
atılar. Bəlkə onda heç olmasa özümü də sənin yerinə qurtarmış olaram. Susacam.
Qurtulacağıma olan inamım ip üstədir, hər an yıxılma təhlükəsiylə
qarşı-qarşıyadır. Səndən sonra elə bir mənasız hal almışam ki ... Gah ümid edirəm,
gah ümidsiz oluram. İnanmazsan, desəm ki, bəzən ikisini də eyni anda hiss
etdiyim vaxtlar olur.
-
Sənəm, əlvida! Səsimi eşitməyəcəyinə rəğmən, yenə bura gəldiyimi hiss
edəcəksən.
Kaş bilsəydim, görəsən sənin
üçün mənim bura gəlib-gəlməməyimin fərqi var? Bəlkə sən heç istəmirsən məni
burda hiss edəsən. Bilmirəm, bilmirəm, bilmirəm. Gələcəm. Susacam və gələcəm
...
Mələyi susduğu gündən bəri hər kəs danışdırmağa cəhd etsə
də, qarşılıq olaraq bir söz belə ala bilməmişdilər. Susarkən insanın fikirləri
danışarkən qoruduğu bütövlüyü və əhatəliliyi
qoruya bilmir. Bir fikirdən o biri fikirə, yaşadıqlarının bir anından digər
anına atılaraq düşünürdü susarkən və anidən onu düşüncələrdən ayıran bir hadisə
baş verəndə bir az öncə nə barədə düşündüyünü xatırlamırdı.
Susmağa başladığı andan beyninin ən çox səyahət etdiyi
yer uşaqlığı idi. Uşaqlıq- gənclik-uşaqlıq marşrutuyla kitab oxuyur,
xalaqızının erköyünlüyünə dözməyə çalışır, bəzən də gecələr büründüyü gözəlliyə
heyran olduğu şəhəri gəzməyə çıxırdı. Bu gəzinti təkbaşına o qədər keyfli gəlməsə
də, bunun ağzına su alıb oturan insan üçün heç bir fərqi yox idi. Uşaqlığında
şahidi olduğu hadisələrin təsirini hiss etsə də, uşaq olduğuna görə onlara
anlam və ad verməmişdi. Baş verənlərin hansı sözlərlə izah olunacağını bilmədən
onların təsiri ya Mələyi üzmüş, ya da
sevindirmişdi. İndi isə bəzi məqamları aydınlandıran fikirlərin işığı onu şübhə
altına salırdı. Mələk şübhəni həmişə müdafiə kimi istifadə edirdi. İnanmalı
olduğu məsələlərə bir müddət daha şübhə ilə yanaşıb özünü, inanmalı
olduqlarının məsuliyyəti və əziyyətindən qurtarmağa çalışırdı.
Babası 9 mərtəbəli binanın ikinci mərtəbəsində yaşayırdı.
Uşaqlıq marşrutunun ilk dayanacağı da o evi xatırlamaq olurdu. Üç otaqlı, sadə
təmirli, indi əntiq sayılacaq mebelləri olan, nə indi, nə də uşaq ikən üzərindəki
naxışları anlamadığı xalçalarla həm divarları, həm də yeri döşənmiş bir ev idi
babasının evi. Bu evdə onun ən sevdiyi
yer- qonaq otağını işıqlandıran geniş pəncərənin kənarında babasına aid
stulun tutduğu yer idi. Mələk doğulduqdan 6-7 ay sonra avtomobil qəzasında həyatını
itirən valideynlərini xatırlamaq ehtimalı belə yox idi. Nənə və babasının himayəsi
altına düşən Mələk üçün ailə bu iki nəfərdən ibarət idi. Nənəsini də 6 yaşında
ikən itirmiş və tamamilə baba himayəsində böyümüşdü. Bir də həmişə yaxınlıq etməyə
çalışdığı xalası qızı var idi. Yaşca Mələkdən altı il böyük olan xalaqızının
soyuqqanlılığına və zövqünə uşaqlıqdan həsəd aparırdı. Lakin, heç vaxt onun
kimi ola bilmirdi. İndi bu barədə düşünəndə anlayırdı ki, əslində heç ona
oxşamağa cəhd də etməmişdi. Yəqin ki, buna səbəb xalaqızının ona qarşı laqeyd
davranması idi. Dəqiq təyin edə bilmirdi, xalaqızına olan duyğularını: ya onu həddindən
artıq çox sevdiyi üçün onu öz idealına çevirmiş və özünü ona oxşatmayaraq onun
ideallığını qorumağa çalışmış, ya da xalaqızının laqeydliliyindən doğan
soyuqluğu uşaq olduğu üçün düzgün dəyərləndirə bilmədiyindən ona qarşı tam
sevgi hissləri cücərdə bilməmişdi. Bu duyğular özündə sevgi, nifrət, laqeydlik,
həsəd və s. hiss edib amma adını bilmədiyi hissləri cəmləşdirir və Mələyi
xalaqızı heyranlığından tam asılı vəziyyətə salmırdı. Zaman keçdikcə, o belə
bir qohumunun olduğunu unudurdu. Bugün
evdə həmin stulda oturub yan tərəfdəki divanda uzanan xalaqızına baxaraq
çiyninə düşdüyü məsuliyyəti və həyatdan gözlədiyi təəccüblərin gözləmədiyi əkslərini
görürdü. Uşaq vaxtı heyran olduğu insanı bir arada unutmuş, həyatının harda,
necə cərəyan etdiyi barədə heç maraqlanmamışdı. Bu gün isə heyranı olduğu o
qadın uşaqlıq marşrutunun ilk dayanacağı olan babası evində, atılıb-düşərək əldən
saldığı divanda uzanmış və susmuş Mələklə ortaq həyatı paylaşırdı.
İllər keçmişdi, Mələk böyümüşdü, ali təhsilli,4-5 dil bilən
savadlı bir gəncə çevrilmişdi. Kifayət qədər yüksək maaşlı bir işdə işləyir, şəhərin
mərkəz yerlərindən birində kirayə qalırdı. Geniş dost çevrəsi qazanmış, tək
yaşamağa da artıq öyrəşmişdi. Babasını universitetin ikinci kursunda oxuyarkən
itirmişdi. Babasının xəstəliyi ərəfəsində onu şəhərə həkimə gətirmişdi. Müalicə
ərəfəsində xalalardan birinin evində qalırdı. Mələk də hər dəfə dərsdən çıxıb
babasını ziyarət etmək üçün xalasıgilə gedirdi. Həyatında ən çox dəyər verdiyi
və itirməkdən çox qorxduğu insan babası idi, lakin xəstəlik dövrünün uzun çəkməsi
Mələyi onu itirəcəyi fikriylə barışdırmışdı. Babası rəhmətə gedəndə Mələk bir
neçə gün heç kəslə ünsiyyət qurmamış, boş bir otağa çəkilib hönkür-hönkür
ağlamışdı. Xalaları atalarını itirdikdən sonra Mələyə qarşı xüsusi münasibət bəsləməyə
başlamışdılar. Sanki sevgiləri artmış və qayğıları çoxalmışdı. Babası rəhmətə
getdikdən sonra xalasıgildə bir neçə gün keçirmiş, sonra da Bakıda kirayə
qaldığı evə qayıtmışdı. Rayondakı evin babasının vəsiyyətnaməsində Mələyə miras
buraxılmasına baxmayaraq, Mələk o evlə nə edəcəyinə qərar verənə kimi bağlı
qalmaq məcburiyyətində idi. Universitet bitdi, iş həyatı başlandı, problemlərin
öhdəsindən tək başına gəlmək bir şərtə çevrildi və Mələk demək olar ki, rayon
barədə unutdu.
Sənəm vəfat etdikdən sonra işdən çıxmış, susmağa qərar
vermiş və hesabında olan bir miqdar pulla rayona qayıtmış Mələk üçün indi doğulduğu
torpaqdan əziz yer yox idi. Mələk rayona köçmədən bir il öncə xalaqızı işiylə
bağlı rayonda babasının evinə yerləşmişdi. Mələk buna heç bir etiraz etməmişdi.
Rayonun daxil olduğu bölgədə beş ulduzu və yüksək səviyyəli xidmətiylə ad-san
qazanmış mehmanxananın “Sales&marketing” şöbəsinin meneceri olaraq fəaliyyət
göstərən xalaqızı erköyün xasiyyəti və rahatlıq sevər təbiətinə görə mehmanxana
şəraitini yaşam tərzinə zidd hesab edərək orada qalmaqdan imtina etmişdi. Mələk
babası rəhmətə getdikdən sonra Bakıda xalasıgildə qaldığı müddətdə xalaqızıyla
münasibətlərində körpü yaranmışdı. Münasibətlərdə nəzərə çarpmayan isinmə hiss
olunmağa başlamışdı və bir neçə il sonra bu körpüdə istəkləri naminə yaxınlıq
etmək üçün ilk addımı Elza atmışdı. Mələk də onun xahişini yerə salmayaraq
rayondakı evin qapılarını qarşılığında heç nə istəmədən ona açmışdı.
Mələk rayona köçüb gəldikdən sonra 3 otaqlı evi paylaşmaq
lazım gəlmişdi. İlk başda, bu Elzanın özünüsevər ruhunu narahat etmiş, Mələk də
özünə qarşı onun uşaqlıqdakı soyuqluğunu hiss etmişdi. Lakin, susduğuna görə nə
Mələk ona sual verir, nə də Elza Mələyin verdiyi qərarla bağlı suallarına cavab
ala bilirdi. Hər birinin həyatının yenidən əvvəlkindən fərqli olsa da, yeni axara
düşməsi üçün iki həftə kifayət etmişdi. Evdəki otaqların sayı hər kəsin arzu
etdiyi rahatlığı təmin edirdi, ona görə də Elza Mələk gəldikdən sonra evdən
çıxmaq istəyindən daşınmışdı. Günlər Mələk
üçün susqunluqdan, kitablardan, musiqidən və ev işlərindən, Elza üçün isə iş,
ziyafət, əyləncə və nəhayət Mələklə paylaşdığı evdən ibarət idi. İş həyatında
ciddi olmasına baxmayaraq, qeyri-iş həyatında Elza çox əyləncəpərəst,
ekstrovert insanlar üçün olan mühitdə introvert şəxsiyyətiylə uğur qazanan biri
kimi tanınmışdı.Yəni insanlarla ünsiyyət yaratmasına nəzər saldıqda Elzanı heç
vaxt istiqanlı insan kimi dəyərləndirmək olmazdı. Çünki, ya üz cizgilərinin sərtliyinin
verdiyi cazibədarlıq onun soyuqqanlılığından birbaşa xəbər verir, ünsiyyət
zamanı da özündən razılığıyla başqalarını bəzən məyus (pərt) edən, ya da
aldadan atmacaları onun hər kəsə özünü
sevdirən xasiyyətinin altından xətt çəkirdi. Bəlkə də özünü sevdirmirdi, sadəcə
ondan qorxurdular və atmacalarının qurbanı olmasınlar deyə ona yaxın olmağa və
gözündə hörmət qazanmağa çalışırdılar.
Mələk kitablarını pəncərə ağzında babasına aid stulda
oturub ayaqlarını da balaca stulun üzərinə qoyaraq oxuyurdu. Bu yer artıq onun
vaxtının ən çox keçdiyi bir sığınacağa çevrilmişdi. Elzanın evə gəlib heç bir
söz demədən öz otağına keçməsi, arada – sırada qonaq otağında televizora baxıb
yenidən öz otağına çəkilməsi, Mələk susduğuna görə ondan nadir hallarda hal-əhval
tutması Elzanın təbiətinin soyuq küləklərini hər gecə evdə əsdirirdi. Mələk pəncərə
qarşısında dibçəkdə böyütdüyü kaktus bitkisini bəzən özündən fərqləndirmirdi.
Susmağı evdəki varlığıyla-yoxluğunu eyni etmişdi. Elza iş qadını, Mələk də öz
düşüncələrinin gündəlik marşrutuna sərnişin idi. Gah ön sırada, gah arxa sırada
yer alan bu düşüncələr bəzən o qədər dərinə gedirdi ki, məcbur evdən çıxıb
fikrini dağıtmaq üçün evlərinin yaxınlığında yerləşən parkda gəzintiyə çıxırdı.
Yaydan bəri rayonda yaşayan Mələk qışın gəlməsindən
qorxduğunu hiss edirdi. Qorxurdu ki, qış onun “şeytan”ı olar və o susacağına
dair verdiyi sözə sadiq qalmaz. Ancaq bu fikirləri qovurdu, yerinə susqunluğuna
öyrəşmək üçün geniş dünyalar yaradırdı beynində. O dünyalar genişləndikcə Mələyin
sözləri də bir yerə otursunlar deyə ifadə olunmağa tələsmir, təxəyyülün
yaratdığı dünyalarda özlərinə tapdıqları yerlərlə kifayətlənirdilər. Mələk hələ bilmirdi ki, öz dünyasına çəkildikcə,
uzaqlaşdığı reallığı özünə daha çox cəlb edəcək.
Pəncərə
qabağında oturub kitab oxuduğu qış günlərindən birində Elza evə erkən gəldi.
Keyfinin necə olduğunu təyin etmək gözlərindən mümkün olardı, lakin Mələk onun
badamı şəkildə boz rəngə çalan gözlərinə
baxmaqdan həmişə çəkinirdi. Uşaqlıqdan o gözlər Mələyə özünü aciz və gücsüz
hiss etdirirdi. Bu səbəbi qeyri-məlum çəkingənlik böyüdükdən sonra da öz köklərini
qoruyub saxlamışdı. Mələyin oturduğu stuldan bir metrə yaxın məsafədəki
divanda Elza əlindəki jurnalın səhifələrini
oxumaq istəməyən qərarsız biri kimi gah irəli, gah geri çevirirərək oturmuşdu. Mələk gözünü əlindəki kitaba diksə
də, Elzanın bu halını müşahidə edir və nə baş verdiyini təyin etməyə çalışırdı.
Lakin, onun marağına nəhayət Elzanın ani sualı yardımçı oldu:
-
Mələk, sən niyə yaşamağa tələsmirsən?
Mələk
başını qaldırıb onun sualına heç bir münasibət bildirməyən baxışlarla ona baxdı,
sonra yenidən gözlərini yarıda buraxdığı abzasa yönəltdi.
-
A, bağışla. Düzdür axı, sən danışmırsan. Danışmamaq sənin yaşamını təxirə
salır
yəqin. Amma yaşamaq lazımdır.
Mələk
istəyirdi desin ki, axı mən yaşayıram, susmağım yox olmağım demək deyil. Elza
isə demək istədiklərini açaraq, onun tərəfindən
nadir rastlanan ətraflı nitqinə davam edirdi:
-
Sənə yaşamırsan demirəm. Sadəcə, susmaqla sən, səni həyatla məşğul edəcək
fikirlərin qarşısına məhdudiyyət
qoyursan. Onlar ağzından çıxsaydı, sən dərhal onlar üçün həyatdan reallıq payı
qoparmağa çalışacaqdın. Məsələn mən öz fikirlərimə ...Hm...
Mələk yenidən başını qaldırıb cümləsini niyə davam etdirmədiyini
öyrənmək üçün ona baxdı. Elza bunu anlayaraq bir az susdu, sonra dərindən nəfəs
alıb dedi:
-
Hə! Yəni demək istəyirəm ki, mənim fikirlərim həyatımın dizaynerləridir.
Ağlıma
gəlməklə qalmır, yaşam tərzimə
də təsir edirlər. Ancaq indi mən də sənin kimi susmaq istərdim, çünki fikirlərimdən
qorxuram və istəyirəm ki, onlar əməllərdə azadlıq tapmasınlar. Mən gedim yatım.
Hələlik.
Elza getdikdən sonra Mələk kitabı kənara qoyub pəncərədən
açılan darıxdırıcı mənzərəni seyr etməyə başladı. Elzanın gözlənilməz söhbətindən
baş açmağa çalışırdı. Çöldə yağan qara, binadan çıxarkən sürüşüb qonşunun
maşınına dəyən cavan oğlanın tez qalxıb qaçmasına, maşının yaydığı əsəbverici xəbərdarlıq
siqnalının səsinə heç bir reaksiya vermir, “Elzaya nə olub?” sualının ətrafında
mənzərə yaratmağa çalışırdı. Heç nə alınmırdı. Elzanı o qədər az tanıyırdı ki,
onunla bağlı sualların ətrafındakı boşluqları doldura da bilmirdi. Elzanı
düşünmək istərkən, ağlına öz macəralı həyatından xatirələri gəlirdi. Sualın
boşluqlarını dolduracaq xatirə kimi heç uyğun olmayan bir arzusu düşmüşdü
yadına. Universitet vaxtlarında səbəbini bilmədiyi bədbinliyə qapılaraq üç gün
evdən çıxmamışdı. O ərəfədə əlinə baseball sopası alıb sevdiyi oğlanın maşınını
əzişdirmək, sonra evə gəlib kitab şkafında saxladığı Amerikaya getmək üçün nəzərdə
tutulan biletləri götürüb evdən kiçik bir çanta ilə çıxmağı xəyal etmişdi.
Amerikaya getdikdən sonra yerləşdiyi otelin taxtında oturub həyatında ilk və
son dəfə dadacağı siqareti içinə çəkəcək və otağa yaydığı son dumandan sonra
oteldən çıxıb tanımadığı küçələrdə dolaşacaq, qulaqlarında qulaqcıqla küçələri
dolduran laqeyd əhalinin arasında itəcək, bir-iki saatlıq gəzintidən sonra
yorğunluğunu qarşısına çıxacaq ilk yaraşıqlı oğlanın dodaqlarından öpməklə
çıxaracaqdı. Xəyalının ardını təxəyyülü mənzərəylə təmin etməmişdi.
Xatırladığının üzərinə bugünki həyatı da əlavələr etmir, yenidən onu Elzayla
bağlı suala qaytarırdı. Elzaya nə olmuşdu və o niyə bugün səmimiyyət qapılarını
açmışdı?
Qeyri-stabilliyi Elzaya həyatının əlindən sürüşdüyünü
otuş beş yaşında hiss etdirməyə başlamışdı. Dolu-dolu yaşadığını düşünsə də,
qırmızı bir SOS lampası beyninin bir köşəsində yanmağa başlamışdı. Yaşadıqları
dolu kimi görünsə də, bilirdi ki, həyatı konkret mənzil başı olan düz bir yola
deyil, hər döngəsində yaşıl işıq yanan, kəsişən dörd yola bənzəyirdi. Düşüncələrinə
qoymadığı məhdudiyyət, hərəkətlərini də mövcud bəzi çərçivələrdən çıxarır, beləliklə,
onlar da məhdudiyyətdən azad olunurdular.
Bilmək, görmək, eşitmək, anlamaq, hiss etmək, dərk etmək,
rahat olmaq, narahat olmaq, vaz keçmək, xəyal etmək, arzulamaq, ümid etmək - ən
çox istifadə olunan mücərrəd anlamlı fellər olduqda, konkret anlam ifadə edən
sözlərlə yola getmir insan. Bu mücərrədlər konkret sözlərdəki həqiqət yükündən
qaçmağı təmin edir.
Elza
sərxoş olduqda dediklərinin mənasını dərk edir, lakin hiss etdiklərində narahat
olduğuna görə, sərxoşluğu əməlli-başlı nəzərə çarpırdı. Mələyin ağlında sual
doğuracaq qəribə söhbətdən iki gün sonra Elza evə sərxoş gəlmişdi. Əlindəki
paketin içindən daha bir pivə şüşəsi çıxarıb masanın üzərinə qoymuşdu. Mələk
heç nə demədən onun əl-ayağına dolanmamağa çalışır, həm öz otağına keçmək istəyir,
həm də onu qonaq otağında tək buraxmaq istəmirdi. Elza ingilis dilində zümzümə edə-edə
masanın arxasında pivə şüşəsinə gözlərini dikmişdi. Aydın idi ki, gözləri ora
dikilsə də, fikri başqa yerdədir. Qapı ağzında dayanıb onu seyr edən Mələyə
üzünü tutaraq:
-
Gəl! Gəl, sən də otur burda.
Mələk
sakitcə keçib Elzayla üzbəüz oturdu.
-
Hə ...Yəqin ki, niyə içdiyimi soruşmaq istəyirsən amma mən sənin bu
sualına cavab
verməyəcəm.Tın,tın,tın...Now
you’re just somebody that I used to know…Tın-tınn,tın-tın. Əvvəllər mən heç
qazlı su da içmirdim. Yadındadı? Sağlamlıq, gözəllik mənim üçün ön sırada idi.
İndi də belədir. İçkiylə isə mən ən qatı düşmənlərik. Ha çalışıram ki, içdikdən
sonra özümü idarə edim, alınmır. Bir azdan görəcəksən, ya ağlayacam, ya da
durub kompüterdə istədiyim mahnını açıb başlayacam rəqs etməyə, sonra yəqin ki,
çox danışacam. Bir az da başın ağrayacaq.
Danışdıqca əlinin altında o yana - bu yana oynatdığı parç
əlindən sürüşüb yerə düşdü. Sınmadı. Mələk əyilərək qədəhi yerdən götürüb
masanın üzərinə qoydu. Elza pivə şüşəsini açıb parça süzmək istədi, lakin Mələk
onu durdurdu və gedib başqa bir parç gətirdi. Sonra yenə də sakitcə öz yerinə
oturub Elzanın qarışıq, diskursiv nitqini dinləməyə davam etdi.
-
Çox saq ol, parç üçün. Sən yatmırsan? Sən niyə susursan ki? Hm... Belə
də ki, özün
bilərsən. Ən yaxşısın sən
edirsən. Mən o qədər çox danışıram ki, sözlərimin altından qalxmaq çətin olur mənim
üçün. Məsələn, bir gün fikirlərim mənə dedi ki, gəl biriylə oyun oyna. Anında
da oyunun formatını təxəyyülüm hazırladı, həyəcanlandım, sussaydım oyun
başlamayacaqdı, amma restorandakı rəfiqəmlə paylaşdıqdan sonra oyun başladı.
Saat neçədi? Hanı mənim telefonum? Aaa... Çantamdadır. Qəribədir, mən heç vaxt
telefonu çantamda gəzdirməzdim. Rəfiqəmi tanıyırsan? İdil- türkdür. Mənə qarşı
hansı hissləri olduğunu anlaya bilmədiyim, özümün ona qarşı laqeyd olduğumu
düşündüyüm Sərxanın telefon nömrəsini İdilə verdim. İdilə dedim ki, Sərxana
başqa bir qız adıyla sms yazsın. Oyun istədiyim kimi başladı, istədiyim kimi
davam etdi, indi də deyəsən istəmədiyim kimi nəticələnmək üzrədir. Sərxan
İdilin kim olduğunu bilirdi, telefonda
görüşəcəyik deyə razılaşmışdıq. Ancaq Sərxan məni qısqandırmaq üçün,
yoxsa nə üçün bilmirəm, İdillə görüşmək istədiyini tez-tez dilə gətirir,
görüşümüzün nə vaxta planlandığını öyrənmək istəyirdi. Biz də ona dəqiq vaxt
deməmişdik. İndi İdil ona Günay adıyla Azərbaycan türkcəsində sərbəst danışaraq
tanış olmağı təklif edəndə Sərxanın həyəcanlandığı hiss olunurdu. Sms-ləşmələri
bir müddət davam etdi. Sərxanın “Günay”la görüşmək üçün etdiyi inad bəzən məndə
anlamadığım qısqanclıq hissi oyadırdı. Amma əyləncə daha dadlı gəlirdi və mən mənfi
hisslərimi unudurdum. Mmm...Mələk, mən
acmışam. Yeməyə nə var? Ya da yox, yeməyəcəm. Kökəlirəm.
Mələk qalxıb mətbəxdən onun üçün yeməyə bir şeylər gətirmək
istədi, Elza isə onu əlindən tutub yerinə oturtdu.
- Qulaq as da... Mən hələ qurtarmamışam axı.Harda
qalmışdım, harda qalmışdım? Harda? Eh, unutdum. Yox, dayan danışıram. Deməli, nəhayət
ki, “Günay”la S ərxan
görüşdülər. . Now and then
I think of all the times you screwed me over. But had me believing it was
always something that I'd done… Tın-tın-tın… Görüşdükləri yerdən İdil mənə sms yazdı ki,
“Birlikteyiz”. Mən on-on beş dəqiqə sonra Sərxana zəng etdim, o
da telefonu açmadan məşğula verdi. Bax! Məşğula verdi! Mənim zəngimi məşğula
verdi!
- Onların görüşünün yarım saata kimi
davam etməsi üçün 10-15 dəqiqə də dözdüm və ardınca İdilə zəng etdim. Mənimlə
danışarkən İdil başladı türkcə danışmağa. Nə isə. Yəqin ki, başa düşdün. Sərxanın
nifrətini qazandım, onun “Günaya” yox, İdilə aşiq olmasını təmin etdim, özümü də
bu oyunun qalibi elan etdim. İndi də buna görə içmişəm. Otuz beş yaşlı bir
insanın bu cür 16-17 yaşlı yeniyetmələrin
ağlından çıxa biləcək bir oyuna imza atması doğrudan çox gülməlidir. Özümə
gülürəm. Mən həyatımı bənzətdiyim dörd yolu tıxaclarla doldurmuşam, indi də
haqqlı-haqsız olduğum məqamları ayırd edə bilmirəm. Mən qürurluyam axı. Həm də
mən ağılsızam. Sən indi fikirləşirsən ki, madam belə bədbəxtsən, içirsən,ağlayırsan,
üzülürsən, niyə ailə qurmursan? Otuz beş yaşın var, niyə uşaqların başının
altından çıxacaq oyunlara özün müəllif olmusan? Hm... Sən mənə bax e! Necə
dil-dil ötürəm?! Bu fikirlər ayıq olanda çətin məni yaşada. Mən rahatlıq ölüsüyəm.
Oğ....ş! Oy, bağışla ha, baciş! Oldu? Ay
sağ ol! Mən niyə ərə getmirəm? Ay axmaq Elza, ərə get də! Qorxuram e ...- göz
yaşlarını tuta bilməyərək ağlamağa başladı. Bir neçə dəqiqə ağlasa da, sonra
hıcqıra-hıcqıra nitqinə davam etdi:
- Mələk, mən qorxağam e. Azadlığımı
itirməkdən qorxuram. Bir də deyirlər e, insanın yaşı arta-arta tələbləri də
artır, bax, mənim yaşım arta-arta həyatdan istədiklərim o qədər çoxalıb ki, ailənin
yerini məni xoşbəxt etməyən hər şey tutub. O qədər doldurmuşam ki siyahını, hansından
yaşamağa başlayacağıma qərar verə bilmirəm artıq. Mən məşhur olmaq istəyirəm.
İstəyirəm çox tanınmış bir iş qadını olam və şöhrətimin tam zirvəsində öləm.
Eşitməmisən? Səhnədən şöhrətin zirvəsindəykən uzaqlaşmaq lazımdır. Ay sağ ol! Mən
də elə olsun istəyirəm. Yenə də qorxuram ki, birdən ölüm-ölüm deyərəm, sonra
canı verənə acıq gedər və şöhrətsiz ölüb gedərəm. Aaaaaaa!!! Bəsdir susdun da! Bezdirmisən e!
Evə gəlirəm, varlığınla-yoxluğun arasında heç bir fərq olmur. Danış da! Nədən
qorxursan? Güya belə etməklə sən həyatdan qaça biləcəksən? Həyatdan, məsuliyyətlərdən,
öhdəliklərdən... Qaça biləcəksən? Yox!
Nitqinin sonunu Mələyi qınamaqla, susmağın ona heç bir
fayda verməyəcəyinə inandırmağa çalışmaqla natamam bitirən Elza stuldakı yerini
kresloyla dəyişmişdi. Susduqdan beş dəqiqə sonra Mələk onun yuxuya getdiyini
anladı. Yüngül payız adyalını gətirib onun üstünü örtdükdən sonra öz otağına
gedib Elzanın dedikləri barədə düşünmək istəmədən yatdı.
Səhər Elza gecəki sərxoşluğun baş ağrısından, Mələk isə
dan yeri sökülmədən oyanıb onun dedikləri barədə düşüncələrin yaratdığı baş
ağrısından dərman axtarırdı. Elza Mələklə yenə də əvvəlki kimi, sanki heç qohum
deyillərmiş kimi davranmağa davam edirdi. Görünür, gecə barədə unutmuşdu. Açılan səhərin daha bir özəlliyi ondan ibarət
idi ki, Mələk də baş ağrısına baxmayaraq heç bir həyəcan ya da narahatlıq
yaşamırdı. Hisslərin və düşüncələrin bu qədər ani dəyişikliklərə uğraması Mələk
üçün yeni olmasa da, baş ağrısıyla bərabər, çatışmazlıq da hiss edirdi. Bu
çatışmazlığın hisslərə, yoxsa fikirlərə aid olduğuna hələ tam qərar verməmişdi.
Gecədən günorta yeməyinə nə hazırlayacağına qərar verib səhər qərarını unutmuş
biri kimi çatışmazlığın hardan qaynaqlandığını öyrənməyə çalışırdı. Mətbəxdə
özünə çay süzüb stəkan əlində, öz otağına keçdi. Orada gözü rayona gəldikdən bəri
bağlı olan mobil telefonuna sataşdı. İstifadə etmədiyi üçün telefonu kitab rəfinin
yuxarısına qoymuşdu. Qeyri-iradi olaraq gedib telefonu götürüb açdı. Bir neçə
mesaj ard-arda gəldi. Heç birini açmadan yeni bir sms yazmağa başladı: “Salam.
Necəsən?”
Cavab özünü çox yubatmadı və “Kimdir?” sualıyla gəldi. Mələk
də “Mələk. Unutmuş olarsan yəqin.” şəklində cavab yazdı. Yarım saat qarşı tərəfdən
gələcək cavabı gözlədikdən sonra düşündü ki, hər halda daha cavab gəlməyəcək,
nahaq yerə telefonu açıb sms yazdı. Elə telefonu söndürmək istəyirdi ki, sms gəldi:
“Xatırladım. Yazdığına təəccübləndim. Sən necəsən?”
-
“Mənim necə olduğumun artıq çoxdandır ki, fərqi yoxdur. Sənəmi
itirdikdən sonra
susmağa qərar verib rayona
köçmüşəm”.
-
“ Susmaq? Bunu anlamadım. Yəni sən indi heç kimlə danışmırsan? Bakıya
qayıtmayacaqsan?”
-
“ Hm... Mən sms-imdə Sənəmin adını çəkdim, sən isə onunla bağlı heç
bir reaksiya
vermədin. Görəsən, doğrudan da
onun sənin gözündə heç dəyəri yox idi?”
Bu sms-dən sonra Mələk Ramizin cavabını iki saatdan çox
gözlədi. Gözləmək istəmirdi, istəyirdi ki, ürəyindən gələn bütün şikayətləri
yazıb göndərsin ona. Amma susmaqla bərabər səbr etməyi də öyrənmişdi, gözləmək
çətin olsa da, iki saatdan sonra Ramizdən nəhayət cavab gəlmişdi:
-
“ Mən belə olsun istəməzdim. Amma o da məni yanlış anladı...”
Sms-ləşmələr
Mələyin şüuraltısının nizamladığı bir ardıcıllıqla davam edirdi. Nəticə isə
Ramizin bir həftəlik Mələkgili
rayonda ziyarətə gəlməsiylə başladı. Bazar günü olduğundan Mələk də, evdən gec
çıxmağı planladığı üçün Elza da evdə idi. Ramizə qapını Mələk açdı, baş hərəkətiylə
salamlaşıb əl işarəsiylə onu içəri dəvət etdi.
Qapı səsinə öz otağından çıxan Elza Ramizlə salamlaşıb məcbur qonaq
otağına keçməli oldu. Mələk susmağa davam etdiyi üçün qonaqla birinin həmsöhbət
olması gərək idi.
-
Salam. Xoş gəlmisiniz – deyərək üzündəki soyuq ifadəni dəyişmədən
Elza Mələk və
Ramizlə birlikdə qonaq otağına
keçdi.
-
Mələk, sən həqiqətən heç kəslə kəlimə kəsmirsən?
Ramizin
sualını gözlərini aşağı salaraq cavablandıran Mələk Elzanın bu suala
münasibətini gözlədi. Elza
dedi:
-
Gördüyünüz kimi, hətta gələn qonaqlar üçün belə Mələk öyrəşdiyi
haldan əl çəkmir. –
Sonra da üzünü Mələyə tutub
onun gözlərinə baxdı. Heç bir reaksiya görmədi.
Mələyin şüuraltısındakı cızmaqaralar hər şeyi doğru təxmin
etmişdilər. Ramizin xarici görünüşü və davranışları bir kişi kimi hər bir
qadının zövqünü oxşaya bilərdi. Elza da bu qadınların siyahısına əlavə edilməkdə
idi. Mələk susurdu, Ramiz və Elzanın söhbəti isə ilk dəfə görüşdüklərinə
baxmayaraq yüksək templə davam edirdi.
-
Eşitdiyimə görə, siz hərbiçisiniz, həm də nişanlısınız.Elə deyilmi?
-
Eşitdiyiniz zamanlarda hər ikisi idim. İndi isə nə hərbiçiyəm, nə də
nişanlı.
Elza
aldığı bu cavabdan dolayı qaşlarını çataraq sual dolu baxışlarıyla Ramizə
baxdı.
Ramiz də bu baxışların gizlədiyi
suala cavab verdi:
-
Nişanlandığım insanla yaşadığım problemlər özünü mənim işimə də
yansıtdı. İndi
qarşınızda istehfa ərizəsini
yazıb uşaqlıq arzularından əl çəkən bir siravi vətəndaş dayanıb.
Elza bu cavabla kifayətlənmişdi. Mələk isə Ramizin
nişanlısından ayrılmasına təəccüblənmişdi. Ramizin səsi və ümumiyyətlə, xarici
görünüşü, üz cizgilərinin danışarkən aldığı şəkil Mələyin gözlərini indi də əvvəlki
kimi özünə cəlb edirdi. Lakin, ağlında qurulan və özünün də fərqinə varmadığı oyun onun ürəyinin səsini
susdurmuşdu. Otelə yerləşmək istəyən Ramiz gözlənilməz bir razılıqla Mələkgilin
qonağı olmuş və qonaq otağında ona ayrılan yerlə evin üçüncü sakini olmuşdu. Səhər
yeməklərini həmişəki kimi Mələk hazırlayırdı. Yalnız həmişəkindən fərqli olaraq
Ramizin də iştirak etdiyi səhər yeməyində Elza iştiraksız qalmırdı. Gəldiyi ilk
iki gündə Mələyi susqun görməyə öyrəşməyən
Ramiz artıq Elzayla həmsöhbət olmağa öyrəşmiş, Mələyə verəcəyi sualları
Elzaya ünvanlamağa başlamışdı. Gündüzlər qonaq otağı yenə də hər kəs üçün ortaq
otağa çevrilirdi. Mələk iki gün kitablarına fasilə vermişdi, çünki Ramizlə Elza
arasında baş verənləri müşahidə edərək ağlında qurduqlarına yekun düşünməli
idi. Ən çətini də bu idi.
Sənəm sağ ikən Mələyin Ramizlə tanışmaq fürsəti olmuşdu və
bu tanışlıq onun ürəyinin bir küncündə xüsusi bir yer tutub kilitlənmişdi. O
yeri tutan hisslərin danışmasına Mələk əvvəllər Sənəmə görə icazə vermirdi.
Zaman keçdikcə, Sənəmin Ramizə bağlılığı artdıqca, Mələk ürəyinin bir küncündə
tozlanan bu hissləri unutmuşdu. Elza ilə Ramiz arasında yaranmış olan səmimiyyət
yenə Mələyə Ramizlə ilk tanışdıqları vaxtı xatırlatmışdı və bu xatırlatma
qısqanclıq hissini oyadaraq illər öncə ürəyinin küncündə yatan o hisslərin tozunu
almağa başlamışdı. Bəzən Elzayla Mələk yoxmuş kimi səmimi zarafatlar edən, Mələk
qonaq otağında kitab oxuyarkən mətbəxdə çay içərək söhbətləşən Ramiz Mələyin
susmasına dair verdiyi sözü hər an təhlükə ilə qarşı-qarşıya qoyurdu. Bəzən
onların söhbətini şirin yerdə kəsib hər ikisini Sənəmin ölümündə günahlandırmaq
istəyirdi. Sənəm yadına düşdükdə isə yenə sakit mövqeyinə qayıdırdı. Mələk öz
xudbinliyi ilə rayona köçdüyü gündən mübarizə aparmağa başladığı üçün bir anlıq
özündən çıxaraq ağlının qurduğu səhnələri dağıtmamağa da öyrətmişdi. Həyəcanla
ürəyindən qopmaq istəyən hisslərə beş saniyə vaxt verib onları özündən
uzaqlaşdırırdı. Belə edə-edə artıq Ramiz və Elza səmimiyyətinin tutduğu yolda
maneə kimi yox, işıqfor kimi rol almağa başlamışdı. Onların baş-başa
qalmalarına daha çox şərait yaradır, ürəyinin çox dərinliyində onu incitmək istəyən
iniltinin səsini alırdı.
Bir gün evdən
Elzanın işdən gəlməsinə yarım saat qalmış çıxan Mələk evə qayıtdığında tapdığı
kağız parçasını oxudu: “ Mələk, darıxma. Biz Elza ilə mərkəzdəyik. İstəsən sən
də bizə qoşul.” Kağızı oxuduqdan sonra cırıb atdı. Keçib babasının stulunda əsəbi-əsəbi
oturaraq özündən nə baş verdiyini soruşdu: “ Mələk, sən axı onu sevmirsən.
Xudbinliyini susdurmuşdun, yenə niyə dindirdin? Sus, sus, sus artıq! Məgər
telefonu açıb ona mesajlar göndərərkən bilmirdin ki, məhz bu səhnə üçün ssenari
yazırsan? Bilirdin. O vaxt buna ad verməsən də, bilirdin. İndi bu səhnəni görmək
səni niyə özündən çıxarır ki? Özünə gəl və oyundan çıx... Oyundan... Çıx...
Hansı oyun? Nə oyun? Bu oyun deyil ki, Mələk. Bu həqiqətdir. Sənin barışmalı
olduğun, qaydalarını dəyişə bilməyəcəyin bir həqiqətin sənə oynadığı oyundur.
Onlar üçün isə oyun deyil. Elzanın xoşbəxt olması və qorxaqlığını aradan qaldırması
üçün qarşısına özü kimi birini çıxardın. Ola bilərdi ki, özü kimi biriylə yola
getməsin və xoşbəxt olmasın amma o zaman da mənim Ramizi tanımamağım lazım idi.
Ramiz xudbin, əyləncəpərəst və azadlığına düşkün olsa da, ona məhdudiyyət
qoymağı bacarır. Bunu ondan öyrənəcək insan isə Elza olmalıdır. Elza... Yox...
Bu həqiqətdir... Həqiqətdə yalan varsa, bu həqiqətin yalanı - mən və mənim
hisslərimdir. Bu qədər bəsdir. Sənəm, qayıdıram. Sənin yanına qayıdıram...”
Ramiz Elza ilə evə qayıtdıqlarında yazdığı kağız
parçasının yerində yeni bir kağız parçası tapacaqdı: “Mən Bakıya qayıdıram.
Sizin üçün darıxacağam. Ancaq sizdən çox xahiş edirəm, məni bir müddət
axtarmayın, çünki mənim özümlə mübarizəm hələ davam edir. Sadəcə bir-birinizi
qoruyun. Nə demək istədiyimi anladınızsa, eqoistlik edib anlamamazlıqdan gəlməyin...
Özünüzə yaxşı baxın. Saq olun”
-
Həəə... Sənəm! Sondan əvvələ qayıtdım. Sükunətim mənim sonum
olacaqdı.
Xudbinliyimlə apardığım
mübarizədə nə qədər çox müsbət keyfiyyətlər qazansam da, ona tam qalib gələ
bilmədim. Sənə daha məni eşitməyəcəksən demişdim, demək ki, yalan demişəm. İndi
səsimi eşidirsən yenə...- Mələk Bakıya qayıtdıqdan sonra ilk ziyarət etdiyi yer
Sənəmin qəbri idi və artıq susmurdu. Bu dəfə ürəyində yox, öz səsini eşidəbiləcəyi
səslə danışırdı.
-
Ramizlə Elzanın hekayəsinin davamını yazmadım. Onlar bizim
romanımızda
bir parça idilər. Elzanın
parçacıqlarını uşaqlığımdan bugünə kimi bir araya gətirib onun portretini
yaratmağa çalışırdım. Portret həmişə yarımçıq alınır və soyuq təəssürat
yaradırdı. Ramizin parçacıqlarını isə yarıdan toplamağa başlamışdım, o
parçacıqların əvvəli məndə yox idi. Onun da portreti yarım alınır və həyatdakı
zahiri gözəlliyini tam ifadə etmirdi. Mən də onu Elzanın portretindəki boşluğa
yerləşdirməyə çalışdım. İnanmazsan, amma deyəsən bunu bacardım. Bu portreti sənin
də görməyini istərdim. Nə əvvəlki soyuqqanlılığından, nə də çatışmazlıqlardan əsər-əlamət
var, çox gözəl və mükəmmələ yaxındır. Mən mükəmməl görmədiyim üçün buna mükəmməl
deyə bilərəm, çünki aciz təxəyyülüm nə bu portretə əlavələr edə bilir, nə də
ondan səhvlər tuta bilir. Onların hekayəsini ifadə edən bu portret qoy bizim
romanımız yazılan kitaba üz qabığı olsun. Ya üz qabığına görə oxunacaq, ya bizə
görə ... Ya üz qabığı bəyəniləcək, ya biz, ya onlar anlaşılmayacaq, ya da biz qınanacağıq
...
-
Oh, sənə surprizim var. Mən
sabahdan “Təbiətsevər velosipedçiler klubu” ilə
səyahətə çıxıram. Hələ dəqiq məlumatım
yoxdur bu səyahətin sərhəddi keçib-keçməyəcəyindən. Bu səyahətə qatılmağımın
yeganə səbəbi apardığım mübarizə üçün axtardığım yekundur. Susmaqla bu yekuna
varacağımı düşünürdüm, alınmadı. Məni yenə gözlə, Sənəm. Hələlik...
Sənəmi torpaq altındakı dünyasında daha bir neçə illik
yalnızlığıyla baş-başa buraxan Mələk həyatının özünə məlum olmadığı gələcəyini
xudbinliyi ilə apardığı mübarizəyə həsr etmək fikrində idi. Artıq düşməninin
adını tapmışdı. “Xudbinlik”. Bu söz - ona həm paxıl, həm xeyirxah, həm qəddar,
həm mülayim, həm xoşbəxt, həm bədbəxt maskalarını geydirib həqiqi üzünü
unutdurmağa, silməyə çalışan söz idi. Mələyin mübarizəsi də bu sözü varlığından
silməklə başlamışdı ...
No comments:
Post a Comment