SÜZGEÇ #2

🎯Bi’ düzen değişiyor. Değişim öyle bir süreçte ki, tarihi adalet sadece bir devlet için değil, bir kaç devlet için tezahür ediyor. Şöyle ki, Azerbaycan tarihi topraklarını, kendi öz topraklarını hain terrorcü devletin pençesinden kurtarırken, ona destek olan devletler de siyasi meydanda müttefiklerinin, dostlarının kim olduğunu açık ve net görmeye başlıyor, bu davada yanımızda olmayanlar ise hain “evlatlarının” artık hiç bir işe yaramadıklarını, bu saatten sonra “kullanılabilir” durumda olmadıklarını farkediyorlar. Hala üç maymunu oynamaya devam etseler bile, örneğin Ermenistanı artık hiç bir zaman eminlikle müdafaa edemeyeceklerdir.

🎯Emperyal güçlerin “üçüncü devletler” olarak tanımladıkları devletler artık bu etiketi koparıp atmak üzereler. Bu güçlerin çok önemsedikleri projeler bir kere küçümsedikleri devletlerin şah damarlarında gerçekleşiyor ve bu devletler tarihi iyi bilirler. Tarihte düştükleri tuzaklardan gayet iyi haberdarlar ve bu acıyı hiç bir zaman unutmamışlardır. Bu devletlerin anne sütünden aldıkları maddeler onlara hiç bir zaman hainlik, riyakarlık aşılamamıştır. Ki bu da sahip oldukları topraklarından, ideolojilerinden ve sergiledikleri İNSANLIK örneklerinden vazgeçirmeyecek bir bioloji bağışlamıştır bu vatanın evlatlarına. Çok uğraştılar sütümüze bile “katkı”da bulunmaya fakat olmadı. Olamazdı da zaten. Çünkü kurt kışı geçirir, ama yediği ayazı unutmaz. Bunu da o güçler unuttu. Gücü onları nisyana sürdü. Ve kurmak istedikleri o YENİ DÜNYA DÜZENİNİN şu an yön vericileri küçümsedikleri o “üçüncü devletler”...

🎯Güç birlikten doğar. Birliği ise yaşanan ortak tarih, ortak acılar ve ortak yanılgılar doğuruyor demek ki. Tüm bunları farkedip, analiz edip ayağa kalkmamak mümkün değil. Güçlendiysen, ayağa kalkacaksın, boyun eymeyeceksin, “efendimiz” diye ortalıkta çaresiz kalmayacaksın. Biz gücümüzü topladık ve darbesinin şiddetini şu an ağır biçimde hissediyor düşman(lar).

P.S. Hayal-mayal, obliviona sürüklenmeler, bağırarak zihnimize sokulan klişe “düzen”ler demek ki, aslında gerçeklere hesap vermeden hükmedemezmiş. Bu kadar basit...

https://www.gazetehamburg.com/makale/suzgec/

https://www.kirmizilar.com/tr/index.php/guncel-yazilar3/5472-karabag-azerbaycan-dir

SÜZGEÇ✍️

🎯 Belli ki, pandemi sonrası dünyanın bazı gerçeklerle yüzleşme zamanı geldi. Bunun pandemiden sonra olması yada pandeminin sırf bu süreçte vukubulması belki bir tesadüftür, belki de olaylar zincirinin ana halkası. Şöyle ki, tüm devletler bir arınma süreci yaşadı, her kes safını belirledi, bugüne kadar evrak üzerinde bold yazıyla görmezden gelinen gerçekler artık gözden kaçmayacak şekilde somutlaştı. Bir kere bunu anlamış olduk. Hala bazı gerçekleri kabul etmekte zorlanan (Fransa gibi) devletler de eninde sonunda yüzleşmeden kaçamayacaklar. Hükumetler değişir, halkın hafızasına gölge düşürülür fakat tarih notunu almıştır muhakkak. Er yada geç hesap defterini masaya koyacaktı. Ki bugün daha dikkatli gözlem yaparsak, hala bu hesaptan kaçmaya çalışanlar nisyandan kurtulamayanlardır (Ermenistan; Fransa gibi). 

🎯 Evet, bugün Azerbaycan’ın hakk davasında onun yanında yer almayan devletler vardır. Ki bu da gayet normal. Çünkü hakkın karşısında duran karanlık güçleri aydınlatmak da bu davayı yürütenlere düşer. Kendi karanlığında kaybolmayı yeğleyenler zaten kaybetmiş sayılırlar. Ermenistan bugüne kadar hiç bir uluslararası önemli bir projeye katkıda bulunmadı. Bunun için ne siyasi zekası, ne doğal kaynakları, nede yalandan dünyaya kakalamaya çalıştığı “devletçilik” geçmişi vardır. Gel gör ki, ister Kafkasya, ister Avrupa, ister Avrasya anakarasının geneli, isterse de bu materikte çıkarları olan ABD için bile Azerbaycan’ın imza attığı önemli projeler vardır. Siyasi arenada sadece “maşa” olarak kullanılan Ermenistan’ın bu projeler için tehlikeli taktikler uygulamasına göz yuman devletler, her halde kendi çıkarlarıyla kesiştiklerinin farkında değiller. Gerçi devlet ve “farkında olmamak” biraz lüzumsuz sesleniyor. Şöyle diyelim, gayesi devlet değil, seçimlerde ermeni lobisinin desteğine ihtiyaç duyan hükumetler. Devlet olsa, 3-5 yılın değil, 50-100 ve belki daha fazla sürenin hesabını yapar. Şaka bir yana, bunların siyasetçilerini de hesap makinesinin icadı kütleştirdi galiba. 

🎯 Eskiler hep der ki, bizim zamanımızda “söz” vardı. Bir erkek söz verdiyse, kıyamet kopsa sözünü tutması şarttı. Eskiler, gözünüz aydın! Galiba SÖZ trend olmaya başladı. Neden olmasın? Sonuçta koskoca uluslararası teşkilatların evrak üzerinde sağlanamadığı adalet, halka verilen SÖZ sayesinde sağlanıyor. Ve bu SÖZE imza atan, eşlik eden, destek çıkan devletlerin gittikçe çoğalması, manevi bile olsa, yanımızda yer alması, bende büyük umutlar doğuruyor. 

🎯 Güç birlikten doğar. Bugüne kadar yalnız hissedip melankoliye sürüklenmiştik. Sağa bakıyorsun GÜÇ, sola bakıyorsun GÜÇ, ne yapacaksın? İşte tam o sırada ne kadar güçlendiğimizi farketmemişiz. Şu an doya doya gücümüzün tadını çıkarabiliriz. Doğa bile eşit olmamızı engellemişken, zayıf olup güçlülerin sevdasını yaşamak neme lazım? Güçlü olup kendi sevdamızı haykırmalıyız. Şu anda yaptığımız gibi. 

🎯 Ve en önemlisi: Karabağ Azerbaycandır!!! #KARABAKHISAZERBAIJAN

QADIN

Üzünün ürəkdən güldüyü hər an onun üçün bayramdır. Bunu paylaşaraq yoluxucu xoşbəxtliyə vəsilə olur.
Həyat gücünü sevgidən aldığı qədər nifrətdən almasına səbəb olsa da, duruşuyla bunu da süfrəsi kimi zövqlü servis edir.
Gözləmədiyi anda ana olur, gözləmədiyi anda fədakar bacı olur, gözləmədiyi anda son nəfəsini verə biləcək övlad olur, amma QADIN gözləmədiyi her şeyə möcüzəvi şəkildə hazır olur.
Niyə zənn edirlər ki, qadının əks cins olmadan əhəmiyyəti yoxdur? Bunun səbəbi isə qadın kim olur olsun, natamam olduğunu hiss etdiyi hər canlının yanında olmağa can atır. Olduqca da həm özü həm yanındakı əhəmiyyət qazanır. Düzdür, bəzən yenə fədakarlığından dolayı heç kəs onun əhəmiyyətinin fərqinə varmır. Olsun, qadın buna da hazırdır.
Qadın çox danışır, qoy danışsın. Onsuz da içindəki kədərin, ya da sevincin bir parçasını belə sözlər ifadə edə bilmir. Qadın şəkil verən olduğu uçun ona balaca da olsa bir meydan lazımdır ki, xarabalıqdan gözəlliyə çevirdiyi əsərini ortaya qoysun.
Qadın kimdir?
Kosmos kişilər üçün araştırma, tədqiqat alanıdırsa, qadın üçün gizli bağlantısı olan sirli və bir çox qadının şəkkinə belə getməyən enerjili bir yerdir. Ona görə QADIN Yerlə Göyü bir etməyə qadir ola bilir. Bu da onda əlaqəsini kəsərək alınır. Qadın Allah deyil, amma O'nun varlığının möcüzələrə vəsilə olduğu təvazökar isbatıdır.
Onu məcbur buraxsanız, əlindən gəlməyəcək, gücünün yetməyəcəyi heç nə yoxdur. Əngəl ola biləcək tək bir şey var, o da itirəcək heç nəyinin olmaması. Bu durumda kişilər güclü olsa da, qadınlar zəif olur. İkincisi isə, qadını bir qadın yetişdirirsə, mütləq və mütləq üfüqlərin ötəsinə gözlərini dikə bilməsi üçün onu yetişdirə bilməlidir. Bununla bərabər, ayaqının altını görməyi də bacarmalıdır.
Kişilərin beynindən həmcinsləriylə paylaşa bilmədikləri və bunu özlərinə sığışdırmayaraq küçümsədikləri bir düşüncə keçirsə, o düşüncənin cinsi də Qadındır. Nə qədər aşağılanıb gizlədilsə də, etiraf zamanı İnqilab kimi böyüyə bilər. Halbuki Qadın inqilab deyil, üsyan deyil, müharibə deyil. Bunlar bir qəlibdirsə, yeri gəldiyində Qadın bu qəlibləri də aşmaq üçün böyümüş iztirab sahibidir. Onlar 'məcbur' sözüylə sınağa çəkilməməlidir.
İnsaoğlu getdiyi yolda geri qayıtmaq üçün izini itirsə, qadın mütləq iləridə keçmişi görəcəyinə inandıraraq onun üçün yeni yol salar. Belə bir qəribə instinktləri olan canlıdır.

Mən istəmirəm bu yazdıqlarımı kişilər oxuyub qadınlar haqqında pozitiv fikirlərə qapılsınlar. Mən istəyirəm bu yazdıqlarımı analar oxuyub qızlarına bu Qadının şəklini versinlər...

Dəlilərə tay olsaydı

Dilimə düşdü bir qığılcım,
Danış dedi, danışmadım.
Paylaş dedi, mənəm sənə sirdaş dedi.
Şərab alıb oturmuşdu,
Ağzım sözün unutmuşdu.
Yanğın çıxdı, beynim yandı,
Danış dedi, küllərimlə barış dedi.
Əllərimi qaldırmışdım tutum onu,
Dağılmasın.
Yayılmasın,
Dığırlanıb çiynimi də yandırmasın...
Mən dadına baxmamışam nə Günəşin, nə şimşəyin...
Necə deyim bəs bilirəm dirilməyi?
Ölüləri cənnətindən tərpətməyi,
Cəhənnəmə maraq salıb ürkütməyi?
Mən heç kəsi çağırmıram, səsim gəlir,
Duyğulara soyunmuram, dualara dönüb gəlir.
Bəlkə ayıq oyanmıram, ona görə yuxum gəlir?
Hansı səhnə qurulmuşdu mən yatanda?
Kim almışdı alqışları, mürəkkəbim dağılanda?
İndi deyir, susma, danış,
Güya ondan bəhsim qalıb!
İndi mənə sirdaş olub,
Elə bilir nəfsim qalıb!
Ox qayıdıb yaya girir,
Yay ovçuyla alay edir.
İndi deyir, susma danış,
Güya sözdən saray edir...
Bir qığılcım...
Bu dünyanın nüvəsindən qopmasaydı...
Təkəbbürüm danışsaydı,
Dəlilərə tay olsaydı...
Ovçu da utanmasaydı..
Bir qığılcım olmasaydı..

Dünya

Sınıq bir qələmin olmayacaqsa,
Mürəkkəb ünvansız axmayacaqsa,
Fələk baş götürüb qaçmayacaqsa,
Çarxını döndürən nədir, a dünya?

Analar bətninin sancılarından,
Atalar biləyin ağrılarından,
Gözümüz görmənin ağırlığından,
Çarxına ilişdi qaldı, a dünya!

Bir qarış torpağa sığmaz üç kişi,
Dörd divar otağa sığmaz beş kişi,
Gələn min nəfərdir, gedən bir kişi,
Haqqınla hesabın tutmur, a dünya !

Ağaclar uzanır nəm olan yerə,
Səhrada bir qurtum suyun çatışmır.
Kimə yol salırsan, kimə uçurum,
Bircə sirr saxlayan quyun çatışmır.

Nə üçün özünə gətirdin bizi?
Elə hey səninlə savaşacaqdıq.
Sağımız qırıqdır, solumuz uçuq,
Güya dərman tapıb sağalacaqdıq

Madam ki...

Madam səbrsizsən, dilən ürəyim,
Birindən istehza, birinden qınaq,
Madam ağılsızsan, öyrən ürəyim,
Soyuyan ovuclar yumruq olacaq

Özgə bağçalardan qopan güllərin,
Yalançı yaz ətri dəyir burnuma.
Torpaq bağışlamır sevgililərin,
Yağdırır yağışı dönür palçığa..

Hamıya gülənin qaşqabağını,
Sevmirəm deyənin ağlamağını,
Ölümü görənin yaşamağını
Mümkün qılanları qınayandılar.

Madam ki, sığalın günah sayılır,
Kül olub küləkdə gizlət özünü.
Madam hər qədəmin yollar ayırır,
Mənlə qal, azacıq dinlə sözümü.

Mənlə qal, Tanrını üzməyək daha,
Günahı şeytana atmayaq, ağa.
Əzəli rəqiblər tən bölünməyib,
Biz də dərd almışıq, çağından baha

CƏSARƏT

Mənim şeirimdə cəsarət yoxdu,
Çırpmıram özümü sağa, ya sola.
Oxşayıb, yalayıb solğun bənizi,
Gözlərəm sözlərim bir dərman ola...

Cəsarət yumruğun, silahın deyil,
Cəsarət özündən ummadığındır.
Necə ki, nifrəti oyatmaq asan,
Sevgidən xilaskar doğurmağındır....

Məni oyatmağa heç çalışmayın,
Yuxumda nə görsəm mənə əzizdir.
Durulan zehnimə heç toxunmayın,
Çürümüş fikirlər daha ləzizdir.

Şıltaq ayaqlara yapışan yağış
Dırmanır çöhrəmin qırışlarına.
Ağzımdan şükürlər daha çıxmamış,
Damlalar köç edir baxışlarıma.

Bu dünya ya tamı tənə böləcək,
Ya cütü ayırıb yalnız edəcək.
Bir dua yüz ürək birləşdirəndə,
Hər ürək şükürün ayrı edəcək...

Mənim şeirimdə cəsarət yoxdu,
Nalə də, fəryad da, üsyan da yoxdu.
Bir gün ayrılacaq gecəm gündüzüm,
Səni oyatmaram deyən də yoxdu...

BAĞLAYICI

O günden sonra hayatım böyle döndü. Değişti. Aşağıda anlatacağım anlamayacağınız şekilde. Ama bildiğiniz hiç anlamayacağınız dilde. İçinde bir olay olmayacak ama sesleri duyacaksınız. Öyle bir yazı ki, damarı olsa kanı durur. İşte o damarları kestirecek sesler... Başlıyorum. Sondan değişen başlangıca.

Vardı bir tane insanları ezik gibi gören birisi. Ben de onu ezdim. Arabayla. Hayr,  tabii ki. O neyle eziyorsa, ben de öyle ezdim. Suratına patlattım toplantıdayken. Neyi? Küllüğü. Hayr tabii. O neyi kullandıysa, onu. Kelimeleri ağır harflerle değil, basit seslerle gerçeğe benzettim ve suratına fırlattım. Beni kovdu. Ama unutmadı. Unutamazdı ki. O, basit kelimelere öylesine bilinçaltına inen sihirler koymuştum ki, beni unutamazdı.

....Beni unutamazdı. Yıllar sonra beni facebooktan ekledi. Genel müdür olarak yeni başladığı şirkette beni yanına çağırıyordu. Ama hayr. Öyle olmadı. Beni işten atan birinin beni yanına çağıracağına inanmak istemedim. O yüzden öyle olmadı. Aradı. Heyecanla eski patronumun numarasını arıyordu. Oysa beni kendisi daha önce kovmuştu. Ben de numarayı verdim. Hiç şaşırmadı mı, kendisi benden sonra kovulsa da, bende patronun yeni numarası ne arıyor? Bence sormadı. Sormadı diye olay böyle de olmadı. Aramadı yani. Beni unutamazdı, çünkü hiç aklına gelmeyecektim. O yüzden böyle oldu. Aklına gelmedim.

Kısacası, istediğim ebatları alana kadar ben büyüdüm. Dermişim, ama sıska birşey olarak kaldım ve etki alanım büyüdü. Romantik alan değil yahu, siyasi, ekonomik ve özgür alanım. Bir de unutmayalım ki, benim bir de sanatsal alanım var. Sizi dansa davet edebileceğim bir alan. Heheyyy! Ben zihninizi gıdıklayan karıncayım. Amacım sizi gıdıklamak değil, hareket etmek. Ama sizin gıdıklanacağınızı bilmiyorum ki. Karıncayım. Kurnazım ve yerinde susmayanlardanım. Akışına bırakır,üstünüzü kirletirim...

Senin dediğin çok zor.Başaramam. Zor bir şey. Değil, ama yine de başaramam. Başarırsam fizik kurallarına aykırılıktan cennetten kovulurum. İnsan cennetsiz boş umuttur. Vaka. Der mişim, ama hiç görmediğim yerin umudu nasıl oluştu peki? Demek ki, başarırım. Demek ki, fizik kendisine aykırıymıs.

Bu kendi başına bir hikaye olurdu. Ben çenemi tutamadım ve bu bir roman oldu. Kısa kesse idim, belki daha çok okuyan olurdu. Ama fikrimi bitirmeden doymuş olacaklarsa, demek ki, boşa yazmış olacaktım. Demek ki, yanılmışım ve dünyayı değiştirmeye kalkmışım. Kısa hikaye istemiştim kendimden. Onu da beceremedi. Kendi başına aykırı bu Leman. Ne yapacak? Yine açacak göğsünü ve incilerini ruhunuza satacak. Siz almayı kiralamaktan daha çok seversiniz. Benim incilerimi de benden istemezsiniz, alırsınız.

Bi de bana ‘’aksakallı dede’’ desinler, demiş adam. Ki ben demiştim. İlk hitap eden de ben olduğum için onun duyurusuna rağmen, ilk bulan benim. Sonra olay büyüdü. Araplar dedi Allah olsun, Hristiyanlar dedi Bog olsun, İngilizler dedi God olsun, Türkler dedi Tengri olsun...Kısacası, tek hitap bulamadılar ve dedenin 99 ismi oldu... Ne müthiş! Onları da ben buldum. İnanabiliyor musun? Ben kaşif mişim. Kendim dışında bir sürü şey keşfetmişim. Gerçi anamı, babamı da ben keşfettiğim için kendimin de kaşifi oluyorum. Ama dur bir dakika. Olay o kadar büyüdü ki, hitapları unudub benimle ONU kıyaslamaya başladılar. Şirk çıktı, oyun bozuldu... Biz de dağıldık. Ademoğulları...

Kimseler kendini bana karşı koruyamadı. Ben de onlara bulaşmış oldum. Hayat bağlayıcıydı. Ve'lerden ve ve.sairelerden  oluşuyordu. O kadar ironikti ki, beynimi ütülüyordu (Kelimeye dikkat: "iron"  ingilizce’de hem ütü, hem demir demektir) .  Anladın mı şimdi neden bulaşmış oldum. Başka şansım yoktu, bağlayıcı varken...Hem de ben iken. Bak sen, Ademoğlu hala tartışmaya devam ediyor. Oğlum, sessiz olsana, burdan da kovulacağız!

Ben aslında bunlarıı anlatmak zorunda neden kaldığımı çözemedim. İnsanın cennete geri dönüş aradığı gibi, ben de bunu savunma gibi anlatmaya başladım. Ne alaka? Bu yol uzun, biliyor musun? Ne kadar çok yürürsen, o kadar hızlı döner. Ve sonra da dünyanın eklipse benzediğini bulurlar. Ki onu da ben buldum. Çünkü bu kıyası yapan da ilk bendim. Sincap gibiyiz kafeste. Klişe mi oldu? Ama bulan benim. O zamanlar daha moda değildi kelimelerim. Siz ezberleyince klişe oldu. O yüzden kendimi suçlu hissetmiyorum. Gidin, değişin, değişelim. Belki değiştiririz. Şübhem izin vermedi bu konuda gurursuz olayım. Hissettin değil mi??

Saati ibre gösterir. İbreyi tahta tutar. Tahta duvara yaslanır. Duvar eve dayanır. Ev ise dolu olmak ister. Tamir edeni ne kadar çok olursa, o kadar geç dökülür. Böyle evler geç dökülsün diye içerisine aile adı altında insanlar sokarlar. Hepsi bir birinden farklı, yüzleri yada ebatları benzese de. Kısacası, evler durur ama yine de ebediyeti yakalayamazlar. 10 Sene sonra yine dökülürler. Çünkü aileler dağılır.

İyi içerdi, derler bir de. Sanki onlarla çişi konuşuyor, çenesi değil. N’olmuş iyi içiyorsa? Konuşmuyor mu yine de? Cevaplamıyor mu sorunuzu? Olay işte tam anlatamadığım gibi oldu.
Bana koşan perilere ruhumu sofra ettim. Doydum ve nankör ruhum onları kovdu. Yorulduğunu söyleyen ev sahibi misafirlerin gözünde ne ise, ben de ona dönüştüm. Nankörlük bu yüzden günah olabilirdi. Ama kutsal olarak görmediler. İlahileştiremediler. O yüzden nankörlük hep aralarında yaşar.... Yani yüksekte olmak değil mesele. Mesele TAM olmaktır, sadece Gökte ve Yerde değil ,her alanı dolduracak kadar tam DOLU..  Mesele bu olduğu için benim iddiamı, onun varlığıyla kıyaslarlar. Ama bu haksızlık... Onu da ilahileştirmemişler…

GÜÇLÜ İNSAN

Güçlü insan sessiz erir. Hani çatılardan sarkan buzlar erirken damlaların sesini duyarsın ya, buzdağı erirken öyle sinirbozucu sesler çıkarmaz. Güçlü insan aynı o buzdağı gibidir, sessizce erir ve onu var eden okyanusa karışır. Bir gün bi daha varolacağını umursamadan. Güçlü insan varoluşu tek seferde, kapsamlı ve sessizliğinin ağırlığıyla sergiler. Feci aşık olursun bu hareketsiz gözüken hareketliliğe. Hani Yer gezegeni kendi okunun etrafında dönmesine rağmen biz çarktaki gibi hissetmiyoruz ya, güçlü insan da öyle "hareketsiz" döner oku etrafında. Kabaca desem, çaktırmadan ve huzurunuzu bozmadan. Sizin huzurunuzu diyorum. Hani hep bi tatmin olmayan ve tatminsizliğinin zıttına bela arayan huzurunuzu bozmadan. Güçlü insan kötü olsa, size karşı üşenmeden sizi kullanır. İyi olsa, size karşı üşenmeden sizi kullanır. Çünkü güçlü insan biliyordur hızlı dönmek arabayı ağaca ille de bi gün toslar. Bu cesaret değil, akılsızlık olur. Dehalarda gözüken akılsızlık değil, bildiğin cahil cesareti ve amaçsızlık. Şu hayat bir gün her kesi ağaca toslatır derseniz, susun ve düşünün... Belkiler hep vardır. En kesin kararın bile belkisini bildiği için çok tribe girmez güçlü insan... Güçlü insanı nasıl tanırız derseniz, onu nefessiz bırakın. Ciğerlerinde toplanmış havaya siz bile hayret edeceksiniz. Kısacası, güçlü insan hayatı içine çekmiş ve ağzına su alıp oturmuş gibi duruyor. Konuşursa, hepiniz için sihrini kaçırır. Fıldır fıldır açılan gözleriniz pembe gözlüklerinize toslar. Kiyameti, gidişi, kayboluşu ağırdır güçlü insanın. Belkileri size bırakmaz, onları da götürür giderken... Yüzünde bir tebessüm vardır, Azrail bile sıksık görsün diye çevresinde dolanır. Bilimsel tebessüm. Hafızana oturur, midene değil...

Dağıtdım misraları...

Bəlkə gözlərimdən düşən yaşların,
Qədəri yerləri islatmaq imiş,
Ayağım altından sürüşən torpaq,
Düşən hər damlanın günahı imiş...

*************************************

Bir kəlmə kəsəydik, çörək yerinə,
Masamdan söhbətin əskilməsəydi.
Lətifə böləydik, günah yerinə,
İçimi təbəssüm tərk etməsəydi.

*************************************

Qələmim həmdərdim olmayacaqdı,
Bir ömür bir günə sığmayacaqdı.
Sənsizlik səssizlik libasın geyib,
Məni öz-özümdən almayacaqdı.

*************************************

Kaşki bütün bəşəriyyət o şairin olaydı,
Dünya bizim üstümüzdən ağırlığın salaydı,
Qara-qara fikirlərlə qəbir qazan insanı,
Çəmənlikdə çiçək edib qoxusunu yayaydı.

**************************************

Qırılan istəkan qulpunu sormaz,
Çatından axan su dodaq islatmaz,
Mən də düşüncənin hayına qalsam,
Yalnız ürəyimi özgəsi sarmaz...

01:23

Bazı geceler vardır, mevsiminden asılı olmadan çok uzar. Anlamsız olduğunu ve seni sıktığını hissedersin. Öyle olmaz aslında, zamanın ömrüne nasıl yansıdığını fark edersin. Önemli bir buluştur. Fakat aklından geçer ya hataların, doğruların, gerçeklerin, yalanların, zannedersin ki, iyisinin de, kötüsünün de darbesini sırtında taşımışsın. Beynindeki nöronlar sabaha kadar çalışmaktan şarjlarını bitirir, sen ise sabah olduğunda anlarsın yorulduğunu. Bütün gece tüm gücünü sırtını görmek için uğraşırsın. Aynaya baksan, onun da ayarı dakik değildir. Bunu çocukluktan beri biliyorsundur. Gel gör ki, bildiklerin sürekli daha fazla bilgiye açtır. Sürekli senden daha fazlasını talep eder ve bir gün buza dönüştüğünü anlar, duygusuz davranışlarını ve odun gibi yaşamayı tercih edersin. Neden mi dersin? Çünkü beynin bir türlü doymadı ki, sıra gönlüne gelsin. Hatta gönlünden çalıp beynine yedirdin. Başka kimseyi de suçlayamazsın. Ama kendi gönlünden çalmak ne kadar zor bir iş, bilir misin? Midenden çalsan, açlık bu kadar uğraştırmaz. Aklından çalsan, cehalet bu kadar uğraştırmaz. Ama aklın için gönlünden çalarsan... Ki çalarsın...Evet...Ne demiştim? 

Bazı geceler tüm damarlarımızdan uzaya yol salacak kadar uzun gibi gelir. Abartılı mı oldu? Konuşmaya başlayan beyninle tek gece geçir, o zaman görüşürüz. Bu konuşan canlı sildiğin hatıraları saklamış; gidenlerin sebebini, bahanesini, mecburiyetini; kalanların duygularını, yalanlarını, yansıtamadıklarını saklamış; seni kendinden korkutan her karanlığı aydınlatmış; sinsice de değil, senden beslenerek, seni vurmak için silahını sana doldurtarak, uykunu elinden almış ve kafanı duvara dayamış. Ne sıkar, ne bırakır. Yine seçimi sana yaptırır. Kendi git-gellerinin bedelini sana ödetir. Ne yaparsan yap, sen bilinçli bir canlısın ve bunun bedelini kolay ödeyeceğini de kimse garanti etmemiş. Tavlamaya çalışırsın, hayattan ne istediğini sorarsın: mutluluk mu? aşk mı? sevgi mi? güç mü? cesaret mi? ne? ne? Ama ağzını açmadan acizliğine ve tekliflerinin saçmalığına önce kendin gülersin. Kalkıp adalet desen, o zaman da bütün oyunu bozarsın. Heyecanı kaçar ve hiç böyle bir şey yaşamamış gibi bilinmezlikte kalırsın. Bu kadar kelimeyi de boşuna dökmüş olursun. Göz yaşı olmayanların, dökecek kanı da olmaz. Sadece sözleri olur... Bir gecede uçurumdan atlamaması için insana merdiven gibi hizmet eder kelimeler. Kimi yükselmek için, kimisi de inmek için kullanır... Ama her kes kullanır. Çürük tahtaları olanlar da var ama. Ne demiştim? Ömre benzer geceler olur... Onu diyordum...''

Yuxuma gəl, NƏNƏ!

31.10.2016 tarixində vəfat edən nənəm
Tamara Cəfərliyə ithaf olunur.

Yuxuma gəl NƏNƏ, gəl apar məni,
Özüm də gələrdim, cəsarətim yox.
Bu həyat fanidir, hamı tələsir,
Məndən gedənləri geri verən yox.

Sənin son nəfəsin mənə yetmədi,
Bəlkə də çağırdın külək əsmədi,
Mən necə inanim haqqın işinə?
Son dəfə sarılmaq haqqı vermədi.

Nənə, mən uşağam, böyüməyəcəm,
Siz gedən qatara yetişməyəcəm,
Bəlkə gün gələcək, mən də öləcəm,
Məni sizsiz qoyan ömrümü neynim?!

Bilirəm torpağın üzü soyuqdur,
Bir daha əllərim isinməz yenə.
Bilirəm fələyin dərdi oyundur,
Məni gəlinciklər böyütməz, nənə.

Nənə, mən payızın övladı idim,
Nə üçün xəzanı yorğanın etdin?
Bilirdin, bu uşaq böyüyən deyil,
Nə üçün doğduğu payızda getdin?

Hələ boş qalmışdı babamın yeri,
Sənin gedişinlə qəlbim boşaldı.
Mən niyə qaldım ki, zamandan geri,
Əlvida demədən ömrüm boşaldı.

Nənə, qurban olum, bəyaz saçına,
Əlim qoxusundan məhrum qalacaq.
Mən neçə gül düzsəm, sən yatan yerə,
Əlimdə torpağın izi qalacaq...

https://www.youtube.com/watch?v=SWM5qUryz1k

Qəribəm, qərib

Məni qərib olmaq yorub, əzizim,
Vətəndə qəribəm, qürbətdə qərib.
Gəncliyin vədəsi dolub, əzizim,
Fikirdə qəribəm, duyğuda qərib.

Qarları əriyən ölkədə bəyaz,
Yayda tir-tir əsən ruhum da qərib.
Bəlkə yaşayana yüz il gəlir az,
Körpəyə yanaşan ölüm də qərib.

Dəyişib yerini Xeyiri Şərlə,
Dostuma qəribəm, düşmənə qərib.
Sözümün üstünü cızdığım xətlə,
Kağıza qəribəm, qələmə qərib.

Havaya fırlayan oxam, əzizim,
Nə hədəf görürəm, nə geriyə yol.
Bir fələk qapımı bəlliyib mənim,
Bükdüyü belimdən gözləyir sağ ol.

Məni qərib olmaq yıxıb, əzizim,
Dağlara qəribəm, Palıda qərib.
Yoxluğun köksümü sıxıb, əzizim,
Sevincə qəribəm, kədərə qərib.

Gözlərdə parlasa, bircə damla yaş,
Silməyə qəribəm, öpməyə qərib.
Torpağa dikilsə, sinəmdəki daş,
Getməyə qəribəm, gəlməyə qərib.

Gedənləri saxlama...

Söz verərək gedənləri saxlama,
Əllərində ürəyinlə gedirlər.
Boş sinəni ümidlərlə dağlama,
Geri ancaq yuxularda gəlirlər.

Həm gedən ol, həm gələn ol, həm ölən,
Qoy fələyin ağlı çıxsın başından.
Həm görən ol, həm eşidən, həm bilən,
Qoy desinlər, tez böyüyüb yaşından.

Bu dünyada çox da ayaq saxlama,
Qocalırsan, "vaxtı yetdi" deyirlər.
Gəncliyini xoşbəxtliyə bağlama,
Oyanırsan, "qismətdidə" deyirlər. 

Doğulduğum şəhərə ithaf...

Mənə payız oldu doğulduğum yer,
Nəmli yastığıma öyrəşib başım.
Qəribə, qonağa ocaq olan yer,
Olmadı bircə gün könül sirdaşım.

Mənə ümid oldu doğulduğum yer,
İslanmış yağışdan qorxmaz dedilər.
Qaranquş köçünə qoşulub uçdum,
Canımız sərçəyə qurban dedilər.

Kölgəyə

Yoxdur bağçalarda lalə, bənövşə,
Gizlidir qəlbimdə sehirli köşə,
Fələk hardan bilsin, nədir bu nəşə?
Səni yaddaşımda unudub gedir.

Yoxdur yalnızlığın başqa dərmanı,
Hansı qələm verir bu cür fərmanı?!
Adımı qoyublar yel dəyirmanı,
Küləksiz pərlərim boşalıb gedir.

Yaranan yaralı, Yaradan susur,
Gözlər özgəsində axtarır qüsur,
Sənsizlik elə bil ömrümü pusur,
Gələnlər kölgənə aldanıb gedir.

Çağır

Çağır yalnızlığı, gəlsin qorxmasın,
Ürəyim boşalır, ona da yer var.
Vursun əcəli də qoluna gəlsin,
Bu dünya genəlir, ona da yer var.

Yandıraq tütünü, içək şərabı,
Havasız ciyərdə dumana yer var.
Çağır diriləri, ölü də gəlsin,
Boşalır masalar, ona da yer var.

Boşuna torpağa vurmayın kürək,
Mənim yaddaşımda yatmağa yer var.
Çağır o rəssamı seçərək bir rəng
Gəlsin, ürəyimdə cızmağa yer var. 

Merhaba derse...

Merhaba derse,
Ayrılırsanız,
Gülümserse,
Üzülürsen,
Dönüp arkanda asılı kalan,
Tozlanan,
Çizgilerini kaybeden,
İçeriği silinen,
Kime ait olduğu bilinmeyen,
Sen çizmişken, tanıyamadığın
Hatırlayamadığın bir resme,
Çerçeveye sığmış olduğu için
Nefret ettiğin bir resme bakakalırsan,
Seni ilk satan,
Seni gözlerinle aldatan,
Dilinle aldatan,
Ellerinle aldatan,
Adımlarınla aldatan,
Aldatan ve bundan hazz duyan,
Tek düşmanın, tek yalanın,
Beynindir, beynindir diye bağıracaksın.
Ama felçsin.
Felç eder seni, sesini,
Hakikatini duyan olmasın,
Seni duyan olmasin diye
Felç kalacaksın.
Kımıldamamak, başkalarinda kaybolan,
Bilinçaltlarında uyuyan,
Göğus kafeslerine sıkışmış,
Özünü, özünü kımıldatamayacaksın.
Kanatlandirmaz.
Uçurmaz.
Ayağını yerden kestiyse,
Kalbin ağzından çıkacak gibi hissettirdiyse,
Paramparça etmek için,
Hiç kalkamayacağını bildiği için,
Tek darbeyle yere çakmak için,
Önce ilhamını alır,
Sonra kaynağını kurutur,
Sonra yağmurları durdurur,
Sonra camlar tozlanır,
Dünyaya bakacağın her tarafı toz alır,
Öksürtür,
Nefes keser,
Öldürmez,
Bırakır gider...
Öldürmesi için dön diye yalvarırsın,
Geri döner,
Canını da alır gider,
Ama vücudun tozların,
Son baharın kurumuş yapraklarının,
Üzerinde komaya girdiği koltuğun,
Ve sonsuz bir sessizliğin eşliğinde,
Kendi cenazesine katılır.
Yalnız.
Sessiz.
Mutlu.
Gerçekten mutlu... 

Düşüncə

Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
Nə qızıl balığam, nə qızılgüləm.
Nə külək ətrimi hər yerə yayar,
Nə qırmaq nəfsimi özünə çəkər.
Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
Ne Aydan gözələm, nə də Gözəlçə.
Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
O dayaz yaddaşa sığmaz düşüncə.
Axı mən fikirəm, mən cümlələrəm.
Axı mən kimsəyə boyun əymərəm.
Mən heç bir qəfəsə yuvam demərəm.
Axı mən kiməm ki, yanında qalım?
Addım at, uzaqdan səni çəkərəm.
Bir uzun yol düşün, çox uzun bir yol,
Mənimlə başlayar, səninlə bitər.
Axı mən fikirəm, mən cümlələrəm.
Sonunda səni də mənimsəyərəm.
Axı mən kiməm ki, uzaqda qalım?
Düşünsən, beynində qana dönərəm.
Özümü unudub sənə dönərəm,
Səni də unutsam, qanadlarım var
Çırpınıb yağışa qara qarışıb
Yarpağa, torpağa, palçığa dönüb
Özümden keçərək, sənə dönərəm.
İnan ki, dönərəm sən olaram mən.
Axı mən kiməm ki, yadında qalım?
Çox böyük fikirəm, kiçik düşmərəm.
Yadında qalmasam, köçüb gedərəm
Başqa bir yaddaşın kilidin qırıb
Anını ömrünə düyünləyərəm.

Notlar

Məzarda susuzluq çəkir ölülər,
Göyden musiqinin hərfləri yağsın.
Yadıma yalnızlıq salır dirilər,
Qəlbin hovuzuna duyğular axsın.

Bəlkə yaddaşımda, bəlkə əlimdə,
Dünyanın ən nəfis qoxusu qalsın.
Bilmirəm fələyə mən necə deyim,
İsladıb yağışdan qorxumu alsın.

Dünya yaranıbdır bətnində sual,
Əsrlər gözləsin, həqiqət doğar.
Dünən də, bugün də ağzına su al,
Hər cavab bir az da üfunət qoxar.

Bir gün gələr

Bir gün yollarıma yağar yağışlar,
İzin də, tozun da yuyular gedər.
Düşər pəncərəyə islaq baxışlar,
Kölgən ürəyimə toxunar gedər.

Bir gün ölüm gələr qanadı qırıq,
Ən gözəl qanadı qoparıb gedər.
Qopsa da köksündən göyə hıcqırıq,
Yaşamaq həvəsi çoxalıb geder.

Bir gün sən özünə, mən də özümə
Qayıtsaq, fələyin çarxı tərs dönər.
Birdən güvənərsən özgə sözünə,
İçində parlayan ulduzlar sönər.

Bərəkət də olsa, insanlar üçün
Payız, çiçəkləri ömründən edər.
Sən də bir payız ol, mən qərib üçün,
Ömrüm yarpaqların qurbanın eder...

Yaklaşıyor...

Yaklaşıyor...
Hem doğum günün, hem hatıraların...
Yaklaşıyor...
Hem tebessümün, hem yürüyüşün...
Yaklaşıyor...
Aklıma hükmeden gölgen...
Yaklaşıyor...
Zamanla seni uzaklara götüren adımların...
Yaklaşıyor...
Önce ben giderim, kaçarım dedirten şeytan...
Yaklaşıyor...
Gözlerinde anlam arayan gözlerimin ışıltısı...
Yaklaşıyor...
Ulaşılır bildiğim dağların üzerine kara bulutlar...
Yaklaşıyor...
Zekamdan korkulur dediğin son cümleler...
Yaklaşıyor...
Yine sana söylemeye cesaret edemediğim itiraflar...
Yaklaşıyor...
Sevmekten kaçarak seni sevdiğini düşündüren yüreğim...
Yaklaşıyor...
Bir kalem, bir kadeh ve bir türlü çizilmeyen kağıtlar...
Yaklaşıyor...
Yaklaşıyor...
Sensizliğin yıldönümü yaklaşıyor...

Get

Sən get, yalnızlıq da daha tək deyil,
Məni də sevginin əlindən alıb.
Sən get, gedənlərin sayı az deyil,
Hər gedən məndən də bir az aparıb.

Sən get sağ cığırla, sol mənə qalsın,
Nə günah işləsəm, ömrümdən alsın.
Sən quş qanadıyla, mənsə kəpənək,
Yağışlar isladıb tozumu alsın...

Sən get ürəyinin qaçdığı yerə,
Mənə öz ürəyim çata bilməsin.
Sən get xoşbəxtlərin yatdığı yerə,
Ölsə də yanına yata bilməsin.

Sən get, gözlərini keçmişdən çəkib
Yaddaşın adımı ana bilməsin.
Sən get, mən də gedib qarışım elə,
Ruhum öz odunda yana bilməsin.

Elə deyil?

Bu gün bayırda havanın necə olduğundan xəbərim yoxdur. Pərdələri çəkib oturmuşam dörd divarın içində və tüstünün necə rəqs etdiyinə baxıram. Etiraf edim ki, heç kəs tüstü qədər gözəl rəqs edə bilmir. Hətta mən də. Yəqin bizi heyran etdikdən sonra başlayır  səsimizi və gülüşümüzü dəyişməyə. Çay da içirəm arada. Onun da rəqs edən buxarı var. Ona məxsus tüstüsü var. Bircə, insan "təpəmdən tüstü çıxdı" deyəndə ətrafda heç bir tüstü müşahidə olunmur. Həmişə özünə aid olmayanlara sahiblənir də bu insan. Xisləti dəyişməzdir deyərdim, amma mən sahiblənə bilmirəm. İstəyirəm mənim bəxş etdiyim azadlıq məni də azad etsin. İnanmıram ki, insanın doğuşdan azad olmadığı barədə fərziyyə həqiqət olsun. İnsan yolunun başlanğıcından bitdiyi ana kimi azaddır. Önəmli olan nəticədirsə, azadlığı olmasa, o nəticənin heç bir anlamı qalmaz.Elə deyil?

Deyildən sonra vergül qoyub xitab da yazacaqdım. Amma mən çoxdandır ki, sənə xitab etmədən danışmağa başlamışam. İlk və son xitabım sənə hardasa, dörd il bundan öncə yazdığım məktubun əvvəlində olub.

Gah deyirlər insan dəyişir, gah deyirlər dəyişmir. Heç kəs bu mövzuda deyəsən, qəti qərara gəlməyib. Amma məncə, təbiətə baxıb yarpaqların, meyvələrin keçdiyi yolu izləsələr, cavab taparlar. Yəqin ki, bu cümlədən sonra ağlında mənim dəyişib-dəyişmədiyim barədə heç bir sual qalmaz. Sadəcə onu vurğulayım ki, təbiətdə müşahidə etdiklərin keçdikləri dəyişmə mərhələsindən asılı olmayaraq, onları "öz" edən mənanı dəyişmirlər. Yəni meyvə kal olduqda da meyvədi, yetişdikdə də meyvədi, çürüdükdə də meyvədi. Yarpaq yaşıl olanda da yarpaqdı, saralanda da, xəzan olub yerlərdə əziləndə də yarpaqdır.

Biri deyir hamımız eyniyik, biri isə deyir nəinki insanlar, hər şey bir-birindən fərqli yaradılıb. Kim hansı ölçülərlə fərziyyələrini doğurur, bilmirəm. Əminliklə deyə bilərəm ki, biz səninlə həm eyni, həm də fərqliyik. Təsəvvür et ki, sənin iki üzün var. Güzgüyə baxanda sən özünə aid olanı, üzünü çevirəndə isə mən özümə aid olanı görürəm. Amma bir-birimizi görmürük, eyni "gövdə"ni paylaşsaq da. Bir az fantastik izah oldu, amma təxəyyülə əziyyət verib məni başa düşmək olar. Bir fərqimiz də var.

Mən səni görmək üçün az qala boynumu sındıracam, sənin isə məndən xəbərin yoxdur. Deyərsən ki, "eyni gövdədirsə, bu necə olur bəs?". Sən heç Hollivud filmlərini izləyəndə, oradakı "boşluqları" suallarla doldurursan? Sadəcə izlədiyinə inanmağa çalışırsan. Bir az da mənə inanmağa çalış. Bu ki, o qədər də çətin deyil.

Hələ də ümid edirəm ki, bir gün kompüter arxasına keçib hansısa dostunun səhifəsində mənim bloquma rast gələcəksən və bütün yazdıqlarımda özünü tapacaqsan. Bəlkə də özünü tanımayacaqsan. Axı səni heç kəs mənim qədər qanadları üzərində daşımayıb. Mən isə hərflərin köməyiylə sözlərdən elə böyük qanad toxumuşam ki, səni bundan sonra yüz il də daşıya bilər.

Zamanı görmədiyimizdən şikayətlənirik. Amma bəlkə Yaradan heç "zaman" deyə bir şey yaratmayıb? Bizi yaradıb və bizi geri qaytarana kimi nəfəs alacağımız bir şərait qurub. Sən nə vaxt qayıtsan, cismimi həmin zamana aid görəcəksən. Amma ruhum yenə də başqa yerlərdə olacaq. Bu gedişlə və bu sözlərlə bəlkə heç mən də səni tanıya bilmədim.

İndi uzun zamandır özümü üstünə qovduğum bir ruh halındayam. Laqeyd, vecsiz və hamının sevdiyi söz olan "xoşbəxt". İndi durub halımdan şikayətlənsəm, bir az kobud desək, "şit" çıxar. Halımdan məmnunam. Ölkədə onsuz da heç kəsin keyfi yerində deyil. Sən facebook-da yoxsan. Olsaydın, görərdin ki, uzun zamandır hamını "başı çıxdı-çıxmadı siyasətə qarışmaqda" ittiham edən adamlar belə, indi sevgi statusu yazanlara qəzəblənirlər. Yəni indi hamı bir-birindən "xilas" təklifi, ya da "xilas" gözləyir. Amma hiyləgərlik də edirlər. Off-line olanda sevməyə və gülümsəməyə həvəsləri qayıdır. Qınamıram, əşi. İnsan bekar qalmamalıdır. Xeyirdən udduğu kimi, Şərdən də udmalıdır. Axı içindəki cərəyanlar yalnız biriylə alışmaz.

Bir də göz qapaqlarımdan əlini çəksən, sevinərəm. Tez-tez mənə gözlərimi yumdurub özünü xatırlatdırmağa çalışırsan. Buna ehtiyac yoxdur. Həyatda  yolları ayrılanlar üçün yuxular düşünülüb. Gəl yuxularımda görüşək. Beləcə, həyatımda qalmaqdan qorxmayacaqsan. Yuxular hər kəs üçün pulsuz, məsuliyyətsiz və zamanı məhdudiyyətsizdir. Sənə verilən 7-8 saniyəni, uzun bir gün kimi keçirə bilərsən. Oyanmaq isə sənə çıxış yolu olaraq verilib. Yəni qalmaq istəsən də, oyanırsan və bunu yuxuya getmədən öncə də bilmiş olursan. Həyat kimi sərt deyil yuxular. Həyata doğulmaq istəmədən doğulursan, ölmək istəmədən ölürsən və heç birinin vaxtından da öncədən xəbərin olmur. Axı reallıqda sən insansan, yəni zamansan. Yəni sən hara gedirsənsə, zaman da səninlə gedir. Nə arxanca düşür, nə də önündə gedir. Zaman sənin içində səninlə birlikdə hərəkət edir.

Yoxluğundan başqa heç nə yoxdur deyə, məcburam vida öpüşünü tüstünün doldurduğu boşluğa göndərirəm. Qoy tüstü də elə bilsin ki, onun rəqsinə bu şəkildə qiymət vermiş oluram. 

Dostlar, yuxularda görüşəcəyik!

İtkisiylə barışmadığımız dostumuza - Nərmin Əzizovaya  ithaf edirəm. Allah hər kəsə səbr versin!

Dostlar, yuxularda görüşəcəyik!
Oraya fələk də əlin uzatmır.
Məni ayrı salıb, sizdən qoparır,
Ürəyim içindən sizi buraxmır.
Dostlar! Üzülməyin, tutun əlimi!
Soyumuş əlimdə qalsın iziniz.
Siz məndən sonra da qoruyun məni,
Qəhrimdən dəyməsin yerə diziniz.
Dostlar! Yuxularda görüşəcəyik,
Yenə də gülərək gəlin yanıma,
Biz bizə düşəni bölüşəcəyik,
Boynunu bükməsin, deyin yarıma!
Dostlar! Gözünüzün yaşını silin!
Bugünün göz yaşı sabaha qalmır.
Mən yaman tələsdim, deyə bilmədim,
Gedənin yerini kimsələr almır.
Hərəniz bir sətir yaza bilsəniz,
Elə söz yazın ki, sevgi qoxusun.
Anama təsəlli ola bilməsəz,
Verin o sevgini anam oxusun.
Şəkillər danışar indi yerimə,
Hıcqırıq yerini gülüşüm alsın.
Dostluq barışmaz ki, əlvida ilə,
Hələlik! Dostlarım salamat qalsın!

"Gülür Dərviş"

Bircə öz vəfatı ağlatmır onu,
Yaşarkən insanı hər şey ağladır.
Yubanan göz yaşı, tələsən gülüş,
Gecikmiş görüşlə, tələsən öpüş.
Kiminin göz yaşı içinə axır,
Kimi başqa gözdən qisasın alır.
Kimi də gecələr baxaraq Aya
Özü öz üzünə min ləkə salır.
Sualla yaşayır yaşayan insan,
Cavabı həyatsız bədəni tapır.
Hərdənbir özündən adımı soruş
Gör keçmiş yadına nələri salır!
Hərdənbir üzünü tut mənə sarı,
Ömrümün izləri üzümdə qalır.
Heç kəsin əlindən silahı düşmür,
Barı sən at onu, özünlə döyüş.
Qələm ki, insanın canını almır,
Barı gəl kağızda mənimlə görüş.

"Nə ağac, nə insan"

Payızda başlayır ağacın dərdi,
Yarpaqlar tökülən, quşlar köçəndi.
Bilsə də, baharda hamı qayıdır,
Ağac öz dərdini özü çəkəndi.

Tökülüb yarpağı, ağac üşüyür,
Bəzəyib ayağı altını xəzan.
İnsan ki, insanın əyninə baxır,
Kimdi bu yağışda ağaca baxan?!

Hər il eyni dərdi təkrar yaşayır,
Səsini çıxarmaz, dayanar ağac.
Bir gün bağban tapar çıxış yolunu,
Sobada hüzura qovuşar ağac.

İsidər əlini donan insanın,
Tüstüsü yağışın gözünə dolar.
Qışdan çəkdikləri qığılcım olub
Ağacın qisasın insandan alar.

Fələk bu yanğını günaha yazsa,
Onsuz da yolları kəsişən deyil.
Payızdan çəkdiyin yazda unudub,
Bu ağac xislətin dəyişən deyil.

Bağıralım bir az

İnsanı da mı kahreder Tanrı?
Ben onun sadece şeytanla
papaz olduğunu düşünmüştüm.
Bu işte bi yolsuzluk var.
Hakikat olan da bu yolsuzluk.
O yüzden kimse yola çıkıp hakikate ulaşamıyor.
Mutluluk için nerdeyse dilenir oldu insanlar.
Nerdeyse göz yaşlarını satıp yerine tebessüm alacaklar.
Ama göz yaşı nedense bedava.
Diyorum ya, bu işte bi yolsuzluk var.
İnsanı da kahrediyorsa Tanrı...
Bilmiyorum dahiler bu dünyaya nasıl veda ettiler?
İnsanlığın akibetini merak edip, sonunda tükürerek mi?
Tam gözlerini kapatırken bi` umut ışığı yakalayarak mı?
Nasıl olsa ne ben, ne de kimse
Bu işin sırrını öğrenemeyecek.
Yazamadılar ya en son ne hissettiklerini.
Hepsi ölmeden önce yaşadı.
Ama en son ne yaşadıklarını paylaşmak şansları olmadı.

Ben bir az bıkkınım galiba ya.
O yüzden bu kadar umutsuz,
ve bu nefret doluyum.
Şeytan umursuyor mu lanete uğradığını? Ha?
Acaba?
Bence umursamıyordur.
Nerdeyse tüm insanlık paylaşıyordur onun lanetini.
Yalnızlık için uğraşırken, o da bir sürü arkadaş edindi.
Ama basit bir huzura varmak için
Bir ömür Tanrını aramak zorundayız.
Böyle hakikat mi olur ya, hayat aşkına?!
Bana bakarken, beni duyarken, kızmayın lütfen!
Ben yolların nereden başladığını bilemiyorum.
Hiç bir durak da beni durduramıyor.
Allah kahretsin ya!
İnsanı da mı kahreder Tanrı?
Oysa, ben onun sadece şeytanla
papaz olduğunu düşünmüştüm.

Sokakta hayat var

sanatalemi.net`te yayımlandı.

Dikkat! Dikkat!
İstanbul`u anlatıyorum...
Dinler misiniz?
Tarihin öksüz bıraktığı surlar gibi,
Sokakta vaat edilen hayat gibi,
Bu şehre geldiğimde ben de
Kaç yaşında olduğumu unuttum.
Benden ilk çalınan şey buydu her halde.
Aklımda yaşımdan büyük düşünceler vardı,
Oysa beni, yüzümü içten güldürecek
eğlencelere kadar düşürebildi.
Gözlerimi ayırmadan, başka bi` ses duymadan
"Palyoço"yu ezberden söyleyen arkadaşı dinledim.
İki kadeh biradan sonra kendimi
Şairin hemşerisi zannedecek kadar sarhoştum.
Dansetmeyi de seviyorum ya ben?
Dansözler masaları gezip para toplarken
Ben dansettiğim yerden gözleri topladım.
Evet, gözleri, bakışları değil.
Çünkü ben dikkat değil, gizem arıyordum.
Her çift göz de kendince bir gizem ya...
İstanbul`dakı gözler ise o kadar çok renkarenk ki!
Fethinden sonra kendisi Fatih olmuş bu şehir...
Zaten büyüktü, çaldığı kalplerle de okyanusa dönmüş.
Yüksek yüksek tepelerden sulara baktığımda
Anladım ki, bu şehir kalpleri değil, akılları çalıyor.
Pierre Loti`ye kalkmak sanki şehrin yüreğine inmekmiş.
Küçücük bir sırrını da bana açtı kendisi:
Bir tarafta uyurken bu hayattan göçmüşler,
Bir taraftan göçüyor İstanbul`a gezmişler.
Ama İstanbul öyle bir durak ki,
Ne buradan başlarsın, ne burada bitirirsin yolculuğunu,
Fakat seni ilk değişen durak İstanbul olur.
Öyle bir kararsızlığa sürükler ki seni,
Düşünmekle papazsan, artık düşünmeden duramazsın.
Bi` de sokakta hayat var demez mi kadehler?
Aynı şeyi tekrar tekrar göze sokmaz mı panolar?
Sokakların en güzel saati ne zaman?
Tabii ki gece yarısı.
Sadece karanlığı aydınlatan Ay,
Gece lambaları ve farlar yüzünden değil,
Bunu anlamışların sokağa çıkması yüzünden.
İnsan kadar güzel daha ne aydınlatır ki, sokakları?
Taksim`in, Kadıköy`ün dar ve mutlu sokaklarını kim yarattı?
Tabii ki, sokağa hayat getirenler.
Tabii ki, İnsan.
Ben mutluluk denen masala inanmıyorum.
Ama İstanbul bana şunu söyledi:
Yüzünü güldüren sokağın mimarları
Boğaza açılıp mutluluk aramaya çıkmasaydılar,
Martılar simit tadmasaydılar,
Rakıyla balık karşılaşmasaydı,
Solist dertli şarkısını gülerek okumasaydı,
Sen bu şehri nasıl bulurdun?
Cevap veremedim. Sustum. Aşık oldum.
Ben zaten doğuştan aşıktım.
Hayat aşkımın içine gizemlilik girdi.
O yüzden hayata yeniden aşık oldum.
Bir gün sebeplerimi kaybetsem bile,
Yaşamaya hep  bahanem olacaktı...
Fatih şehirleri gezmek gibi,
Görmediğim renkleri bilmediğim gözlerde aramak gibi,
Uyumadan uyanmak gibi,
Tanımadan inanmak gibi,
Ölmeden yaşamak gibi.
Ölmeden önce yaşamak lazım, değil mi?
Ölmeden önce yaşamak lazım.
Haydaaa... Ustadın seslendiği Palyoço olmadığıma mı üzüleyim,
Ustad olmadığıma mı üzüleyim derken,
Kendimin varlığına sevindim.
Onları duya bildiğim için,
Renklerin içinden geçebildiğim için,
Düşünebildiğim için ve beni aradığım için
Kendimin varlığına sevindim.
İstanbul yüzünden siyasetin de tabiri şairane,
Türkçeyi siyasetçi ağzından şiir gibi akıtıyorsa,
İnsana da İnsanlığı unutturmaz bu şehir.
Yalnız pembe değil tüm gördüklerim,
Fakat hiç korkmadım karanlığından.
Hangi şehrin köpeği, hırsızı yok ki?
Sokakta onların da hayatı var.
O yüzden yazmadan geçtim onları,
Belki onların da bahanesi var ...
Dikkat! Dikkat!
İstanbul`u anlattım...
Duydunuz mu hiç?

YOX

Biri var idi, biri yox idi. "Yox" olan ən çox arzulanan idi. "Var" olan isə başağrısı idi. Bir gün başağrısı özünə sual verir ki, mən niyə varam? Və heç yerdən cavab gəlmir. O an "yox" olan cavab olur. Başağrı da gedir cavab axtarmağa, yəni "yox" olanı. Baş qalır tək və "yox" olan indi başağrısı olur.

"Necə bir ürəkdirsə bu ... " ‪

Elə bir səssizliyi qucaqlamışam ki, qollarımın arasından sən keçsən heç nə hiss etmərəm. Necə bir ürəkdirsə bu, dinlədiyi və anlamadığı mahnılarla da əhvalını dəyişə bilir. Necə bir ürəkdirsə bu, sevmirəm dediyi millətlərin mahnılarında özünü tapır. Necə bir ürəkdirsə bu, sevmirəm dediyi yalanların sahiblərini özünə yaxın tutur. Necə bir ürəkdirsə bu, sahiblənmədiyi başqa bir ürəyin xatirəsini basdırmır. Necə bir ürəkdirsə bu, ağlın gücünə güvənib hisslərini milyon hissəyə parçalayıb. Necə bir ürəkdirsə bu, önəmsiz günləri də həmin günkü hava şəraitini yadda saxlayaraq xatırlayır. Necə bir ürəkdirsə bu, yağışın yağmasını hamıdan çox istəyir amma həmin gün əlindəki kitabı yerə qoya bilmir. Evdən qaça bilmir. Pəncərəni aça bilmir. Bu nə deməkdir, bilirsən? Yəni sevinə bilmir. Eh... Hər şeyi də açıqlamasıyla yazmaq insanı qıcıqlandırır. Yazmaq həvəsini öldürür. Necə ki... Necə ki bir insanı açıqlamasıyla sevmək həmin gün də sevgini öldürməkdir. Necə bir ürəkdirsə bu, məni də, səni də, onları da öldürmür. Necə bir ürəkdirsə bu, əlimi uzatdığım çiyni görsə də, onun üzərinə dağılan başqasının saçlarını da görür və əlimi o çiyinlərdən üzür. Bilmirəm necə bir ürəkdir bu... Bircə onu bilirəm ki, bu gün hava günəşli, şəhər monoton, təqvimdə bayram, sosial şəbəkədə sözlər uçuşur, mən isə... Mən bu gün keçmişəm. Mən bu gün gələcəyəm. Yenə açıqlayım? Mən bu gün xəyalpərəstəm.

Yalan söylüyorsunuz

Yalan söylüyorsunuz. Yalnızlık diye bişey yoktur. Yalan söylüyorsunuz. Taşlaşmış hatıralara dokuna bilen, onları okşaya bilen, içimizde taşıdığımız, kanımızın içeriğini oluşturan duygularımız var. Yalan söylüyorsunuz. "Unutacaksın" diye teselli verdiğinizde belki kendinizce haklısınız. Siz unutursunuz ya. Oysa ben yüreğim göğsümde büyüyünce ona ruhumun bütün alanlarını açarım. Yalan söylüyorsunuz. Hani diyorsunuz ya insan bir kaç kes sever. İşte bunu yalan söylüyorsunuz. İnsan zaten Sevginin yansımasıdır. Nefret ettirmeseniz sevgisi hiç eksik olmaz ki. Her zaman sever, bir kaç kes değil. Yalan söylüyorsünüz. Siz ne bir birinize, ne de gömdüğünüz iskeletlere dokuna bilirsiniz. Korkaksınız. En büyük cesaretiniz yalanlarınızda. Yalan söylüyorsunuz. Ben taşlaşmış hatıralarıma dudaklarımla dokunduğumda, siz kendi dudaklarınızla yalan söylüyorsunuz. Ah, ben de ruj sürmem ki, size yalansız dokunuşların izini bırakayım. Yalan söylüyorsunuz. Vaz geçince, umursamayınca, "acı köreltti, küt etti" bahanesiyle unutup hayatınıza devam ediyorsunuz. Ama yalan söylüyorsunuz. Ben hepinizin taşlaşmış hatıralarını içimdeki müzeye taşıdım. Bazen saatlerce birinizin önünde durup gözlerimle dokunuyorum sizlere.Siz... Siz yalan söylüyorsunuz...

"Öyleyim bir az"

Bir yüz var unutmak istemediğim,

O, mutsuz,  galiba öyleyim bir az.

O yüzden bin parça düştüğü gibi,

Ben de paramparça, öyleyim bir az.

Yemyeşil deryanın  kurumuş suyu,

O yeşil gözlere dolmuşum bir az.

Belleğim domdolu bodruma benzer,

Ben onun resmine tutsak  duyguya.

Bakışlar her kesten imrenmiş gibi,

Bomboş masalara dikilmiş bir az.

O gözler çizecek yol haritası,

Hatlar karışsa da, öyleyim bir az.

Kiprik gölgesinin düştüğü yerde,

Son bahar rüzgarı tadmışım bir az.

Yorgun, ya uykusuz, ya uçmuş gibi,

O gün nasıldıysa, bu gün öyleyim.

Bir yüz var unutmak istemediğim,

O, yalnız, ben onsuz öyleyim bir az.

Sən məni sadəcə unuda bildin

Görəsən üstümdən çəkdiyin kimi,
Həyat da  üstümdən çəkərmiydi xətt?
Sən məni sadəcə unuda bildin,
Heç fələk etməzdi bu boyda qələt.

Qurbağa gölünə daş kimi düşüb
Elə bil sevginin gölün qurutdum.
Sən məni sadəcə unuda bildin,
Acığa sevməyin özün unutdum.

O qədər azmıdır ömürdə zaman
Sevildin, sevməyə vaxtın olmadı?
Sən məni sadəcə unuda bildin,
Ömürlük bir könül taxtın olmadı.

Ötürmək asandır, gözləmək çətin
Bir günü min günə bölə biləydim.
Sən məni sadəcə unuda bildin,
Bir deyil, min üzdə səni görəydim.

Bilsə də, baharda gələcək sonu
Qış da öz qarına yaman sevinir.
Sən məni sadəcə unuda bildin,
Ürəyim yayda da bəyaz geyinir.

Gözlərim o qədər güldü ki, içdən
Ağlaya bilmədi gedən dalınca.
Sən məni sadəcə unuda bildin,
Ağlatdı həqiqət, gözə batınca.

Doğulmayan şeirim

Nəfsini mənimlə sınağa çəkmə,
Mən səni özündən ala bilərəm.
Sevgini içində döndərib daşa,
Səni öz gözündən sala bilərəm.

Ayrılıq süni bir tamaşa deyil,
Səhnədə səninlə ölə bilərəm.
Ağacı yarpaqsız çəkən rəssamın
Fırçasın əlində bölə bilərəm.

Nə ana, nə ata həsrəti çəkmə,
Səni şeirimdə mən doğa bilərəm.
Özgənin təbindən qopacaq eşqi
Bətnimə düşmədən boğa bilərəm.

Elə-belə

Sən axı bilirsən mən necə yadam
Sənə də,tutduğun o yad ələ də.
Səncə ola bilər mən kimi adam?
Ölmüş sevgisini sevə hələ də.

Ölmüsən, beynimdə cəsədin qalıb
Kölgəmi adlayıb, bənd olub mənə.
Getmisən, gələnlər həsəd aparıb
Sabaha sağ çıxan dünənki sənə.

Mənə bu yaddaşı oyuncaq verib
Qırdığım hər şeyin yenisin alır.
Cənnətdən almanı dərənlər dərib,
Yazan da bədəlin bizlərə yazır.

Sən axı bilirsən mən kimi adam
Özünə yalanı sevdirə bilər.
Özümə də yadam, sənə də yadam
Kim kimi özünə qaytara bilər?

Bəlkə iki bənddir, bəlkə daha çox...

Bəlkə bir saatdır, bəlkə daha çox,
Xatirən yol cızır, mən də gedirəm.
Qoxun var, izin var, amma özün yox,
Çatmışam keçmişə və ləngiyirəm.

Ürəyim içimdə əzilən kimi,
Sinəmin qapısın döyür, açıram.
Yadıma sən seçən yar düşən kimi,
Səni də onunla qoyub qaçıram

Yalnızlık mı?

Sanki Yalnızlığın da acaip bi' teni var. Ona dokunarak geçen her şeyi hiss edebiliyor, hatta ruhların karakterini belirleyecek kadar hassastır. Ama bağımlılıklardan arınmış bir tendir Yalnızlık. Öyle bir gözükmez, zarif ve gururlu tendir ki Yalnızlık, kimse artık onun sahibine zarar veremez. Kimse ona ve sahibine sahiplenemez. Genç bir ruhun yaşlılığı, yaşlı bir ruhun yekunudur Yalnızlık. Yalnızlıktan şikayet eden kişilere asla ve asla anlayış gösteremem. Çünkü derinleri bırakıp sahilden bağırıyorlar "yüzme öğrenmek istiyoruz" diye. Olmaz ki, olmaz...Boğulduğunu hissederek yaşam için çarpışmak ve yüzmeği de alacağın nefes için vasıta etmektir Yalnızlığın kapıları arkasında gizletilen. Bu sırrı sahilde bağırarak öğrenmek mümkün değil. Olmaz... Mümkün değil...

Sevmediği şeylerle, mesela hiç dinlemediği şarkılarla dibe vurar insan. Kendini global zanneder, ama yalnız. Hani gezegenimiz  hepimizi içine almış, ama kendi eşsizliğini korumuş ya, ben de öyle hissediyorum kendimi. Unikal. Sanki her yerdeyim, her kesle ve her anıda varım, ama hiç bir yerde, hiç kimseyle, hiç bir anıyı paylaşmamış gibi hissediyorum. Unikal... 

Devamı olacak... Mutlaka... Belki bir gün sen de okursun.

Anlıq qəm

Mən daha ürəkdən yaza bilmirəm,
Yaxına buraxmır, məni də qovur.
Səni axtardıqca deyə bilmirəm,
O artıq xoşbəxtdir, gözləmə onu.

Yağışlı bir gündə qaçır küçəyə,
İslanan üst-başım köləsi olur.
Günəş pəncərəyə bərq vuran kimi,
Pərdəni çəkən də əllərim olur.

Mən daha ürəklə yola getmirəm,
Məni şən göstərir, özü sızlayır.
Sənsizlik nə edib ona, bilmirəm,
Beynimdə yer tapıb özün gizləyir.

Hardansa ağır hiss dolub içimə,
Nifrətə oxşayır, qova bilmirəm.
Təxəyyül səninlə görəndə onu,
Əllərim uzanır boğa bilmirəm.

Mən daha ürəkdən sevə bilmirəm,
Sənə çox bənzəyən yad qəlbi qıram.
Mən ki, sənin qədər qəddar deyiləm,
Girdiyim hər qəlbdə ömürlük qalam.

Qürurum izindən yol ala bilmir,
Lövbərin gün-gündən keçmişə salır.
Ürəyim özünü aldada bilmir,
Dərdinin çanağın başımda qırır.