Yaxşı bilirsiniz ki,bəzən özünüzü çiçək zənn edib doğru əlin sizi qopardığını düsündükdə,qoxunuzu almağa fürsət tapmayan insanların xatirə dəftəri arasında gizlədilirsiniz.Siz dəftərlə birlikdə
qocalırsınız...O da ya açılır,ya da zamanın tozuna çevrilir...
Bazı sözler güçlü değil,ağır
olurlar.Her ağırlık da güç
değildir.Mesela,yürek yumruk kadardır ama ana organ ola biliyor 100 kiloluk
bedenler için.Bazılarının sözleri bizi kırabildiği için değil,onları
kaldıramadığımız için kırılırız...
"Umutlu" yaşam süren
insanlar, umutlarının baş harfinin solduğunu gördüğünde "mutlu" ömür
sürmeye karar verdiler. Ille de, birini solduracaklardı....Eh!!!
Kumral saçlarını,sesini,boyunu,gölgeni
tanırım bir gün geri dönersen. Ama ruhunu sen giderken arkadan ferk ettim, geri
dönerken tanımaya bilirim...Şaşırırım ve arkamı çevirip gidebilirim. Sen de
şaşırırsım...Ama ruhumu tanıma zamanı da sana gelmiştir demek ki...Geç kaldın...
Əlimdəki qədəhin zəhər olduğunu bilmədən
içirdim,ta ki o qədəhi əlimə tutuzduran əl sahiblərinin gedişinin "Zəhərləndin!" damlayan bağırtısını
duymayınca...Qədəhi atdım,zəhəri uddum...Gedənlərin artıq bulanıq silueti örtür
gözlerimi.Yox, ölmürem.Məğlub rolunu oynamağa dəvət edilmişəm. Ancaq mən
spontanlığı sevirəm,səhnədə təəccübləndirə bilərəm.Qalibiyyətin manifestini
oxuyaram.
Mahnılar daha mərddirlər.Heç olmasa üzərkən insanın qulaqlarından ürəyinə
süzülürlər,içində olurlar,daha yaxın olurlar,qaçmırlar...
Ölüncə,mən də sizə yuxarıdan aşağı baxacağam. Hələlik isə bunun üçün çox
təvazökaram...
Səssizlik məni kar etdiyi kimi sənin də qulağına bağırsaydı,min könülə
ustalıqla yerleşdirdiyin sözləri unudar və səssizliyin içine dolardın...
Gedişimdən məni tapmasını istədiklərimin xəbəri olmaz,ancaq qaçdıqlarım
anında yerimi bəlli edərlər...
Ağıllarına güclü təzyiq göstərən fikirlərdən gözləri işıqlanan insanların
yolları da sanki gözlərindəki işıqla aydınlanır.Bəzilərini bu aydınlıq uçuruma,
bəzilərini də zirvəyə doğru
aparır...Qalanları isə bu işığı ya gücləndirməyə xidmət edir,ya da gücünü
tükətməyə...
Təkəbbürlü gicbəsərlər
dünyaya gələndə, gərək ağıllı və təvazökar insanlar 6 aylıq olsalar da,dünyadan
köçəydiler....Heyf...
Biraz benziyoruz aslında.Ruhumuzun aradığını değil,gözümüzü okşayanın
yanında olmayı tercih ediyoruz.Ama demezler mi,gözler kalbin aynasıdır? Belki
benim gözüm de ruhumun aradığını sende buluyor.Ama bu benim gözüm...Senin gözlerin
konuyu direkt anlamış,bi' sorun var onlarda kesin...
Bəziləri Günəşin bütövlüyünə sevinir,bəziləri isə Ayın yarım olduğu
günlərdə Günəşə paxıllıq edir.Ancaq nə Ayın,nə də Günəşin bir-birlərindən
xəbəri var.Yəqin,gecə və gündüz arasında olan bu razılıqlı ayrılığı, insanlar
öz aralarında tədbiq edə bilmədiklərinə görə,bədbinlik və nikbinliyi müxtəlif
mənfi və müsbət hisslərə bölüb özlərini ən anlaşılmaz varlıq ediblər...
Sözlərlə bəzilərinin qanına işləmək olar, amma qanları laxtalanar deyə ağır
yükləmək istəmirəm...;)
Hatalarımın çoğunu kafamda sen varken yaptıysam,seni kafamdan çıkarıp
hatasız kul olmaktan korkuyorum.Sonra "deli" falan derler...Hataların
"peşinden gelmek" gibi bi' özelliyi vardır...Hatasız kul olunmuyor
işte,kafayı temizlesen de. Hatalar geçmişi kendileriyle geleceğe taşıma
özelliğine sahipler...Belki de asıl düşmanlarımız ve hatıraların en iyi
dostudur Hatalar...
Sən otağında işıqları söndürüb qaranlıqda yatmaqdan qorxan uşaq,mən isə
qaranlıqda uzanıb şəhərin pəncərədən sayrışan işıqlarını lay-lay kimi dinləyən
uşağam.Sən təkliyin və işıqlı otağınla, mən şəhərim və onun laylasıyla
öyünürəm.Böyüdükdə səni layla sanıb,otağımı işıqlandıra biləcək nurun sən
olacağını hardan bilim? Böyüməyəcəm.Düz danışan uşaq olmaq daha yaxsıdır,
nəinki yalanlarıyla özünü aldadan böyük...
"Mutlumusun acaba?" diye soracağım, ama cevabina bi' yararım
dokunamaz ki. Elimi uzatamam sana,çünkü seni de,onu da bir arada kaldıramam.Sen
mutsuzsan,o seninle mutludur demek ki.Sana uzanan elim,onun mutsuzluğunu
salacak köprü olur.Üzerinde yürüyemez,çünkü sen geçtikten sonra,yıkılır o köprü.
Mutlumusun,acaba?!
Dövrümüzü başqa dövrlərdən fərqləndirən keyfiyyəti hər halda,keçmişdən
gözəl və ya qorxunc,iyrənc,zövqlü və ya zövqsüz çalarları qopararaq zamanında
qarışdırıb gələcək üçün abstrakt rəsm hazırlamasıdır.Hələ heç kəs o abstraktı
anlayacağına söz verməyib və hər kəs öz firçasını bu rəsmin hazırlanacağı
molbertdə görməyə layiq sayır...Amma ki...Hər işdə bir amma olduğu kimi...
Belə çıxır ki,hər dövrün öz tələbi varsa, bizim dövrümüzün heç zövqü
yoxdur...
Bax, mənzərəyə! Xəzər Bakını qucaqlayəb,səma Günəşi alıb qoynuna,şəhər
insanları uydurub özünə. Məni görürsən? Hm...Mən sənin ovucuna belə sığmadım
deyə bunların hamısın ürəyimə yerləşdirdim,özümü isə harada unutdum
bilmirəm...Rəsmə diqqətlə bax, bəlkə təsadüfən siluetim gözünə dəyər. Ancaq
yox.Şəkli çəkən mənəm axı...
Kölgəmə yansıt özünü,bəlkə qəlbimdən çıxmış olarsan...
Əjdahalar,əcinnələr,ifritələr kəşf etməkdənsə,canınızı incidən insanın
adını salsaydınız nağıllarınıza.Bəlkə adaşlarına zamanımızda rastlasaydıq,uzaq
durardıq...Yoxsa sizin mələk dedikləriniz,indi qanadsız gəzirlər...
Nə gözəl sözlər var dilimizdə! Ətrafımızı insanlarla hörüb içindəki
boşluqda yalnız qalmaq üçün nə gözəl nitqimiz var! Nə heyran baxışlar var
ətrafımızda! Kor gözlərin nurunu ürəyimizə doldurub nə cəsarətli addımlarımız
var! Nə böyük uçurumlar var ağlımızda, ürəyimiz itələrsə çırpılıb parça-parça
olmaq üçün!!!!
Sen beklediğini içeri almak için kapıyı açarsın, kapılarsa seni dışarı
çıkarmak için açılır.
Kiçik şeylərlə xoşbəxt olduğunu iddia edən insanlıq,necə olur ki,böyük
xətalara yol verir? Hər halda, xoşbəxtlik də "özü kiçik,hikkəsi
böyük" olanlardandır. Həm yoxluğuyla bədəl ödədir,həm ani varlığına çox
böyük bədəl biçir...Insanoğlunun acizliyi görə bilmədiyi şeyləri yanlış
dəyərləndirməkdədir bəlkə də...
Bəzi insanlar nə ağlamağı unudar,nə də gülməyi. Onları nə sözün əsl
mənasında güldürən olar, nə də ağladan. Bu insanları başqaları göz qırpımında
"laqeyd" adıyla təltif edərlər, ancaq unudarlar onlara diqqətlə baxıb
"öyrəşdik!" deyən gözləri oxumağı.Bəzi "məsum"ların
gözüylə, günahkarların gözü arasında balansın pozulmasıdır,bəlkə də yeganə
pozulmuş balans.
No comments:
Post a Comment