Doğulmayan şeirim

Nəfsini mənimlə sınağa çəkmə,
Mən səni özündən ala bilərəm.
Sevgini içində döndərib daşa,
Səni öz gözündən sala bilərəm.

Ayrılıq süni bir tamaşa deyil,
Səhnədə səninlə ölə bilərəm.
Ağacı yarpaqsız çəkən rəssamın
Fırçasın əlində bölə bilərəm.

Nə ana, nə ata həsrəti çəkmə,
Səni şeirimdə mən doğa bilərəm.
Özgənin təbindən qopacaq eşqi
Bətnimə düşmədən boğa bilərəm.

Elə-belə

Sən axı bilirsən mən necə yadam
Sənə də,tutduğun o yad ələ də.
Səncə ola bilər mən kimi adam?
Ölmüş sevgisini sevə hələ də.

Ölmüsən, beynimdə cəsədin qalıb
Kölgəmi adlayıb, bənd olub mənə.
Getmisən, gələnlər həsəd aparıb
Sabaha sağ çıxan dünənki sənə.

Mənə bu yaddaşı oyuncaq verib
Qırdığım hər şeyin yenisin alır.
Cənnətdən almanı dərənlər dərib,
Yazan da bədəlin bizlərə yazır.

Sən axı bilirsən mən kimi adam
Özünə yalanı sevdirə bilər.
Özümə də yadam, sənə də yadam
Kim kimi özünə qaytara bilər?